Жыцьцё маё праходзіла каля мясакамбіната, каля Чэрвеньскага базару. Жыла
я на Крупскай вуліцы.
Мы жылі каля мясакамбіната, а есьці ўвесь час у дзяцінстве хацелася.
Былі пасьляваенныя гады, бегалі глядзець на мясакамбінат, як там, што,
дзе. Як скаціну забівалі: ішлі каровы, коні ў стойлы, у некаторых сьлёзы
цяклі… Есьці ўсё роўна хацелася. Часьцяком кралі зь мясакамбіната.
Бягу я аднойчы – мне пад ногі туша, поўкабана… Я пабегла ўзяць дарослых,
каб дапамагчы несьці дамоў. Пакуль прыйшлі, дык ужо хто скраў – той і забраў,
нам не дасталося, сьлядок толькі застаўся.
А праз некаторы час нас сабачка наш накарміў, быў у нас такі Мушка,
сучка. Добры быў сабачка, але яго надта не любіў наш міліцыянт участковы
і паштальёны, бо яна іх кусала. Дык пасьля прыйшлося пазбавіцца яго, але
ён нас падкормліваў, бегаў на мясакамбінат, аднойчы прыцягнуў цэлы трыбушок
такі, дык маці забрала ў яго, пачысьціла, памыла, і зьелі мы гэты трыбушок,
і, канешне, з сучкай трошку падзяліліся, і ёй далі паесьці.
Цяжкія гады пражылі, цяжкія. І зараз няма дабра.
Валянціна Шынко
Самае папулярнае
1