Пераважная бальшыня маіх сёньняшніх суразмоўцаў не змаглі ўзгадаць аніводнай значнай падзеі ды ня здолелі адказаць на пытаньне...
(Карэспандэнтка: ) “Якую падзею ў 2002 годзе вы лічыце найбольш значнай?”
(Спадарыня: ) “Не магу ўзгадаць аніводнай яркай падзеі ў жыцьці краіны”.
(Спадарыня: ) “Дзеці здаровыя — якія яшчэ падзеі патрэбныя?”
(Спадар: ) “Ніводная падзея мяне моцна ня ўразіла”.
(Спадарыня: ) “Нашая краіна Беларусь жыве сумным, нецікавым, прэсным жыцьцём. Ніякіх цікавых падзеяў тут не адбываецца. Няма жыцьцёвага тонусу, а як паглядзіш на нашых кіраўнікоў, ды й увогуле ня ведаеш што сказаць...”
Частка ўзгадвала або малапрыемныя, або вельмі добрыя падзеі. Аднак зьвязаныя яны выключна зь іх асабістым жыцьцём...
(Спадарыня: ) “Мы пераехалі ў новую кватэру, і гэта — найлепшая падзея ў годзе”.
(Спадарыня: ) “У гэтым годзе стукнула 33 — вось і ўсе падзеі”.
(Спадар: ) “У мяне сёлета дачка нарадзілася”.
(Спадарыня: ) “Пайшла на пэнсію. Вельмі цяжка стала, а што рабіць — ня ведаю”.
І толькі вельмі нямногія ўзгадвалі падзеі, якія лічаць значнымі ў жыцьці сталіцы й Беларусі...
(Спадарыня: ) “Мне, як мянянцы вельмі прыемна, што сёлета шмат зроблена для горада. Ён стаў чыстым, прыгожым, эўрапейскім. Гэта ўсе заўважаюць”.
(Спадар: ) “Мы йдзе на дно, а выратавальных шлюпак няма. Нас чарговы раз спрабавалі зацягнуць у Расею. А Расея мае тры праблемы: піць, гуляць і ваяваць. Яна нам не патрэбная”.
(Спадар: ) “Найгалоўнай падзеяй, пэўна, была сустрэча прэзыдэнта Расеі Пуціна й Лукашэнкі, калі размова вялася пра “мухі” ды “катлеты”. Лукашэнка чарговым разам пайшоў па воўну і чарговым разам вярнуўся стрыжаны”.
