Сёньня ў Нацыянальным музэі гісторыі і культуры адкрылася выстава «Памяць аб Грунвальдзкай перамозе». У Літве цягам 2010 году ажыцьцяўляецца дзяржаўная праграма ў справе сьвяткаваньня 600-годзьдзя Грунвальдзкай бітвы. Выстава «Памяць аб Грунвальдзкай перамозе» падрыхтаваная Мастацкім музэем Літвы сумесна з Міністэрствам замежных спраў Літвы і Варшаўскім нацыянальным музэем. У Менску яна ладзіцца амбасадай Літвы ў Беларусі.
Адкрыў выставу Гедрус Граніцкас, другі сакратар, амбасады, які зараз выконвае абавязкі кіраўніка Амбасады Літвы ў Беларусі:
Гедрус Граніцкас«Гэта толькі невялікая частка выставы, якая дэманструецца ў Вільні. Гэта своеасаблівая даніна нашым братам, сябрам па зброі, калі мы разам перамаглі 600 гадоў таму.
Цяжка ўявіць, што воіны адчувалі падчас бітвы, калі літоўскія войскі сыходзілі, а беларускія, рускія і ўкраінскія яшчэ стаялі, бо гэта быў такі тактычны манэўр. І нашы літоўскія палкі ўжо выйшлі з гэтага пекла, але яны вярнуліся. Таму што гэта давер, гэта братэрства, добрасуседзтва. І гэта наша агульная перамога. Прайшло ўжо 600 гадоў, але нічога не зьмянілася. Складнікі той перамогі: узаемаразуменьне, дапамога, супрацоўніцтва, палітыка добрасуседзтва, узаемны давер — гэта аснова нашых узаемадачыненьняў».
Сярод наведнікаў — мастак Мікола Купава.
Супрацоўнік Інстытута гісторыі Нацыянальнай акадэміі навук, кандыдат гістарычных навук Аляксей Шаланда заўважыў, што, нягледзячы на тое, што пра Грунвальдзкую бітву выдадзена шмат дасьледаваньняў, застаецца яшчэ шмат загадак:
«Як беларускага гісторыка, мяне больш за ўсё цікавіць унёсак беларускага народу ў гэтую перамогу, менавіта тыя ваяры, якія стаялі пад харугвамі зь беларускіх земляў. І першае, што цікавіць — чаму яны там апынуліся. Вельмі шмат ваяроў былі з тэрыторыяў, якія вельмі далёка ад Грунвальду. Дый сярод асноўных прычын вялікай вайны, якая ўспыхнула паміж Вялікім княствам Літоўскім, Каралеўствам Польскім і тэўтонскім ордэнам, было вяртаньне Жамойці, літоўскай тэрыторыі, якая прымыкала да Балтыйскага мора. Здавалася б, гэта вельмі далёкая ад нас прычына, якая нас быццам бы і не кранала. Тым ня менш, беларускія ваяры знаходзіліся на полі бітвы. Што туды іх прывяло? Мае калегі называлі розныя прычыны: страх перад вялікім князям Літоўскім, хтосьці казаў, што была дамова паміж землямі, якія ўваходзілі ў склад ВКЛ….
Урэшце рэшт, гісторыкі сышліся на думцы, што гэтыя ваяры беларускія аказаліся вернымі свайму слову, вернымі дамове, што была заключана паміж землямі беларускімі і вялікім князем Літоўскім. Са свайго боку, ён абяцаў ім абарону ад зьнешніх ворагаў. А яны абяцалі падтрымку ў ягоных зьнешнепалітычных акцыях. І Грунвальд — гэта ў пэўнай ступені індыкатар праверкі гэтай вернасьці. З другога боку, Грунвальд — паказьнік гонару і мужнасьці ваяроў, якія перамаглі. Ну і, канечне, Грунвальд — гэта наша агульная слава, слава тых, хто перамог».
Выстава «Памяць аб Грунвальдзкай перамозе» ўжо ладзілася ў Маскве, цяпер прыехала ў Менск, пасьля Беларусі яна будзе экспанавацца ва Украіне, Польшчы, Чэхіі і Аўстрыі.
Адкрыў выставу Гедрус Граніцкас, другі сакратар, амбасады, які зараз выконвае абавязкі кіраўніка Амбасады Літвы ў Беларусі:
Цяжка ўявіць, што воіны адчувалі падчас бітвы, калі літоўскія войскі сыходзілі, а беларускія, рускія і ўкраінскія яшчэ стаялі, бо гэта быў такі тактычны манэўр. І нашы літоўскія палкі ўжо выйшлі з гэтага пекла, але яны вярнуліся. Таму што гэта давер, гэта братэрства, добрасуседзтва. І гэта наша агульная перамога. Прайшло ўжо 600 гадоў, але нічога не зьмянілася. Складнікі той перамогі: узаемаразуменьне, дапамога, супрацоўніцтва, палітыка добрасуседзтва, узаемны давер — гэта аснова нашых узаемадачыненьняў».
Супрацоўнік Інстытута гісторыі Нацыянальнай акадэміі навук, кандыдат гістарычных навук Аляксей Шаланда заўважыў, што, нягледзячы на тое, што пра Грунвальдзкую бітву выдадзена шмат дасьледаваньняў, застаецца яшчэ шмат загадак:
«Як беларускага гісторыка, мяне больш за ўсё цікавіць унёсак беларускага народу ў гэтую перамогу, менавіта тыя ваяры, якія стаялі пад харугвамі зь беларускіх земляў. І першае, што цікавіць — чаму яны там апынуліся. Вельмі шмат ваяроў былі з тэрыторыяў, якія вельмі далёка ад Грунвальду. Дый сярод асноўных прычын вялікай вайны, якая ўспыхнула паміж Вялікім княствам Літоўскім, Каралеўствам Польскім і тэўтонскім ордэнам, было вяртаньне Жамойці, літоўскай тэрыторыі, якая прымыкала да Балтыйскага мора. Здавалася б, гэта вельмі далёкая ад нас прычына, якая нас быццам бы і не кранала. Тым ня менш, беларускія ваяры знаходзіліся на полі бітвы. Што туды іх прывяло? Мае калегі называлі розныя прычыны: страх перад вялікім князям Літоўскім, хтосьці казаў, што была дамова паміж землямі, якія ўваходзілі ў склад ВКЛ….
Урэшце рэшт, гісторыкі сышліся на думцы, што гэтыя ваяры беларускія аказаліся вернымі свайму слову, вернымі дамове, што была заключана паміж землямі беларускімі і вялікім князем Літоўскім. Са свайго боку, ён абяцаў ім абарону ад зьнешніх ворагаў. А яны абяцалі падтрымку ў ягоных зьнешнепалітычных акцыях. І Грунвальд — гэта ў пэўнай ступені індыкатар праверкі гэтай вернасьці. З другога боку, Грунвальд — паказьнік гонару і мужнасьці ваяроў, якія перамаглі. Ну і, канечне, Грунвальд — гэта наша агульная слава, слава тых, хто перамог».
Выстава «Памяць аб Грунвальдзкай перамозе» ўжо ладзілася ў Маскве, цяпер прыехала ў Менск, пасьля Беларусі яна будзе экспанавацца ва Украіне, Польшчы, Чэхіі і Аўстрыі.
