Дакладны тэкст ліста міністра замежных справаў Баўгарыі кіраўніцы зьнешняй палітыкай Эўразьвязу не адкрыў амаль нічога новага ў параўнаньні з папярэднімі паведамленьнямі пра гэты дакумэнт.
Праўда, некаторыя асаблівасьці варта ўсё ж адзначыць. Напрыклад тое, што Аляксандар Лукашэнка загадзя паведаміў баўгарскаму суразмоўцу пра намер прапанаваць «круглы стол» з удзелам апазыцыі. Таксама вартыя ўвагі спадзевы кіраўніка баўгарскага МЗС, што пад наглядам эўрапейскіх «мудрацоў», узброеных досьведам пераходу да дэмакратыі эўрапейскіх краін, беларуская ўлада і апазыцыя поруч будуць шпарка рушыць па шляху дэмакратызацыі, балазе і сам Лукашэнка, як высьвятляецца, зьнемагае пад цяжарам занадта ўжо сканцэнтраванай улады.
Спадзевы могуць быць розныя, часам наіўныя і завышаныя, але зь ліста вынікае, што сп. Младэнаў нічога ў адказ на прапанаваныя крокі Менску Лукашэнку не абяцаў.
Са свайго боку беларускія ўлады свае абяцаньні, прынамсі ў частцы вызваленьня палітвязьняў, пакуль паступова выконваюць.
Праўда, з «круглым сталом» атрымліваецца не настолькі гладка – 9 верасьня Лукашэнка ў гарачай прамове патлумачыў, што перамовы з апазыцыяй весьці нібыта не зьбіраецца. Хаця філіпікі кіраўніка дзяржавы былі знарок збудаваныя так сумбурна, што зь іх фармальна не вынікала, што размоваў ці «круглага стала» з апазыцыяй ня будзе.
Як трапна адзначыла ў перадачы «Праскі акцэнт» Вольга Карач, кіраўнік Беларусі заўсёды кожнае пагадненьне зь яго ўдзелам спрабаваў на злом – а раптам можна нешта з абяцанага не выконваць. Колькі падобных сытуацый было з Расеяй, уласна ўсе стасункі афіцыйнага Менску з усходнім суседам і складаюцца з гэтых выпрабаваньняў. Партнэры Лукашэнкі ніколі не павінны быць упэўненымі, што ім хоць штосьці гарантавана, што хоць нешта будзе зроблена аўтаматычна.
Ня выключаная і іншая прычына эмацыйнага выбуху Лукашэнкі 9 верасьня – самы факт працёку інфармацыі пра яго сустрэчу з Младэнавым і асабліва пра тыя абяцаньні, якія кіраўнік Беларусі пры гэтым на сябе ўзяў.
Ва ўмовах, калі гэтая інфармацыя стала здабыткам галоснасьці, для Лукашэнкі значна цяжэй захаваць твар, стварыць хаця б ілюзію, што ён саступае не абставінам і ціску, а шчырасьці ўласнай душы. Прынамсі балянс плюсоў і мінусаў пасьля абнародаваньня дэталяў пагадненьня зьмяніўся, мінус для беларускага кіраўніка ў выглядзе страты твару істотна павялічыўся.
Гэта, дарэчы, аргумэнт да спрэчак вакол карыснасьці і шкоднасьці выкрываньняў вядомага парталу Wikileaks. Яно, зразумела, цікава і пазнавальна, але дэмагогія пра адкрытасьць і празрыстасьць дыпляматыі прыкрывае тую ісьціну, што многія надзвычай карысныя і нават выратавальныя пагадненьні проста не былі б дасягнутыя, калі б адзін з бакоў ці абодва ведалі, што ўся перамоўная кухня будзе абнародаваная і яны ня змогуць захаваць твар.
Ёсьць толькі адзін від перамоваў, пры якім адзін з бакоў ні на крок не адступае ад сваіх прынцыпаў і пазыцый – гэта падпісаньне безагаворачнай капітуляцыі.
