“Родная мова для ўсіх нас у нашай сям’і беларуская. А размаўляем так, як у рэальным жыцьці — і на беларускай, і на расейскай. Бо мова пабытовая паўсюль — яна расейская. Ну вось прыходзіць да мяне чалавек у госьці і размаўляе са мной па-расейску. Я што, павінен зь ім па-беларуску размаўляць? Навошта? Вучыць яго, па-першае, бескарысна, а па-другое, ня надта карэктна. Іншая рэч, калі да мяне прыходзяць мае сябры-пісьменьнікі, то вядома ж — мы размаўляем толькі па-беларуску”.
“Якая родная мова? Расейская. На якой мове думаеш, на якой працуеш — такая і родная. Я некалі заканчваў беларускую школу і валодаю беларускай мовай. Але адарваўся: як закончыў школу — так патрапіў у расейскамоўнае асяродзьдзе. А зь беларускай мовай здарылася… Я сам пісьменьнікам колькі разоў казаў: чаму вы, як толькі добрую рэч напішаце па-расейску — дык адразу везяце ў Маскву? А як па-беларуску — дык недзе тут, як другога гатунку? Словам, самі нашы літаратары адрываюць яе ад разьвіцьця”.
“Вядома ж, што ўсе мае хатнія — яны і не маглі па-іншаму адказаць — што яны беларусы. Родная мова беларуская і штодня размаўляюць па-беларуску. Яны інтэлігентныя людзі, яны добра валодаюць і расейскай мовай, могуць на ёй размаўляць, але пры патрэбе — як на нямецкай ці ангельскай. Я пацікавілася ў перапісчыкаў якія адказы ў асноўным? І выявілася, што бальшыня людзей беларусы, што родная мова беларуская, але штодня размаўляюць па-расейску. І гэта ўжо не праблема, а боль і трагедыя, якую тэрмінова неабходна вырашаць”.
