Лінкі ўнівэрсальнага доступу

Бацькі Івана Міхайлава даслалі лісты на “Свабоду”


«Я, маці Івана Міхайлава, які цяпер знаходзіцца ў Жодзінскім СІЗА. У мяне сямёра дзяцей, зь якіх трое яшчэ непаўналетнія, а чацьвёртая вучыцца на дзённым. Іван працаваў і дапамагаў нам, заробак аддаваў у сям’ю. Мы зьвярталіся ў ваенкамат, каб далі Івану службу ў рэзэрве ці альтэрнатыўную і нават знайшлі з боку вайсковага камісара і кіраўніка прызыўной камісіі разуменьне.

Яны сказалі, што альтэрнатыўнай службы ў нас у краіне няма, а дзеля таго, каб нашага сына (як чалавека веруючага і як памочніка нашай шматдзетнай сям’і) прызвалі на службу ў рэзэрве неабходна даць хадайніцтва з працы Івана, што ён зьяўляецца каштоўным супрацоўнікам. Гэта мы й зрабілі.

Падчас прыёму ў ваенкамаце таварыш ваенкам і кіраўнік прызыўной камісіі уважліва нас выслухалі і сказалі, што яны, у прынцыпе, ня супраць пайсьці нам насустрач і ўзяць сына ў рэзэрвовую службу.

Але таксама дадалі, што яны далёка ня ўсё вырашаюць і, што гэта вырашае камісія ў асобе прадстаўніка выканкаму Менскага раёну Шаблыка.

Мы хадзілі на прыём да Шаблыкі тры разы, спрабавалі размаўляць. Чаму пішу спрабавалі? Таму што гэта чалавек нават ня ў стане слухаць. Ён дэманстратыўна выстаўляў нас усе тры разы за дзьверы. Зьдзіўляюся, як такія людзі кшталту Шаблыкі, у якога наагул адсутнічае элемэнтарная павага да наведвальнікаў, можа працаваць у выканкаме.

Калі пасьля ўсяго гэтага ў чэрвені Іван прыйшоў у ваенкамат на камісію, даў даведку і хадайніцтва з працы, то вайсковы камісар і кіраўнік прызыўной камісіі пацьвердзілі, што ня супраць рэзэрвовай службы. Але прысутны там Шаблыка быў супраць службы нашага сына ў рэзэрве, напэўна, ён займае больш высокую пасаду, чым вайсковы камісар.

Ягоныя словы пераважылі ўсіх іншых і Івана вырашылі накіраваць на тэрміновую службу. Ён з гэтым не пагадзіўся, ня стаў падпісваць папераў і сышоў з ваенкамату.

На вуліцы затрымалі майго 16-гадовага сына Ільлю, укінулі яго ў джып і адвезьлі ў сельсавет. Калі даведаліся, што не таго схапілі, адпусьцілі.
Пасьля гэтага пачалося цкаваньне нашай сям’і. Прыехалі тры чалавекі на джыпе, кіраўнік раённай міліцыі, сьледчы і прадстаўнік ваенкамату. Яны хітрыкамі ўвайшлі ў хату, запатрабавалі Івана, але, паколькі ў іх не было санкцыі на ператрус, вымушаныя былі сысьці за вароты.

Але гэтага ім падалося замала і яны затрымалі на вуліцы майго 16-гадовага сына Ільлю. Яны укінулі яго ў джып і павезьлі.

Суседзі мне сказалі, што яго затрымаў кіраўнік раённай міліцыі. Ілью адвезьлі ў сельсавет і, калі даведаліся, што не таго схапілі, адпусьцілі.

Як можна назваць нашу краіну прававой, калі адбываецца такое бязьмежжа?

Пасьля гэтага старшаму сыну Івану не прыходзіла ніводнай позвы ані з ваенкамату ані зь міліцыі. Прыйшоў аднойчы сьледчы, паразмаўляў, а потым майго сына як злачынцу схапілі на працы і адтуль у СІЗА. Я лічу, што майго сына забралі беспадстаўна.

З павагаю, шматдзетная маці Тацяна Міхайлава».

Бацька Івана Ўладзімер Міхайлаў у сваім лісьце, у прыватнасьці, напісаў:

«Я лічу, што майго сына, як і шмат іншых, пазбавілі права выбару, паколькі абарона Айчыны гэта ня толькі дэманстрацыя фізычнай сілы, але, што значна важней, гэта праява любові і павагі да сваіх блізкіх. У Пісаньні сказана, што зло нельга перамагчы злом.

Але зло можна перамагчы толькі дабром. Таму жыць сумленна паводле Божых законаў, і малітвы людзей, якія жывуць сумленна паводле Божых запаветаў, могуць зрабіць больш за любыя арміі разам з усімі танкамі і бомбамі».

Амаль месяц Івана Міхайлава трымаюць за кратамі Жодзінскага СІЗА, абвінаваціўшы ва ўхіленьні ад вайсковай службы. 29 студзеня хлопца пачнуць судзіць.

Ігар Лосік Кацярына Андрэева Ірына Слаўнікава Марына Золатава Андрэй Кузьнечык
XS
SM
MD
LG