Сярод тых, хто ня бачыць парушэньня правоў чалавека ў Беларусі, мне патрапіліся студэнт і некалькі пэнсіянэраў:
(Студэнт: ) “Мабыць, выконваюцца, канечне”.
(Пэнсіянэр: ) “Цяжка сказаць, я пэнсіянэр, пэнсію атрымліваю, ды й усё”.
(Пэнсіянэрка: ) “Захоўваюцца. У кожным разе, нас ніхто не прыгнятае: мы пэнсіянэры. Дзеці працуюць, усё іх задавальняе, заробак атрымліваюць нармальны”.
А вось супрацьлеглае меркаваньне:
(Спадарыня: ) “У адносінах да пэнсіянэраў. Камунальныя паслугі — якія? Яны атрымліваюць сто тысяч, за камунальныя паслугі плацяць семдзесят. За якія грошы жыць-існаваць? Натуральна, гэта элемэнтарнае парушэньне правоў чалавека”.
(Пэнсіянэрка: ) “Мусіць, не. Цяпер і месца няма. Я як пэнсіянэрка — пэнсія жабрацкая. На яе жыць немагчыма. Атрымліваеш у адным акенцы, пакідаеш у другім. Даводзіцца да сьмерці падпрацоўваць”.
Нямала апытаных мяркуюць, што сытуацыя з правамі чалавека ў Беларусі памежная:
(Спадар: ) “У нас пяцьдзясят на пяцьдзясят. Штосьці ёсьць, але па сутнасьці глузду няма”.
(Спадар: ) “Часткова. Свабоды слова не захоўваецца. Нейкі выбар ёсьць, але абмежаваны. Выбар стылю жыцьця, выбар адпачынку, выбар працы. Але свабода слова і правы чалавека — не”.
Тыя ж, хто катэгарычна заяўляе пра адсутнасьць правоў чалавека, найперш спасылаюцца на тое, што ўлада ў Беларусі засяроджаная ў адных руках:
(Спадар: ) “У нас існуе адна ўлада, канкурэнтаў якой я ня бачу. Адна справа, калі некалькі партыяў і разнастайных рухаў, якія могуць штосьці сказаць супраць. Але ў нас такога няма. Я бачу, што свабоды слова няма і свабоды выбару таксама няма”.
(Спадар: ) “У нас адныя абавязкі, а правоў як такіх няма”.
(Хлопец: ) “Няма ў нас правоў: ні чалавека, нічога. Ад ранку да вечара глядзім аднаго чалавека па ўсіх каналах”.
І нарэшце, немалая частка людзей дае наступны адказ пра тое, ці выконваюцца ў Беларусі правы чалавека:
(Спадарыня: ) “Вой, я баюся!”
(Карэспандэнт: ) “Ня бойцеся, вас жа ня будуць паказваць”.
(Спадарыня: ) “Усё роўна баюся”.
