Лінкі ўнівэрсальнага доступу

Цётка Някляева: “Хлапец — ад душы! І за што яму такое гора?”


Алена Магер
Алена Магер
У дзень салідарнасьці з палітвязьнямі маральную падтрымку экс-кандыдату ў прэзыдэнты Ўладзімеру Някляеву выказвае Алена Магер – 82-гадовая цётка паэта і палітыка, якая жыве на ягонай радзіме ў мястэчку Крэва на Смаргоншчыне.

Два гады таму, у красавіку 2009-га, у атачэньні шматлікіх крэўных Уладзімер Някляеў віншаваў сваю любімую цётку Алену зь юбілеем. Тосты за здароўе і дабрабыт перарасьлі ў імправізаваныя публічныя чытаньні – на суд родных была прадстаўленая паэма пад назвай "Вялікдзень", таксама прысьвечаная цётцы.

Уладзімер Някляеў на юбілеі цёткі
пачакайце

No media source currently available

0:00 0:01:29 0:00
Наўпроставы лінк


Сёлета, хутчэй за ўсё, дзень нараджэньня для Алены Аляксандраўны абыдзецца без пляменьніка:

"Ён тут нарадзіўся, у Крэве, пачыналі тут хадзіць у школу, бо ў яго ж яшчэ і брат ёсьць. А пасьля ўжо пераехалі ў Смаргоні, дзе бацька, сьвёкар мой, аддаў адзін канец дому. Ну, а потым ужо паехаў у Менск, там вучыўся. Выйшаў чалавек як трэба. І вось здарылася ж такая непрыемнасьць… Бог яго ведае, чаму так павярнулася. Але ж я вам скажу, што ў жыцьці ўсялякае бывае – нехта і п'яніца, і жулікаваты, а гэта ж хлапец ад душы! Ад душы. Я ж сама не дурная, бачу. І тут такое яму гора! У чым ён вінаваты – зусім гэтага не разумею".

Дом цёткі Алены, дзе Ўладзімер Някляеў заўсёды быў жаданым госьцем

Алену Магер у Крэве ведаюць усе. Як некалі згадваў сам Уладзімер Някляеў, яна – першая ў мястэчку верніца, сьпявае ў царкоўным хоры, крэўскі бацюшка яе ўсяляк расхвальвае. А ў кампанію прэзыдэнцкіх выбараў гэтая ўвага яшчэ больш вырасла. Толькі вось — ці на шчасьце?

"За людзьмі сёньня не зразумееш, каму што падабаецца, а каму – не. Але як з майго разуменьня, то чалавек з усіх бакоў станоўчы. Прыедзе, паздароўкаецца, пажартуе дасьціпна. Я сьмяялася: як памру, то хаця прыяжджайце. Дык ён кажа: “Цётачка, з таго сьвету дастанем цябе, ня будзеш там у самоце. Бо ты ж у мяне, цётачка, адна тут”. А я кажу, што і там адна ня буду, бо ўжо ж гаспадар мой там і сын старэйшы таксама. Таму свайго гора мела, спагадаю кожнаму. Ну, а ён жа ў гэтым баку сапраўды амаль адзін: няма ж ужо ні бацькі, ні маткі, брат толькі ў Смаргонях. Няма асабліва куды і вяртацца. Але едзе, дзе жыў. Паходзіць па полі, да замку пойдзе, навокал усё абыдзе. І трэба ж такое гора атрымаць! Што ж зробіш, кожнаму, відаць, наканавана сваё гора адбыць".
Цётачка, з таго сьвету дастанем цябе, ня будзеш там у самоце. Бо ты ж у мяне, цётачка, адна тут...


Алена Аляксандраўна перажывае, што з адной турмы пляменьнік пераехаў у іншую. Ды яшчэ ахоўнікаў з сабой "прыхапіў":

"Вось гэтага, я вам скажу, не разумею. Хоць я ўжо і старая баба, шмат у чым не разьбіраюся, але ж гэта не злачынца. Казала і кажу: каб гэта які быў нягоднік ці скандаліст. А то ж самастойны, паважаны чалавек! Дзе куды трэба, дык завуць, каб выступіў. І да нас у школу летась прыяжджаў, паклікалі. Вакол да яго людзі ставіліся як мае быць. Чаму цяпер такі няшчасны, што яшчэ два міліцыянэры пільнуюць?"

