Сабака -- жывёліна свойская. У незапомную пару прыручыў быў чалавек
сабаку. І ад гэнуль там, дзе ёсьць людзі, заўсёды знойдзецца сабака...
Ці то зь іранскіх, ці то зь цюрскіх моваў прабралася да нас само гэтае
слова сабака. Адзін сабака, два сабакі -- мы гаворым
па-беларуску, і нас пры гэтым выпрабоўвае (як некалі пісаў Дубавец) мужчынскі
род нашага сабакі.
Але ж сабака сабаку ня роўны. Ня з кожнага сабачаняці
вырасьце пагрозьлівы сабачуга. Маленькага сабачку дык аж
да сьмерці зваць будуць шчаняткам, а можа цюцькам, цюлікам -- пяшчотна
й па-свойску.
І як тут не прыхінуцца, ня зьблізіцца да чалавека...
Нездарма ж кажуць, што сабака -- найлепшы чалавеку прыяцель.
Людзі, праўда, ці раз на нашых вачох выяўляюць сваю падступнасьць -- вытнуць
сабаку кіем, ці вышлюць паміраць у космас... Або возьмуць імя гэтае
-- сабака -- і пусьцяцца ганіць ім розных нягоднікаў, злосьнікаў
і шкоднікаў.
Пры чым тут сабака? А пры тым, што не адкажа...
Словам, жывецца сабакам па рознаму. Ёсьць нешчасьліўцы, а ёсьць
і лёсікі.
У нашым стагодзьдзі беларускія сабакі асвойталіся ў гарадзкіх
кватэрах. Як быў раней сабака ільвом на сваёй вуліцы, так цяпер
прынамсі на сваім паверсе.
Выгадаваўшы сабаку, я добра разумею нашага паэта Язэпа Пушчу
-- у варунках савецкае свабоды ён пісаў лісты да сабакі:
"На што ж мне падхалімам быць, крывіцца і ў хмары ўрэзвацца чырвоным буслам".Такога ня скажаш першаму-лепшаму, пра гэта дзелісься зь блізкім. Язэп Пушча меў сябра. Сябра, які слухае, здольны зразумець і ня ўмее выдаваць. Юрась Бушлякоў
