Ці то мы выбіраем сьвяты, ці то сьвяты тыя выбіраюць нас, часам аніяк ня ўлічваючы нашых жа пажаданьняў. Адно пэўна: па колькасьці сьвятаў мы, беларусы, наперадзе плянэты ўсёй. З чым “Мэлёдыя дня” вас і віншуе!
Зрэшты, адносна таго, што нам абы нагода пасьвяткаваць ды павесяліцца, мы ўжо ў нашай праграме казалі. А вось пра тое, што дагэтуль чамусьці надзвычай радыя спраўляць наогул чужыя для нас сьвяты, казалі няшмат. А пра тое, як можна адзначаць гадавіны падзеяў, якіх наогул не было, зусім маўчалі. Ані мэлёдыі, ані ноткі ў гонар і гэтак далей.
Тут, канечне ж, агульная стандартызацыя жыцьця сваю ролю іграе: як ёсьць прывычка, шкодная ці здаровая, адмовіцца ад яе бывае няпроста.
Вось і сьвяткуем 23 лютага — ці то як мужчынскі дзень, ці то як сьвята вайскоўцаў, ці, як летась было напісана на расьцяжцы па-над праспэктам — “Дзень абаронцаў Айчыны і Ўзброеных сіл”. Ад каго трэба абараняць Узброеныя сілы — вядома: ад прапаршчыкаў. А тым усё адно, у які дзень несьці са склада.
Між тым, 23 лютага — яшчэ й дзень утварэньня Беларускай краёвай абароны, як кажуць. Во, гэта цалкам у нашай традыцыі: басовы ключ у кішэні! П’ем, значыць, за Савецкую Армію, а думаем пра Краёвую абарону.
Песень вайсковае тэматыкі прагучала сёньня шмат. “Мэлёдыя дня” таксама ня можа стаяць у баку ад, як некалі казалі, грандыёзных працэсаў сучаснасьці й прапануе свой музычны ўнёсак у вайсковую тэматыку. Зь якой нагоды — думайце самі.
Ды хоць з той, што народ ды армія — адзіныя, тым больш што песьня “Эх, змагаліся мы” ўзятая менавіта са славутага “Народнага альбому”. Верш Міхала Анемпадыстава, музыка і выкананьне Лявона Вольскага. Песьня, як кажуць, вытрыманая. Не ў падвалах, а ў традыцыях. Пачуемся!
Зьміцер Падбярэскі