Баршчэўскі: разьлічваю на падтрымку Пазьняка

Лявон Баршчэўскі ідзе ў прэзыдэнты


“Сябе старым не адчуваю. Сярэдні ўзрост палітыка ў Эўропе — 55—65 гадоў. Па-другое, прайграным сябе таксама не адчуваю. Я змагаўся зь людзьмі, якія ў палітыцы працуюць за грошы. Я змагаўся сваімі ідэямі. Бываюць пэрыяды, калі ідэі прайграюць грашам”.





“Вельмі ўдзячны. Прашу скантактавацца з кіраўнікамі маёй ініцыятыўнай групы ў справе канкрэтных дзеяньняў. Зараз толькі падтрымка людзей можа забясьпечыць мой канкрэтны рух”.


“Сойм, які выбраны ў сёньняшнім складзе, не адлюстроўвае дэмакратычнае волевыяўленьне дэлегатаў зьезду. Калі будуць прынятыя радыкальныя рашэньні, такія, як падтрымка непартыйнага кандыдата, гэта будзе ўспрынята сябрамі фронту, я думаю — большасьцю фронту, як парушэньне волі шараговых фронтаўцаў”.


“Калі ня ўдзельнічаць у змаганьні, то нічога ня зьменіцца. Пераканаць людзей, што вы не ідзіце на выбары, бо заканадаўства недэмакратычнае — гэта не спрацуе. Людзі ведаюць, што выбары прэзыдэнта — гэта выбары кіраўніка краіны. Большасьць людзей мала турбуе, якое там заканадаўства: правільнае ці няправільнае. Канечне, сытуацыю байкоту нельга выключаць, але гэта павінна быць агульным рашэньнем. Можна пакінуць Лукашэнку сам-насам зь ягонымі выбарчымі камісіямі. Але для гэтага трэба моцна папрацаваць, а ня проста рабіць нейкія заявы, класьціся на канаву і нічога не рабіць”.


“Хачу нагадаць спадару Валеру, што на трэцім зьезьдзе БНФ ён набраў 1 голас у сваю падтрымку на выбарах старшыні. Тымі кампаніямі, пра якія ён кажа, я насамрэч не кіраваў А ў 96-м годзе мы выводзілі на вуліцы самую вялікую масу людзей. Гэта гісторыяй засьведчана, і перакруціць гэта нікому ня ўдасца. Менавіта тады, калі я стаяў на чале фронту”.




“Я б не назваў сваімі паплечнікамі людзей, якія выцягваюць розныя домыслы. Да мяне нішто не прыліпае. Я гэтага не баюся. Нэрвы ў мяне моцныя”.




“Я ня ведаю, да каго гэта адносіцца. Я думаю, што не да мяне”.




“Наконт крэатыву — згодзен. Спадзяюся, што мая біяграфія, у якой ёсьць вельмі моцны творчы падмурак і тыя кніжкі, што я пісаў, як трэба арганізоўваць барацьбу на ўзроўні працы з насельніцтвам, яны спрацуюць. Мой досьвед тут прыдасца”.




“Тут правільнае дапушчэньне “калі яна вылучыцца”. Я таксама за моладзь, але за моладзь, якая нешта зьдзейсьніла ў жыцьці, якая, у рэшце рэшт, працавала, якая была аўтарытэтам на сваім працоўным месцы. Такое моладзі пакуль на даляглядзе я ня бачу. І, напэўна, у бліжэйшыя 10 гадоў яе ня будзе. А тыя, хто ўсё жыцьцё прывык прафэсійна займацца арганізацыяй сэмінараў і наведваньнем іх, ня маюць аўтарытэту ў грамадзтве”.


“Псыхіятру трэба займацца сваёй уласнай справай, а не палітыкай”.




“Я не лічу, што я не перамог у партыі. Мая ідэйная лінія пераможа. І празь некалькі месяцаў усе пераканаюцца ў гэтым”.




“Ведаеце, я прафэсійны літаратар і вельмі скептычна адношуся да вершаплёцтва. Я цаню паэзію высокага гатунку”.




“Я ўдзячны за добрую ацэнку. Я таксама пакуль хутчэй ня маршал. Але ўжо даўно не лейтэнант паводле свайго разуменьня сытуацыі, паводле свайго жыцьцёвага досьведу і паводле тых дасягненьняў, што я маю. Я заўсёды лічыў і лічу, што лейтэнанты не павінны камандаваць палкоўнікамі і генэраламі. Гэта аб’ектыўная рэальнасьць. У апошніх ёсьць больш досьведу і ўменьня”.




“Гэта абсалютнае глупства. Чалавек, які гэта пісаў (я яго ведаю), ён так ня думае. Ён проста прывык займацца форумнымі змаганьнямі. Рашэньне, што партыя павінна вылучаць свайго кандыдата, прынятае яшчэ да майго вяртаньня на пасаду старшыні фронту. І гэтае рашэньне не скасаванае, хоць яно і ўсплывала на апошнім зьезьдзе. Ёсьць рашэньне вылучаць свайго партыйнага кандыдата. Я — адзін з прэтэндэнтаў. Калі нехта будзе іншы (я, праўда, ня бачу іншых канкурэнтаў), калі ён выйграе ў мяне ў сумленным змаганьні — гэта яго права, я яму пацісну руку”.




“Вялікі дзякуй за добрыя словы. Хочацца, каб гэтая падтрымка вылівалася ў рэальнае. Далучайцеся да групы маёй падтрымкі, кантактуйце з маімі паплечнікамі, і разам мы пераможам”.



“Я думаю, што калі ў нас адбудзецца асабістая сустрэча са спадаром Пазьняком, ён добра разьбярэцца ў маіх матывах, маіх магчымасьцях. Я разьлічваю на яго падтрымку”.




“Яны дакладна іншыя. Мала таго — за імі будучыня. Але гэта ня значыць, што ўсе здольныя і мусяць заняць пасаду прэзыдэнта. Я на маладых разьлічваю ў тым, што яны, набраўшыся досьведу, у тым ліку і адмоўнага, ад нас, калісьці ў будучыні забясьпечаць незваротны шлях Беларусі з аўтарытарнага балота ў дэмакратычную беларускую дзяржаву”.




“Відаць, ён праходзіў паўз будынак цырку, таму так і сказаў”.




“Я хачу сказаць: каб даказаць, што мы сіла, мы павінны быць разам, павінны сфармаваць сапраўды моцную каманду. Калі гэтая каманда будзе, нас ніхто не пераможа”.




“Фактар Кастрычніцкай плошчы ня трэба недаацэньваць. Калі рэжым кідаецца на людзей, якія выходзяць нават у малой колькасьці, рэжым адчувае сваю слабасьць. Гэта трэба мець на ўвазе. Любое змаганьне — гэта лепш, чым сядзеньне і кляцаньне па клявішах”.




“Мая біяграфія вельмі істотна адрозьніваецца ад усіх названых вышэй людзей. Я ніколі ня быў у КПСС. Я быў абраным на дэмакратычных выбарах дэпутатам. На выбарах 95-га году я таксама набраў большую колькасьць галасоў, праўда, не хапіла крыху яўкі ў другім туры. Я вельмі моцна адрозьніваюся ад усіх названых людзей”.