Карэспандэнт: "Вы ўвогуле ўяўляеце яго ня толькі як пляменьніка, але і як прэзыдэнта краіны?"

"Добры чалавек, што ж тут скажаш. Хоць цяпер пачынаеш карыцца, што і працу меў добрую, а такія вось пакуты. Хто яго настройваў на гэтага прэзыдэнта? Колькі ўжо таго жыцьця чалавечага, каб ісьці на такую пагібель? Вядома, чалавек ад душы добры, нічога не скажу. І хоць ён мне ня простая радня, а мужыка сястры сын, але ж для мяне заўсёды як самы родны, і ставіўся заўсёды пяшчотна. І Ванька, брат ягоны, мне таксама добры. Людзі ўсе добрыя, а так прападаюць бяз толку. Усе ім нэрвы зьядуць, пакуль гэтае жыцьцё адбудуць".
Для мяне заўсёды як самы родны, і ставіўся заўсёды пяшчотна...


Спадарыня Алена лічыць ненармальнай сытуацыю, калі людзі хочуць прагаласаваць за таго, хто ім падабаецца, але баяцца:

"У людзей усяго ёсьць, усялякіх страхаў. І, шчыра кажучы, я сама перажывала, каб да маіх сыноў з-за гэтага сваяцтва не пачалі чапляцца. Бо ніхто і разьбірацца ня будзе, што тут да чаго. Як тады, што ў царкву не хацелі пускаць. Бацюшка ж сказаў: “Я ня маю права ні ад кога царкву зачыняць, хто хоча, той ідзе”. Але ж хтосьці ўжо западозрыў нешта, не хацелі сабе непрыемнасьцяў. А калі чалавек да споведзі прыходзіў, таксама не пускаць?"

Перадвыбарны плякат пляменьніка і кандыдата ў прэзыдэнты – на пачэсным месцы

Гэта спадарыня Алена згадвае адзін з апошніх перадвыбарных прыездаў Уладзімера Някляева, калі мясцовага бацюшку выклікалі ў Смаргонскі райвыканкам на "гутарку" – маўляў, ніякай самадзейнасьці. Параілі нават зачыніць царкву на час знаходжаньня Някляева ў Крэве. Гэта пры тым, што царква, якую будавалі ў тым ліку дзяды і прадзеды Някляева, дзейнічала нават пад акупацыяй:

"Я і пры мінулым бацюшку, і пры гэтым увесь час хадзіла. Але цяпер ужо мала людзей у царкве: то пахварэлі, то ўжо старыя, то ўвогуле паўміралі. Але ж, як той казаў, калі ногі ня хочуць хадзіць (а мне ж ужо за 80), то сваё ўжо адхадзіла. Нічога тут ня зробіш".

Карэспандэнт: "Наўрад ці Ўладзімер Пракопавіч мае шанец цяпер пачуць ваш голас, але што бы вы яму пажадалі?"

"Ну што ў гэтай сытуацыі можна пажадаць? Толькі найлепшага, здароўя моцнага. Каб выйшаў, на рабоце каб зноў апынуўся. І каб спаткацца зноў, як тады сам казаў: “Цётачка, з таго сьвету прывязём, ня будзеш там ляжаць”. Бо як прыяжджаў, заўсёды неяк весялей рабілася. Мне ўвогуле пашанцавала: і гэты, хоць і пляменьнік, добры, і свае сыны вырасьлі добрыя, нічога ня скажаш..."

Цётка Някляева пра паэта і экс-кандыдата
пачакайце

No media source currently available

0:00 0:01:52 0:00
Наўпроставы лінк
Ігар Лосік Кацярына Андрэева Ірына Слаўнікава Марына Золатава Андрэй Кузьнечык
XS
SM
MD
LG