(Уладзімер Арлоў: ) "Я не магу згадаць, калі ўпершыню пачуў імя Васіля Быкава. Мне здаецца, што ён прысутнічаў у маёй сьвядомасьці заўсёды, прынамсі з таго часу, калі я ўсьвядоміў сябе беларусам.
Але сапраўднае адкрыцьцё Быкава адбылося, пэўна, пасьля зьяўленьня яго аповесьці “Знак бяды” – твора, знакавага для нашай літаратуры, шмат у чым вызначальнага. І сёньня, згадваючы першыя свае ўспаміны, першыя згадкі пра гэтае імя, я таксама ня мог не згадаць і мае апошнія размовы з Васілём Уладзімеравічам, якія адбыліся ў пачатку чэрвеня, калі ён вярнуўся ў Беларусь. Я быў уражаны тым, што ён шмат чаго чытаў, ведае, з апошніх публікацыяў, з апошніх кніг. Я думаю, дзякуючы вам, журналістам “Свабоды”. Але і дзякуючы таму, што яго розум заставаўся да канца вострым і яго сэрца білася па-беларуску. І падчас гэтай размовы зь ім я перадаў яму просьбу аднаго з прафсаюзных лідэраў Беларусі, просьбу, прапанову заняцца рэстаўрацыяй яго роднага дома, на Ушаччыне. Я быў вельмі ўражаны, калі Васіль Уладзімеравіч сказаў: “Не рабіце гэтага, таму што пасьля рэстаўрацыі гэты дом спаляць”. Мне хочацца спадзявацца, што наш нацыянальны прарок усё-ткі ў дадзенай сытуацыі памыляўся. Тым больш, што цяпер сапраўды трэба паклапаціцца пра тое, каб захаваўся дом Быкава на яго радзіме, каб гэты дом стаў мэмарыялам.
У мяне на стале зараз апошняя кніга Васіля Быкава, карэктуру якой ён яшчэ чытаў сам – гэта кніга “Доўгая дарога дадому”. Яна разгорнутая на 283 ст., на палове, і... гэтая дарога Быкава дадому закончылся. Горка і балюча, што гэта ня здарылася пазьней, але ёсьць свая сымболіка ў тым, што гэтая дарога завяршылася на роднай зямлі, і можа быць, тое, што Беларусь паклікала яго, беларуская зямля прыме яго, гэта важней за ўсялякія дзяржаўныя ўзнагароды".