Працягваем цыкаль матэрыялаў пра верагоднасьць ды наступствы
магчымых тэхнагeнных аварыяў у Беларусі. Сёньня гаворка пра аб’екты хімічнае
прамысловасьці. Статыстыка сьведчыць: усе буйныя аварыі апошняга часу на
вытворчасьці прыходзяцца менавіта на аб’екты хімічнае галіны.
Эканамічныя аналітыкі сьцьвярджаюць, што менавіта хімічная прамысловасьць
— самая прыбытковая у параўнаньні з астатнімі экспартнымі галінамі. Заходнія
краіны стараюцца адмаўляцца ад размяшчэньня на сваіх тэрыторыях шкодных
вытворчасьцяў. Тым больш, што набываць гатовую прадукцыю ў трэціх краінах,
накшталт Беларусі, значна больш выгадна.
Самым небясьпечным з пункту гледжаньня тэхнагенных наступстваў зьяўляецца
Магілеў. Вялізная колькасьць прадпрыемстваў (“Хімвалакно”, “Завод сынтэтычных
валокнаў”, “Магілеўтрансмаш”, “МоАЗ” і г.д.) сканцэнтравана ў межах гораду.
Праўда, міністар надзвычайных сытуацыяў Валеры Астапаў упэўнены, што ўвогуле
сытуацыя заўжды знаходзіцца ў полі зроку выратавальнікаў:
(Астапаў: ) “Ёсьць патэнцыйна небясьпечныя аб’екты, якія могуць выйсьці
з-пад кантролю. Наяўнасьць сінільнае кіслаты на “Паліміры” аўтаматычна
выводзіць гэтае прадпрыемства наперад астатніх. Але менавіта на такіх аб’ектах
з-за прычыны зразумелае спэцыфікі парадку й дысцыпліны куды больш, а таму
й нам лягчэй працаваць: ня трэба агітаваць і пераконваць, усе гатовыя любую
разумную прапанову прыняць і рэалізаваць.
Гэта быў міністар надзвычайных сытуацыях Валеры Астапаў.
Прыгаданы міністрам наваполацкі “Палімір”, бадай, адкрывае сьпіс самых
рызыкоўных прадпрыемстваў хімічнае галіны. А ўвогуле, Наваполацак у ступені
канцэнтрацыі падобных аб’ектаў апярэджвае нават Магілеў. Розьніца толькі
ў тым, што, у адрозьненьне ад абласнога цэнтру, наваполацкія заводы вынесеныя
за гарадзкія межы. Але яшчэ з чэрвеня пажоўклае лісьце сьведчыць на тое,
што паветра над горадам далёка не ідэальнае.
Яшчэ адзін, так бы мовіць, галіновы флагман — завод бялкова-вітаміннага
канцэнтрату. Некалькі год таму менавіта тут адбылася адна з прадказальных
аварыяў, зьвязаная з выкідам атрутных рэчываў у Дзьвіну. Тады на дзясяткі
кілямэтраў у рацэ вымерла ўсё жывое.
На значнай тэрыторыі вакол гарадзенскага “Азоту” даўно ўжо забаронена
купацца. Ня лепшае становішча абапал галоўнага партнэру “Азота”, бубруйскае
“Белшыны”: асноўная сыравіна для корду — капралактам — адрозьніваецца надзвычайнай
атрутнасьцю. У бязьветранае надвор’е над заводамі “Хімвалакна” ў Магілеве,
Горадні, Сьветлагорску, а таксама над хімзаводам у Гомлі вісіць шчыльная
каляровая заслона з прадуктаў перапрацоўкі. Экалягічныя мапы гэтых раёнаў
афарбаваныя ў чорны, экстрэмальны колер. Большасьць аб’ектаў хімічнае галіны
маюць даволі сучасныя сыстэмы аварыйнага рэагаваньня. Таму асноўнай небясьпекаю
можна лічыць парушэньне правілаў бясьпекі з далейшай рэакцыяй хімічных
злучэньняў.
З-за нядбайнасьці грузчыкаў напачатку 90-х ушчэнт згарэла сховішча лякафарбаў
рэспубліканскае хімічнае базы ў Фаніпалі. Крыху раней вялікі пажар зьнішчыў
вытворчыя плошчы на менскім “Гарызонце”. Вялізныя страты пацярпеў у свой
час лідзкі завод фарбаў. Да чалавечых ахвяраў прывяло неасьцярожнае абыходжаньне
зь сернай кіслатой на аршанскім ільнокамбінаце. Лякальныя трагедыі здараюцца
й цяпер. Але людзі церпяць, бо для многіх гэта адзіная магчымасьць утрымліваць
сям’ю.
Ігар Карней, Менск
Самае папулярнае
1