Цыганкоў: «Што больш важна ў справе зьмяншэньня энэргаёмістасьці? Вялікія ўкладаньні, інвэстыцыі ў новыя тэхналёгіі ці сучасны мэнэджмэнт, элемэнтарнае пачуцьцё гаспадара?
Мацкевіч: Другое — гэта тое, чаго нам моцна не хапае. Можна лепш эканоміць энэргію, па-гаспадарску падыходзіць да гэтых пытаньняў, у прыватнай уласнасьці ўласьнік сам будзе імкнуцца за гэтым сачыць.
Але разам з тым, калі казаць пра нашы асноўныя прадпрыемствы — гэта тое, што засталося ад СССР. Аўтамабільныя заводы, трактарны, «Азот», «Нафтан» — усё гэта вельмі энэргаёміста. Вядома, там ёсьць вялікія рэзэрвы, магчымасьці эканоміі, і над гэтым трэба працаваць. Аднак дзеля гэтага трэба ўкладваць вялікія грошы
Цыганкоў: Дырэктар дэпартамэнту па энэргаэфэктыўнасьці Дзяржстандарту Леанід Шэнец даў такія лічбы — у пачатку 1990-х гадоў Беларусь была самай энэргаёмістай сярод краін СНД, затраты энергарэсурсаў на $1 тысячу ВУП складалі 780 кіляграмаў нафтавага эквіваленту (у Расіі яны былі 580 кг, ва Ўкраіне — 550 кг). Паводле ацэнкі, у 2008 годзе гэты паказчык дасягнуў 310 кіляграмаў —прагрэс істотны. Але ў Японіі расход энэргарэсурсаў складае 140 кіляграмаў на $1 тысячу ВУП. Праз колькі гадоў можна дасягнуць такога ўзроўню?
Мацкевіч:У нас гістарычна склалася энэргаёмістасьць вытворчасьці. У нас краіна не такая вялікая, а канцэнтрацыя вытворчасьці вельмі вялікая. У эўрапейскіх краінах больш разгалінавана — ёсьць прадпрыемствы энэргаёмістыя, ёсьць неэнэргаёмістыя.
І паўтаруся, што новае абсталяваньне, новыя энэргазьбарагальныя тэхналёгіі — вельмі дарагія. Такіх сродкаў цяпер няма ў Беларусі. Таму трэба сканцэнтравацца на эканоміі.
Цыганкоў: Вы гаворыце ўсё слушна пра макраўзровень. Але на мікраўзроўні — нават у самых новых дамах няма элемэнтарных лямпачак на дэтэктарах, якія запальваюцца, калі нехта ўвайшоў у пад’езд, і гаснуць праз хвіліну. У нас лямпачкі гараць круглыя суткі.
Мацкевіч: Так, такіх прыкладаў хапае. Няма і рэклямы энэргазьберагальных лямпачак, іншых тэхналёгіяў. Але што робіцца — гэта пашырэньне лічыльнікаў, вады, газу. Гэта вельмі эфэктыўны сродак.
Мацкевіч: Другое — гэта тое, чаго нам моцна не хапае. Можна лепш эканоміць энэргію, па-гаспадарску падыходзіць да гэтых пытаньняў, у прыватнай уласнасьці ўласьнік сам будзе імкнуцца за гэтым сачыць.
Але разам з тым, калі казаць пра нашы асноўныя прадпрыемствы — гэта тое, што засталося ад СССР. Аўтамабільныя заводы, трактарны, «Азот», «Нафтан» — усё гэта вельмі энэргаёміста. Вядома, там ёсьць вялікія рэзэрвы, магчымасьці эканоміі, і над гэтым трэба працаваць. Аднак дзеля гэтага трэба ўкладваць вялікія грошы
Цыганкоў: Дырэктар дэпартамэнту па энэргаэфэктыўнасьці Дзяржстандарту Леанід Шэнец даў такія лічбы — у пачатку 1990-х гадоў Беларусь была самай энэргаёмістай сярод краін СНД, затраты энергарэсурсаў на $1 тысячу ВУП складалі 780 кіляграмаў нафтавага эквіваленту (у Расіі яны былі 580 кг, ва Ўкраіне — 550 кг). Паводле ацэнкі, у 2008 годзе гэты паказчык дасягнуў 310 кіляграмаў —прагрэс істотны. Але ў Японіі расход энэргарэсурсаў складае 140 кіляграмаў на $1 тысячу ВУП. Праз колькі гадоў можна дасягнуць такога ўзроўню?
Мацкевіч:
новае абсталяваньне, новыя энэргазьбарагальныя тэхналёгіі — вельмі дарагія.
І паўтаруся, што новае абсталяваньне, новыя энэргазьбарагальныя тэхналёгіі — вельмі дарагія. Такіх сродкаў цяпер няма ў Беларусі. Таму трэба сканцэнтравацца на эканоміі.
Цыганкоў: Вы гаворыце ўсё слушна пра макраўзровень. Але на мікраўзроўні — нават у самых новых дамах няма элемэнтарных лямпачак на дэтэктарах, якія запальваюцца, калі нехта ўвайшоў у пад’езд, і гаснуць праз хвіліну. У нас лямпачкі гараць круглыя суткі.
Мацкевіч: Так, такіх прыкладаў хапае. Няма і рэклямы энэргазьберагальных лямпачак, іншых тэхналёгіяў. Але што робіцца — гэта пашырэньне лічыльнікаў, вады, газу. Гэта вельмі эфэктыўны сродак.
