«Я ад гэтай весткі не магу апомніцца — яна дастаткова нечаканая ў тым сэнсе, што рэдакцыя газэты "Новы час" супрацоўнічала з Косьцем. Ён аднавіў сваю працаздольнасьць, вельмі гарэў працай, і мы друкавалі адзін нарыс за адным. У нашай папцы засталіся яшчэ два нарысы Косьці, якія абавязкова будуць надрукаваныя ў наступных нумарах. Бо гэта боль, і спачуваньне, і шкадаваньне, і разгубленасьць. Нам здавалася, што бяда ўжо адступіла і ён яе пераадолеў. І ён гэтаксама лічыў і хацеў толькі аднаго: пісаць, пісаць і пісаць. Завяршыць тое, што ён зрабіў…
Косьцю ведаю даўно. Гэта таленавіты чалавек, вельмі адукаваны, дасьведчаны. Апантаны гісторыяй і беларушчынай. Зробленае ім, безумоўна, застанецца, але колькі засталося яшчэ нязробленага. Так што гэта вялікая страта і для беларускай гісторыі, і для беларускай літаратуры.
У „Новым часе“ мы зьмясьцілі ягоную аповесьць, як ён і прасіў, у інтэрнэт-вэрсіі, а не ў друкаваным фармаце. Бо ён лічыў, што гэтак больш людзей яе здолеюць прачытаць. Сьпяшаўся, сьпяшаўся, сьпяшаўся. Але, на жаль, не пасьпеў. Гэта трагедыя».
Косьцю ведаю даўно. Гэта таленавіты чалавек, вельмі адукаваны, дасьведчаны. Апантаны гісторыяй і беларушчынай. Зробленае ім, безумоўна, застанецца, але колькі засталося яшчэ нязробленага. Так што гэта вялікая страта і для беларускай гісторыі, і для беларускай літаратуры.
У „Новым часе“ мы зьмясьцілі ягоную аповесьць, як ён і прасіў, у інтэрнэт-вэрсіі, а не ў друкаваным фармаце. Бо ён лічыў, што гэтак больш людзей яе здолеюць прачытаць. Сьпяшаўся, сьпяшаўся, сьпяшаўся. Але, на жаль, не пасьпеў. Гэта трагедыя».
