«За савецкім часам СМІ былі, вядома, ангажаваныя. Але быў адзін плюс. Тады была такая сыстэма, што ўсе інстанцыі павінны былі ў строга вызначаны тэрмін рэагаваць на публікацыі. І гэта часам давала плён. Напрыклад, газэта магла зьняць з пасады нейкага сакратара райкаму. Вышэй, вядома, не дазвалялася. Але нейкі эфэкт быў.
А за часам Лукашэнкі пры сёньняшняй сыстэме ўсё стала як гарох аб сьценку. І гэта менавіта самыя высокія асобы далі прыклад ня проста ігнараваньня, а такога пыхлівага стаўленьня да СМІ — маўляў, гэта таксама нейкая пятая калёна, дэструктыўны рупар і г.д. Таму няма чаму дзівіцца. Рыба гніе з галавы. І пракурорскія, і іншыя чыноўнікі прывыклі проста ігнараваць, а то яшчэ і „наяжджаць“ за крытычныя выступы.
Аднак часам бываюць такія сытуацыі, калі ўжо і першая асоба ў дзяржаве бачыць, што няма чым крыць. Дарэчы, гісторыя з „плюшавым дэсантам“ — адзін з такіх прыкладаў, калі высокія асобы маўчалі ў анучку, хоць былі відавочныя факты, што ўсё ня так і не адпавядае афіцыйнай трактоўцы. І калі казаць пра гэтую гісторыю, то быў разбор палётаў, аднак няма адказу на адно з вострых пытаньняў, якое ставіла незалежная прэса: а што будзе з фатографам Сурапіным, з рыэлтарам Башарымавым, якія, здаецца, проста „трапілі пад раздачу?“
Меней патрэбна агульных слоў, а трэба канкрэтна рэагаваць. Але ж гэтай канкрэтыкі не прагучала».
А за часам Лукашэнкі пры сёньняшняй сыстэме ўсё стала як гарох аб сьценку. І гэта менавіта самыя высокія асобы далі прыклад ня проста ігнараваньня, а такога пыхлівага стаўленьня да СМІ — маўляў, гэта таксама нейкая пятая калёна, дэструктыўны рупар і г.д. Таму няма чаму дзівіцца. Рыба гніе з галавы. І пракурорскія, і іншыя чыноўнікі прывыклі проста ігнараваць, а то яшчэ і „наяжджаць“ за крытычныя выступы.
Аднак часам бываюць такія сытуацыі, калі ўжо і першая асоба ў дзяржаве бачыць, што няма чым крыць. Дарэчы, гісторыя з „плюшавым дэсантам“ — адзін з такіх прыкладаў, калі высокія асобы маўчалі ў анучку, хоць былі відавочныя факты, што ўсё ня так і не адпавядае афіцыйнай трактоўцы. І калі казаць пра гэтую гісторыю, то быў разбор палётаў, аднак няма адказу на адно з вострых пытаньняў, якое ставіла незалежная прэса: а што будзе з фатографам Сурапіным, з рыэлтарам Башарымавым, якія, здаецца, проста „трапілі пад раздачу?“
Меней патрэбна агульных слоў, а трэба канкрэтна рэагаваць. Але ж гэтай канкрэтыкі не прагучала».
