Рост рэальных заробкаў супрацоўнікаў сфэры аховы здароўя ў першай палове 2008 году склаў усяго толькі 1%, у той час як у народнай гаспадарцы ў цэлым рэальны заробак павялічыўся на 8,4%. У траўні 21% супрацоўнікаў аховы здароўя атрымліваў ня болей за 400 тысяч рублёў, а 59% – не болей за 500 тысяч.
Мая суразмоўніца Аксана – мэдсястра са стажам, большым за 10 гадоў. На гэты момант яна вучыцца на курсах касмэтолягаў, каб мяняць прафэсію. “Бо мэдсястра ня можа зарабіць сабе на прыстойнае жыцьцё”, – тлумачыць Аксана:
“Стаўка ў мяне 300 тысяч. У мяне стаж больш за 10 год, надбаўка за гэта нейкая ёсьць, за шкоднасьць даплачваюць, за тое, што кожны дзень УВЧ, КВЧ – падвышаны ровень радыяцыі на працоўным месцы, таксама санітарскія нам плацяць, бо мы выконваем санітарскую працу, Нас ніхто ня просіць, мы самі гэтага хочам, каб зарабіць яшчэ нейкую капейку лішнюю. І яшчэ надбаўка за ўзмоцненую працу, бо прымаем значна болей хворых, чым паводле нормы, і прэмія. І цалкам за месяц я магу атрымаць прыкладна тысяч 500”.
Дзейны закон “Аб ахове здароўя”, а таксама закон “Аб мясцовым кіраваньні і самакіраваньні” даюць мясцовым органам улады магчымасьць самастойна павышаць заробак мэдработнікам. Але карыстаюцца гэтым правам толькі ў Менску і Менскай вобласьці. Цяпер Менгарвыканкам разглядае пытаньне аб магчымасьці даплат дактарам некаторых спэцыяльнасьцяў асобна і мэдычным супрацоўнікам наагул. Пакуль жа сытуацыя папросту кепская, кажа начальнік упраўленьня арганізацыі мэдычнай дапамогі Міністэрства аховы здароўя Ігар Броўка: дактароў не хапае катастрафічна:
“Па Менску не хапае прыкладна 2000 спэцыялістаў. Цяпер павялічылася колькасьць абітурыентаў, якія паступаюць у мэдычны інстытут, але мы ж падрыхтаваных спэцыялістаў атрымаем толькі праз 5 – 6 гадоў... А калі потым ардынатура... Таму кадравае пытаньне застаецца адным з самых праблемных”.
Атрымаць спэцыяліста – палова справы. Утрымаць іх пасьля абавязковай адпрацоўкі пры сёньняшніх матэрыяльных умовах амаль немагчыма, гаворыць мэдсястра Аксана:
“Яны адпрацоўваюць 3 гады абавязковыя і разыходзяцца хто куды: хто на рынак, хто што знойдзе...”
Гледзячы на сваіх калег са шматгадовым стажам, прысьвячаць жыцьцё прафэсіі мэдыка наважваюцца адзінкі, працягвае мая суразмоўніца:
“Няма наагул дактароў, няма да каго ісьці, людзі абураюцца, але сэнсу ў гэтым няма – абурайся не абурайся, дактароў няма. А тыя, хто яшчэ не сышоў... Ну, былі 2 хірургі. Застаўся адзін. Значыць, ён працуе за двух. Норма – 25 чалавек на дзень. Ён прымае 70. Уявіце, як гэта ўплывае на якасьць і як ён пачувае сябе пры канцы дня. Няма тэрапэўтаў, няма ўчастковых. Ну, як гэта сабе ўявіць – у любое надвор’е бегаць па кватэрах, па візытах (а іх мора) за 300-400 тысяч”?
Напярэдадні ў паліклініцы, дзе працуе мая суразмоўніца, адбылося паседжаньне прафсаюзу. Галоўным заахвочвальным матывам для супрацоўнікам называлі будоўлю жытла па льготных тарыфах: то бок мэтар каштуе 700 даляраў, а не 1300, як на рынку. Але з заробкам 500 тысяч аднолькава немагчыма ўзяць крэдыт – як на жытло коштам 50 тысяч даляраў, так і на жытло коштам у 2 разы большым.