Любыя іншыя сур'ёзныя перамовы – гэта кампрамісы, саступкі, гэта значыць адыход ад прынцыпаў і пазыцый, якія публічна дэкляруюцца. Фактычна гэта так ці інакш, раней ці пазьней робіцца вядома, але калі розьніца паміж публічнай рыторыкай і саступкамі адразу ж абнародуецца, то большасьць палітыкаў аддадуць перавагу непахіснасьці. Калі б у 1962 годзе Мікіта Хрушчоў ведаў, што яго лісты да прэзыдэнта Джона Кенэдзі адразу ж патрапяць на старонкі New York Times, сьвет бы ўжо тады абрынуўся ў пекла ядзернай вайны. Але празрыста і шчыра.
Гэтак жа і цяпер некаторыя, у прыватнасьці некаторыя наведнікі нашага сайту, пасьпяшаліся абрынуць на галаву баўгарскага міністра свой праведны гнеў – як ён
пасьмеў размаўляць з Лукашэнкам, які такі-сякі, нелегітымны і кепскі. А партал «Хартыя-97» перадрукаваў публікацыю з нашага сайту пра ліст Младэнава пад загалоўкам «Наіўнасьць ці глупства». Магу толькі паўтарыць параду, выказаную ў папярэднім блогу – пачытайце тэлеграмы (1, 2, 3) з амэрыканскага пасольства ў Менску, абнародаваныя Wikileaks (хоць нейкая ад гэтых прайдзісьветаў ёсьць карысьць). Гэта не баўгарскі міністар такі, гэта сьвет такі, ён так збудаваны, усе з усімі насамрэч размаўляюць, нават з ворагамі, наўпрост ці ўскосна. Звычайна ў Дзеда Мароза людзі перастаюць верыць у школьным узросьце, казачныя ўяўленьні пра міжнародную палітыку і дыпляматыю некаторыя захоўваюць да значна больш сталага веку.
У практычным пляне візыт Младэнава меў рэальны вынік – на волю выйшла большасьць палітвязьняў.
Афіцыйнаму Менску за гэта не было заплачана ці нават паабяцана нічога. Хіба лепш было непахісна чакаць прызначанай некаторымі палітыкамі на канец году капітуляцыі Лукашэнкі, а да гэтага палітвязьні маглі і яшчэ пасядзець у турме? А калі прагноз наконт капітуляцыі спасьціг бы лёс папярэдніх падобных прагнозаў? Дык усё ж добра ці кепска, што палітвязьні выйшлі на волю? Ці чым горш – тым лепш?
Праўда, некаторыя асаблівасьці варта ўсё ж адзначыць. Напрыклад тое, што Аляксандар Лукашэнка загадзя паведаміў баўгарскаму суразмоўцу пра намер прапанаваць «круглы стол» з удзелам апазыцыі. Таксама вартыя ўвагі спадзевы кіраўніка баўгарскага МЗС, што пад наглядам эўрапейскіх «мудрацоў», узброеных досьведам пераходу да дэмакратыі эўрапейскіх краін, беларуская ўлада і апазыцыя поруч будуць шпарка рушыць па шляху дэмакратызацыі, балазе і сам Лукашэнка, як высьвятляецца, зьнемагае пад цяжарам занадта ўжо сканцэнтраванай улады.
Спадзевы могуць быць розныя, часам наіўныя і завышаныя, але зь ліста вынікае, што сп. Младэнаў нічога ў адказ на прапанаваныя крокі Менску Лукашэнку не абяцаў.
Са свайго боку беларускія ўлады свае абяцаньні, прынамсі ў частцы вызваленьня палітвязьняў, пакуль паступова выконваюць.
Младэнаў нічога Лукашэнку не абяцаў.
Праўда, з «круглым сталом» атрымліваецца не настолькі гладка – 9 верасьня Лукашэнка ў гарачай прамове патлумачыў, што перамовы з апазыцыяй весьці нібыта не зьбіраецца. Хаця філіпікі кіраўніка дзяржавы былі знарок збудаваныя так сумбурна, што зь іх фармальна не вынікала, што размоваў ці «круглага стала» з апазыцыяй ня будзе.
Як трапна адзначыла ў перадачы «Праскі акцэнт» Вольга Карач, кіраўнік Беларусі заўсёды кожнае пагадненьне зь яго ўдзелам спрабаваў на злом – а раптам можна нешта з абяцанага не выконваць. Колькі падобных сытуацый было з Расеяй, уласна ўсе стасункі афіцыйнага Менску з усходнім суседам і складаюцца з гэтых выпрабаваньняў. Партнэры Лукашэнкі ніколі не павінны быць упэўненымі, што ім хоць штосьці гарантавана, што хоць нешта будзе зроблена аўтаматычна.
