Вечарына памяці пачалася фрагмэнтамі фільма “Калі мяне ня стане”, сцэнар якога напісаў Валянцін Тарас і ў якім сам здымаўся. А потым прагучаў аўдыёзапіс ягонага апошняга верша:
“Шуміць сяброў маіх дуброва,
яна – ня пустка,
ня сталася залою шэрай.
Хто там сьпісаў мяне на дровы?
Ня маніць прымаўка:
сякерай ня высекчы жывыя словы”.
Генадзь Бураўкін: "Зь ім было лёгка, бо ён ніколі ня здраджваў прынцыпам і не хлусіў"
І выступоўцы гаварылі пра Валянціна Тараса не ў мінорна-журботнай танальнасьці. Яны ўзгадвалі яго жывы дасьціпны розум, вострае слоўца, таленавітыя радкі і бескампрамісную маральную пазыцыю. Паэт Генадзь Бураўкін:
“Ён быў дэмакратам для мяне абсалютным. І тады, калі ў сілу сваёй пасады і ў сілу свайго часу ён, можа быць, рабіў ня ўсё, што хацеў, але ён быў заўсёды дэмакратам. Таму так радасна, так па-юнацку трапятліва прыняў ён і перабудову, і адраджэньне беларускае, бо гэта было сугучна ягонай душы. І сёньня –Валянцін з намі”.
Сямён Букчын: "Ён не чакаў, ён жыў у сваім часе і рабіў учынкі"
Валянцін Тарас пачынаў як расейскамоўны паэт і публіцыст. Потым шмат перакладаў на расейскую мову беларускіх пісьменьнікаў, а разам з Карласам Шэрманам пераклаў “Восень патрыярха” Маркеса. У гады незалежнасьці стаў пісаць па-беларуску. Але па сьветаадчуваньні заўсёды быў беларускім пісьменьнікам. Пра гэта гаварыў публіцыст Сямён Букчын.
“Ад самага пачатку, хоць ён пісаў па-расейску, я яго ўспрымаў як беларускага пісьменьніка. Я адчуваў беларускі корань у яго душы праз тое, як ён чыста псыхалягічна ўспрымаў беларускую літаратуру. Нават у сваіх пародыях. Ён як бы сьмяяўся зь некаторых, і я не хачу сказаць, што гэты сьмех быў добранькі. Але ў гэтым было такое адчуваньне нацыянальнага пачатку, што я адчуваў яго як тутэйшага, беларускага літаратара”.
Сын Валянціна Тараса Віталь і бард Зьміцер Бартосік
На вечарыне прэзэнтавалася кніга Віталя Тараса “Хроніка бягучых падзей”. Вядомы беларускі журналіст прысьвяціў свой новы зборнік публіцыстыкі памяці бацькі.
“Шуміць сяброў маіх дуброва,
яна – ня пустка,
ня сталася залою шэрай.
Хто там сьпісаў мяне на дровы?
Ня маніць прымаўка:
сякерай ня высекчы жывыя словы”.
І выступоўцы гаварылі пра Валянціна Тараса не ў мінорна-журботнай танальнасьці. Яны ўзгадвалі яго жывы дасьціпны розум, вострае слоўца, таленавітыя радкі і бескампрамісную маральную пазыцыю. Паэт Генадзь Бураўкін:
“Ён быў дэмакратам для мяне абсалютным. І тады, калі ў сілу сваёй пасады і ў сілу свайго часу ён, можа быць, рабіў ня ўсё, што хацеў, але ён быў заўсёды дэмакратам. Таму так радасна, так па-юнацку трапятліва прыняў ён і перабудову, і адраджэньне беларускае, бо гэта было сугучна ягонай душы. І сёньня –Валянцін з намі”.
Валянцін Тарас пачынаў як расейскамоўны паэт і публіцыст. Потым шмат перакладаў на расейскую мову беларускіх пісьменьнікаў, а разам з Карласам Шэрманам пераклаў “Восень патрыярха” Маркеса. У гады незалежнасьці стаў пісаць па-беларуску. Але па сьветаадчуваньні заўсёды быў беларускім пісьменьнікам. Пра гэта гаварыў публіцыст Сямён Букчын.
“Ад самага пачатку, хоць ён пісаў па-расейску, я яго ўспрымаў як беларускага пісьменьніка. Я адчуваў беларускі корань у яго душы праз тое, як ён чыста псыхалягічна ўспрымаў беларускую літаратуру. Нават у сваіх пародыях. Ён як бы сьмяяўся зь некаторых, і я не хачу сказаць, што гэты сьмех быў добранькі. Але ў гэтым было такое адчуваньне нацыянальнага пачатку, што я адчуваў яго як тутэйшага, беларускага літаратара”.
На вечарыне прэзэнтавалася кніга Віталя Тараса “Хроніка бягучых падзей”. Вядомы беларускі журналіст прысьвяціў свой новы зборнік публіцыстыкі памяці бацькі.