Мая суразмоўніца Аксана – мэдсястра са стажам, большым за 10 гадоў. На гэты момант яна вучыцца на курсах касмэтолягаў, каб мяняць прафэсію. “Бо мэдсястра ня можа зарабіць сабе на прыстойнае жыцьцё”, – тлумачыць Аксана:
“Стаўка ў мяне 300 тысяч. У мяне стаж больш за 10 год, надбаўка за гэта нейкая ёсьць, за шкоднасьць даплачваюць, за тое, што кожны дзень УВЧ, КВЧ – падвышаны ровень радыяцыі на працоўным месцы, таксама санітарскія нам плацяць, бо мы выконваем санітарскую працу, Нас ніхто ня просіць, мы самі гэтага хочам, каб зарабіць яшчэ нейкую капейку лішнюю. І яшчэ надбаўка за ўзмоцненую працу, бо прымаем значна болей хворых, чым паводле нормы, і прэмія. І цалкам за месяц я магу атрымаць прыкладна тысяч 500”.
Дзейны закон “Аб ахове здароўя”, а таксама закон “Аб мясцовым кіраваньні і самакіраваньні” даюць мясцовым органам улады магчымасьць самастойна павышаць заробак мэдработнікам. Але карыстаюцца гэтым правам толькі ў Менску і Менскай вобласьці. Цяпер Менгарвыканкам разглядае пытаньне аб магчымасьці даплат дактарам некаторых спэцыяльнасьцяў асобна і мэдычным супрацоўнікам наагул. Пакуль жа сытуацыя папросту кепская, кажа начальнік упраўленьня арганізацыі мэдычнай дапамогі Міністэрства аховы здароўя Ігар Броўка: дактароў не хапае катастрафічна:
“Па Менску не хапае прыкладна 2000 спэцыялістаў. Цяпер павялічылася колькасьць абітурыентаў, якія паступаюць у мэдычны інстытут, але мы ж падрыхтаваных спэцыялістаў атрымаем толькі праз 5 – 6 гадоў... А калі потым ардынатура... Таму кадравае пытаньне застаецца адным з самых праблемных”.
Атрымаць спэцыяліста – палова справы. Утрымаць іх пасьля абавязковай адпрацоўкі пры сёньняшніх матэрыяльных умовах амаль немагчыма, гаворыць мэдсястра Аксана:
“Яны адпрацоўваюць 3 гады абавязковыя і разыходзяцца хто куды: хто на рынак, хто што знойдзе...”
Гледзячы на сваіх калег са шматгадовым стажам, прысьвячаць жыцьцё прафэсіі мэдыка наважваюцца адзінкі, працягвае мая суразмоўніца:
“Няма наагул дактароў, няма да каго ісьці, людзі абураюцца, але сэнсу ў гэтым няма – абурайся не абурайся, дактароў няма. А тыя, хто яшчэ не сышоў... Ну, былі 2 хірургі. Застаўся адзін. Значыць, ён працуе за двух. Норма – 25 чалавек на дзень. Ён прымае 70. Уявіце, як гэта ўплывае на якасьць і як ён пачувае сябе пры канцы дня. Няма тэрапэўтаў, няма ўчастковых. Ну, як гэта сабе ўявіць – у любое надвор’е бегаць па кватэрах, па візытах (а іх мора) за 300-400 тысяч”?
Напярэдадні ў паліклініцы, дзе працуе мая суразмоўніца, адбылося паседжаньне прафсаюзу. Галоўным заахвочвальным матывам для супрацоўнікам называлі будоўлю жытла па льготных тарыфах: то бок мэтар каштуе 700 даляраў, а не 1300, як на рынку. Але з заробкам 500 тысяч аднолькава немагчыма ўзяць крэдыт – як на жытло коштам 50 тысяч даляраў, так і на жытло коштам у 2 разы большым.
