Імплянтант перавезьлі аж з Брэста. Днямі спадарыня Радкевіч была выпісаная з РНПЦ “Кардыялёгія” і прыехала ў родны Клецак.
Стукаюся ў дзьверы невялікага, урослага ў зямлю, драўлянага дамка непадалёк ад цэнтру. Адчыняе паўнаватая жанчына сярэдняга веку з марлевай павязкай амаль на ўвесь твар. Прыезду чарговага журналіста Натальля Радкевіч зусім ня рада.
“Добры дзень, але што вы хочаце — зачыніце дзьверы, бачыце, чалавек пасьля апэрацыі. Вы ж у газэтах чыталі — ва ўсіх амаль што друкавалася. Прабачце, я не жадаю мець з вамі стасункаў — сур’ёзна кажу. Я просты чалавек, а вы ўключылі мікрафон”
Наступная кароткая размова адбываецца толькі дзякуючы прысутнасьці настаўніцы Іны Кебікавай, зь якой Натальля працавала ў школе.
Пытаемся: ці ёсьць шанцы на атрыманьне кватэры ў Менску пасьля двух зваротаў да Лукашэнкі? Жанчыну першы год мусяць штотыдзень глядзець лекары. У Клецку ж няма нават кардыёляга. Пытаемся і пра тое, ці далі пэнсію па інваліднасьці, ці павялічылі дапамогу на двух хлопчыкаў, адзін зь якіх яшчэ грудны.
“Маленькая. Мне трэба, канешне, нейкі час акліматызацыі. Дай Бог, каб кватэру далі — мне самае галоўнае...”
Пакуль у Натальлі толькі адмова Менскметрабуду выдзеліць пакой у інтэрнаце. Там было апошняе месца працы беспрацоўнага цяпер мужа Юрыя. Вядомы праваабаронца, рэдактар незалежнага выданьня “Бойкі Клецк” Сяргей Панамароў ведае сытуацыю не праз чуткі. Зь Юрыем Радкевічам ён у прыяцельскіх адносінах.
