Вельмі шмат тут ў Ангельшчыне здарылася цікавых гісторыяў. Магу нагадаць
адну зь іх.
Калі маё першая дзіця нараджалася тут – я зараз тры маю, але ж першае
найбольш памятаю – у шпіталі тут муж звычайна прысутнічае пры родах і дапамагае
як можа. Калі, вядома, у яго хапае духу там прысутнічаць і глядзець на
ўсё гэта. Я як паглядзеў, дык упэўніўся, што ня толькі маці-гераіні, якія
шмат дзяцей маюць, а і тая, якая хоць адно дзіця нарадзіла, таксама гераіня.
Ну вось адвез я жонку ў шпіталь уначы і там быў зь ёй пад час усіх гэтых
родаў – некалькі гадзін мы зь ёй змагаліся. Бегаюць санітаркі, мы зь ёй
дыхаем, як вучылі нас, яна хапае мяне за карак, я трымаю, дапамагаю, як
магу. Ну і так мы праз некалькі гадзін нарадзілі нашую дачку, потым праз
нейкі час паслалі іх ужо ў асобную палату. Я яшчэ зь ёй пабыў там гадзіну
ці троху больш і пайшоў дахаты.
Але ноч на двары, можа, пятая гадзіна раніцы. Я выходжу з гэтага шпіталя,
цёмна яшчэ, і іду па гэтых завулках, шукаю таксоўку. У рэшце рэшт знайшоў,
кажу хлопцу, куды мяне везьці, а ён нешта такі напалоханы – аж дрыжыць
на мяне глядзіць. Я думаю, што ж ты, хлопча, ну можа я з акцэнтам усходнеэўрапейскім
размаўляю, што ня надта прыемна, але ж нічога. Ну сеў я ў таксоўку, едзем,
ён усё азіраецца, ня мяне паглядае. Я думаю, ты ж глядзі на дарогу, бо
нешта можа здарыцца. Разумею, я хлопец прывабны, але не да такой ступені,
чаго ты ўсё глядзіш на мяне?
У рэшце рэшт прыехалі мы дахаты, і хлопец як асінавы ліст дрыжыць. Ну
добра, кажу, колькі ж я вам павінен? Ну дайце мне 5 фунтаў і ўсё.
Ну, думаю, дзіўна. Бо каштуе ж гэта напэўна 10-12 фунтаў, а ён 5 просіць. Калі так дык так. Я даў 5 фунтаў, і ён адразу зьнік. Умомант. Я іду сабе, філязоўскі настрой маю, разважаю аб дзівоцтвах людзей тут. Прыходжу дадому і зьбіраюся ўзяць душ, бо ледзь жывы. Заходжу ў ванны пакой, запальваю сьвятло, гляджу ў люстэрка і бачу там стомленую няголеную істоту з чорнымі запалымі вачыма, і ўвесь пакрыты крывёю… Адбіткі жончыных пальцаў на карку, рукі ўсе ў крыві… Жах! Я адразу зразумеў гэтага хлопца. Думаю, бедны ён бедны, ну і дзякуй Богу, што яшчэ не завез мяне ў паліцыю. Васіль Еўдакімаў, Лёндан
Ну, думаю, дзіўна. Бо каштуе ж гэта напэўна 10-12 фунтаў, а ён 5 просіць. Калі так дык так. Я даў 5 фунтаў, і ён адразу зьнік. Умомант. Я іду сабе, філязоўскі настрой маю, разважаю аб дзівоцтвах людзей тут. Прыходжу дадому і зьбіраюся ўзяць душ, бо ледзь жывы. Заходжу ў ванны пакой, запальваю сьвятло, гляджу ў люстэрка і бачу там стомленую няголеную істоту з чорнымі запалымі вачыма, і ўвесь пакрыты крывёю… Адбіткі жончыных пальцаў на карку, рукі ўсе ў крыві… Жах! Я адразу зразумеў гэтага хлопца. Думаю, бедны ён бедны, ну і дзякуй Богу, што яшчэ не завез мяне ў паліцыю. Васіль Еўдакімаў, Лёндан
