Заўсёды дбайна выглядаю
Бярно на зруб,
Каб у цябе, мой родны краю,
Сьпеў рваўся з губ.
Тады пачую цераз гліну,
Як на аблонь
Прыскочыць, выскубе травіну
Твой белы конь.
Не жарабя, а з той Пагоні,
Што праз вякі
На цэлы сьвет шамкамі звоніць
Напрасьцякі.
Напоўніцу хай сакаўную
Скубе траву,
А заіржэ, усе пачуюць:
Я зноў жыву.
