Суседзі абвінавачаных у тэрарызьме і расстраляных Дзьмітрыя Канавалава і Ўладзіслава Кавалёва ня лічаць, што ахову да бацькоў Канавалава прыставілі дзеля іх абароны — хутчэй для таго, каб абмежаваць іхныя кантакты. Маці Ўладзіслава Кавалёва ад такое аховы адмовілася.
Любоў Кавалёва апавяла, што да яе з прапановай прыставіць ахову зьвярнуліся ў першыя дні пасьля тэракту, і гэта былі людзі зь Менску — зь Міністэрства ўнутраных спраў:
«Менскія, менскія! Яны тады прыехалі, культурна размаўлялі, спакойна, ветлівыя былі — са мной, ва ўсялякім выпадку. Але мне хапіла розуму сказаць, што мне гэта не патрэбна — сказала, каб мне не абмяжоўвалі свабоду перасоўваньня».
Маці абвінавачанага ў тэрарызьме кажа, што толькі падчас суду пагадзілася на суправаджэньне людзей у цывільным — бо непакоілася, што ў судовай залі будзе шмат народу, і ёй ня хопіць месца. Але неўзабаве зразумела, што ахова ёй не патрэбная — у тым ліку й таму, што баялася правакацый:
«Стук заўжды пытаўся ў пацярпелых, якія ў іх матэрыяльныя прэтэнзіі. І чалавек, які быў ахоўнікам, кажа: „Ведаеце, чаму матэрыяльных прэтэнзій да іх не прад’яўляюць? Таму што іх усё адно расстраляюць!“ Я старалася на такія рэплікі не рэагаваць, разумела, што яны, магчыма, хочуць мяне вывесьці з раўнавагі. А потым, пад канец суду, ахоўнікі зьніклі самі».
Сям’ю Дзьмітрыя Канавалава як пачалі ахоўваць год таму, адразу пасьля тэракту, так ахоўваюць і дагэтуль. Маці на машыне возяць з працы і на працу, бацьку суправаджаюць у краму, і нават сабачку Канавалавы выгульваюць пад канвоем. Адносіны паміж імі выключна прыязныя, адзначае віцебскі актывіст Барыс Хамайда, які жыве ў доме побач:
Калі польскія журналісты хацелі ўзяць у маці Канавалава інтэрвію, яна хавалася ў машыну да ахоўнікаў.
«Адносіны быццам нават сяброўскія: яна можа ручкай памахаць ахоўнікам, усе адно аднаму ўсьміхаюцца. Я памятаю такі момант: калі польскія журналісты хацелі ўзяць у маці Канавалава інтэрвію, яна хавалася ў машыну да ахоўнікаў — пабегла і туды схавалася!»
У зімовыя халады ахоўнікі грэліся ў пад’езьдзе. Але суседзям яны дужа не назаляюць — проста чакаюць у машыне, прыпаркаванай каля пад’езду ці з тарца дома. Пра тое, ці праўда Канавалавых трэба ад кагосьці бараніць, разважае яшчэ адна суседка зь іхнага дома:
«Я ня думаю, што жыхары Віцебску такія крыважэрныя і пачнуць помсьціць. Ды ў Віцебску ўвогуле мала хто верыць, што менавіта гэтыя хлопцы зрабілі такое злачынства! Напэўна, ёсьць іншая прычына. А вось якая? Напэўна, баяцца, што людзі ад іх даведаюцца нейкую праўду! Ён жа як сябе паводзіў на судзе? Здаецца, гэта быў чалавек неадэкватны. Дык, можа, ягоныя бацькі ведаюць больш?»
Фотагалерэя:
Скляпеньне дому, дзе жыў Канавалаў.
Ахоўваюць асабіста бацькоў. Калі іх няма, машына каля дома не дзяжурыць, а ў кватэры ўключаюць сыгналізацыю. А вось катушок у сутарэньні, які ў дакумэнтах сьледзтва пагрозьліва называецца «лябараторыяй тэрарыста Канавалава», стаіць адчынены.
На дзьвярох у сутарэньні надпіс: «Лука — позор нации». Памяшканьне сырое і смуроднае, пад нагамі лужыны, на столі павуціньне. Паржавелыя трубы, заблытаныя драты, хоць электрычнасьці ў скляпеньні няма — толькі ў агульным калідоры, так што кожны гаспадар ходзіць у свой катушок з кішэнным ліхтарыкам.
Катушок Канавалава цесны, можа паўтара на паўтара мэтры. Замок на дзьвярах боўтаецца на сарванай клямцы. З правага боку паліцы, пад нагамі друз, уверсе — рэшткі самаробнай электрычнай праводкі. Ніякіх прыкметаў хімічнай вытворчасьці не відаць, хоць, відавочна, ніхто тут дужа не прыбіраў. Няма ні выцяжкі, ні вэнтыляцыі — пах любога хімічнага рэчыва тут жа быў бы заўважаны суседзямі. Аднак тыя нічога такога не заўважалі, апавядае суседка:
«У нас сутарэньнямі карыстаюцца, амаль усе карыстаюцца. Вось тут ён быў, гэта катушок 52-й кватэры, там жанчына жыла, ёй ён патрэбны ня быў. Што песьні там сьпявалі, што рабілі — усё было чуваць. Я іду, гляджу — адчынена: «Ау, нехта тут ёсьць?» Ён адказвае: «Я ёсьць». Я кажу: «Потым дзьверы зачыніш, Дзіма?» Ён кажа: «Добра».
Суседзі мяркуюць, што былую «лябараторыю» не «засакрэцілі» таму, што ў катушку Канавалава нічога асаблівага й не было. У гэтым сутарэньні няма таямніц, іншая справа — людзі. Таму бацькоў расстралянага Дзьмітрыя Канавалава дагэтуль і ахоўваюць людзі ў цывільным.