Ня выключаная і іншая прычына эмацыйнага выбуху Лукашэнкі 9 верасьня – самы факт працёку інфармацыі пра яго сустрэчу з Младэнавым і асабліва пра тыя абяцаньні, якія кіраўнік Беларусі пры гэтым на сябе ўзяў.
Ва ўмовах, калі гэтая інфармацыя стала здабыткам галоснасьці, для Лукашэнкі значна цяжэй захаваць твар, стварыць хаця б ілюзію, што ён саступае не абставінам і ціску, а шчырасьці ўласнай душы. Прынамсі балянс плюсоў і мінусаў пасьля абнародаваньня дэталяў пагадненьня зьмяніўся, мінус для беларускага кіраўніка ў выглядзе страты твару істотна павялічыўся.
Гэта, дарэчы, аргумэнт да спрэчак вакол карыснасьці і шкоднасьці выкрываньняў вядомага парталу Wikileaks. Яно, зразумела, цікава і пазнавальна, але дэмагогія пра адкрытасьць і празрыстасьць дыпляматыі прыкрывае тую ісьціну, што многія надзвычай карысныя і нават выратавальныя пагадненьні проста не былі б дасягнутыя, калі б адзін з бакоў ці абодва ведалі, што ўся перамоўная кухня будзе абнародаваная і яны ня змогуць захаваць твар.
Ёсьць толькі адзін від перамоваў, пры якім адзін з бакоў ні на крок не адступае ад сваіх прынцыпаў і пазыцый – гэта падпісаньне безагаворачнай капітуляцыі.
Любыя іншыя сур'ёзныя перамовы – гэта кампрамісы, саступкі, гэта значыць адыход ад прынцыпаў і пазыцый, якія публічна дэкляруюцца. Фактычна гэта так ці інакш, раней ці пазьней робіцца вядома, але калі розьніца паміж публічнай рыторыкай і саступкамі адразу ж абнародуецца, то большасьць палітыкаў аддадуць перавагу непахіснасьці. Калі б у 1962 годзе Мікіта Хрушчоў ведаў, што яго лісты да прэзыдэнта Джона Кенэдзі адразу ж патрапяць на старонкі New York Times, сьвет бы ўжо тады абрынуўся ў пекла ядзернай вайны. Але празрыста і шчыра.
Гэтак жа і цяпер некаторыя, у прыватнасьці некаторыя наведнікі нашага сайту, пасьпяшаліся абрынуць на галаву баўгарскага міністра свой праведны гнеў – як ён
пасьмеў размаўляць з Лукашэнкам, які такі-сякі, нелегітымны і кепскі. А партал «Хартыя-97» перадрукаваў публікацыю з нашага сайту пра ліст Младэнава пад загалоўкам «Наіўнасьць ці глупства». Магу толькі паўтарыць параду, выказаную ў папярэднім блогу – пачытайце тэлеграмы (1, 2, 3) з амэрыканскага пасольства ў Менску, абнародаваныя Wikileaks (хоць нейкая ад гэтых прайдзісьветаў ёсьць карысьць). Гэта не баўгарскі міністар такі, гэта сьвет такі, ён так збудаваны, усе з усімі насамрэч размаўляюць, нават з ворагамі, наўпрост ці ўскосна. Звычайна ў Дзеда Мароза людзі перастаюць верыць у школьным узросьце, казачныя ўяўленьні пра міжнародную палітыку і дыпляматыю некаторыя захоўваюць да значна больш сталага веку.
У практычным пляне візыт Младэнава меў рэальны вынік – на волю выйшла большасьць палітвязьняў.
Афіцыйнаму Менску за гэта не было заплачана ці нават паабяцана нічога. Хіба лепш было непахісна чакаць прызначанай некаторымі палітыкамі на канец году капітуляцыі Лукашэнкі, а да гэтага палітвязьні маглі і яшчэ пасядзець у турме? А калі прагноз наконт капітуляцыі спасьціг бы лёс папярэдніх падобных прагнозаў? Дык усё ж добра ці кепска, што палітвязьні выйшлі на волю? Ці чым горш – тым лепш?
