На адкрыцьцё прыехаў міністар надзвычайных сытуацыяў Энвер Барыеў.
Музэй гарадзенскай пажарнай службы адкрываецца ў самым старым дэпо, якое побач з каланчой, якая вядомая па старых паштоўках. Дарэчы, на ёй ёсьць памятная шыльда, напісана, што вежа зьяўляецца гісторыка-культурнай спадчынай, пабудавана ў ХІХ стагодзьдзі.
Пасьля мітынгу на фасадзе дэпо якраз пад каланчой адкрылі панно, прысьвечанае гісторыі пажарнай службы”.
Спадар (з усьмешкай): “Адраджэньн сацрэалізму працягваецца”.
Іншы спадар: “Ну што казаць пра гэтае панно? Здаецца, усё добра, пастараліся рэалістычна адлюстраваць гісторыю службы пажарнай нашай ад старажытнасьці да сучаснасьці. Адно толькі незразумела: там усе нашыя гарадзенскія сьвятыні, гістарычныя месцы, але Нацыянальная бібліятэка збоку прымаляваная, яна ж у Менску знаходзіцца”.
Спадарыня: “Музэй малады, экспанаты зьбіраліся зь лістападу мінулага году, і вось за год мы агоралі будоўлю і зладзілі экспазыцыю. Сёньня я шчыра вас усіх запрашаю ў наш музэй, калі ласка”.
Афіцэр: “Права адкрыць музэй гісторыі пажарнай службы прадастаўляецца міністру надзвычайных сытуацыяў Рэспублікі Беларусь Энверу Барыеву…”
Гучаць трубы.
Супрацоўніца, дарэчы, лейтэнант, запрасіла на беларускай мове ў музэй. Заходзім унутр і адразу бачым герб Вялікага княства Літоўскага — Пагоню, а пад ёю партрэты Льва Сапегі і каралевы Боны Сфорцы. Экскурсія адбываецца на беларускай мове.
Падымаемся вышэй і бачым уваход у пажарную вежу, перад ёй муляж камінара. Каланча хоць прыцягвала ўвагу турыстаў, гараджанаў, увесь час была зачынена, трапіць сюды было немагчыма. Цяпер яна адрамантаваная, мы ўзьнімаемся вышэй, за мной — фотакарэспандэнт мясцовай газэты Аляксандар Саенка”.
Саенка: “Страшна, што разваліцца, прыступкі трашчаць моцна”.
Нарэшце мы падняліся наверх, а наверсе — “сэртыфікат”, “выдадзены наведніку музэю пажарнай службы ў Горадні за мужнасьць і трываласьць, праяўленыя пры пераадоленьні 120 прыступак да самага верху пажарнай вежы. А краявід незвычайны: каменны арчаты мост да Старога замку, які як на далоні, мы вышэй за яго знаходзімся, далей Нёман. Зьлева Стары горад, чарапічныя дахі, а на пляцоўцы тут стаіць муляж пажарніка”.
Саенка: “Вельмі ракурсы прыгожыя, адразу фантазія пачынае гуляць, пэйзажы прыгожыя, людзі інакш выглядаюць з вышыні. Але страшна, боязь вышыні адчуваецца…”
