Сябра сойму Партыі БНФ Валянціна Сьвяцкая кажа, што прадчувала небясьпеку фінансавага крызісу, калі ён толькі пачынаўся:
“Якой бы моцнай, самастойнай і самадастатковай дзяржавай мы ні былі, усё роўна нас гэта закране. Мы ж — ня ў космасе.
А па-другое, і мяне, і маіх сваякоў гэта закранае таму, што найбуйнейшыя прадпрыемствы Менску зьбіраюцца скарачаць працоўныя месцы. І гэта закране ня толькі рабочых, але і інжынэраў. А ў мяне шмат сваякоў працуюць на трактарным і аўтамабільным заводах. І ўжо адчуваецца іх трывога, што яны могуць апынуцца ў сьпісе тых, каго скарачаюць”.
Актрыса тэатру і кіно Сьвятлана Зелянкоўская кажа, што пакуль ня бачыць нейкіх істотных зьменаў:
“Таму што мы правінцыйныя. Мы заўсёды адрозьніваліся, напрыклад, ад той жа Масквы. А што тычыцца закупаў буйных — прыкладам, вопраткі ці яшчэ чаго-небудзь,— дык я купляю гэта ў Маскве, Кіеве, ня ў Менску. Там усё лепшае: і выбар, і якасьць. Я не магу знайсьці тое, што мне патрэбна, тут, у Менску. Дый кошты ў нас неапраўдана вялізныя.
А што тычыцца крызісу, дык пакуль я ня бачу значных зьменаў. Як было, так і ёсьць”.
Сакратар ЦК Партыі камуністаў Беларускай Алена Скрыган пра крызіс разважае на прыкладзе сваіх дзяцей:
А калі банк не дае крэдыту, значыць, ён думае пра тое, што ў людзей ня будзе магчымасьці яго вярнуць. А гэта, як мне падаецца, найперш зьвязана з усясьветным фінансавым крызісам”.
“Нацыянальны банк вымушаны быў выдаткаваць вельмі значную суму на пакрыцьцё патрэбаў банкаў у валюце. А з гэтага вынікае, што банкам не хапае ўласных грошай, каб разьлічыцца са сваімі кліентамі. А паколькі бальшыня банкаў у нас дзяржаўныя, дык іх трэба ратаваць. І гэта наступствы першага этапу крызісу. Гэта — званочак!”
