Цягам трох год Юры Гіль безвынікова змагаецца з докшыцкай вэртыкальлю. У верасьні 1999 году ў вёсцы Вашунава блізу Докшыцаў ён быў моцна зьбіты старшынём мясцовага калгасу, галоўным аграномам і ўчастковым міліцыянтам на той падставе, што арганізаваў “Засьцянковую хатку” на тэрыторыі, якую яшчэ раней абралі для адпачынку мясцовыя чыноўнікі. Як гэта было, узгадвае сам спадар Гіль...
(Гіль: ) “Побач з “Засьцянковай хаткай” старшыня калгасу Гірын арганізаваў гэтак званую “пчалярню”, дзе ладзіліся п’янкі (“асінае гняздо”, як мы называлі). А паколькі я тут ладзіў фэсты, ім гэта стала не даспадобы — найшла, так бы мовіць, каса на камень. Аднойчы выбілі ў музэі дзьверы, мяне арыштавалі, укінулі ў машыну, там душылі вяроўкай, а потым павезьлі ў Докшыцы ў міліцыю. Назаўтра пасадзілі на сем сутак. Так і сказалі: ты не павінен сюды прыяжджаць, ты “лабус” і г.д. Вось прычына — моцны асяродак беларушчыны”.
Вярхоўны суд Беларусі ўжо разглядаў гэтую справу і зрабіў выснову, што Гіль у дадзенай сытуацыі пацярпелы, аднак, паводле закону, канчатковы вэрдыкт мусіць абвесьціць суд першай інстанцыі. Але ў Докшыцах хаду справы марудзяць: маўляў, не хапае доказаў.
Спадар Гіль лічыць, што перашкаджае гэтаму толькі адно: у рэгіёнах чыноўнікі вельмі моцна залежаць адзін ад аднаго.
(Гіль: ) “Гірын даслаў мне ліст, што ўсё роўна будзе па-ягонаму, бо мясцовыя органы “схопленыя” ім вельмі моцна. Ліст зараз знаходзіца ў пракуратуры ў Докшыцах, але Гірын ад аўтарства адмаўляецца. Сьледзтва, адпаведна, ня хоча ісьці яму насуперак. Калі суд не задаволіць мой пазоў, я буду вымушаны зьвяртацца ў міжнародны суд пры ААН, і думаю, там ужо вырашыцца на маю карысьць, бо ўсе матэрыялы ў мяне ёсьць, я прайшоў усе інстанцыі”.
Суму кампэнсацыі за маральныя і матэр’яльныя страты, якія ўчынілі яму і ягонаму музэю докшыцкія чыноўнікі, спадар Гіль ацэньвае ў 15 тысячаў даляраў. Праўда, разам ён канстатуе, што спагнаць такія грошы праз беларускі суд амаль немагчыма, таму зварот па справядлівасьць у міжнародныя судовыя інстанцыі — крок вымушаны.
