Па дазвол на правядзеньне акцыі пратэсту на плошчы Леніна Ўладзімер Вусікаў месяц таму пісьмова зьвярнуўся ў Магілёўскі гарвыканкам і дагэтуль ня мае афіцыйнага адказу. Галадоўкай спадар Вусікаў спадзяецца дамагчыся справядлівасьці:
“У дзяржавы тэрміну даўнасьці няма. Калі я вінаваты, яна ўсё адно сваё возьме. А чаму я мушу не патрабаваць у дзяржавы таго што яна не дадала мне. Я павінен быў і пуцёўку атрымаць і сацыяльнае жыльлё. Няхай народ убачыць, што й мы можам пастаяць за сябе”.
Уладзімер Вусікаў інвалід першай групы. Ад 2002 году ён прыкуты да вазка. У 2000 годзе праз хваробу сэрца яму спачатку ампутавалі адну нагу, а праз два гады другую.
Уладзімер Вусікаў сумна жартуе, што ён вінаваты перад дзяржавай толькі за тое, што зарабіў завялікую пэнсію і застаўся бяз ног. Да сваёй інваліднасьці ён адпрацаваў электрамантажнікам дваццаць два гады.
Магілёўскі праваабаронца Барыс Бухель, цьвердзіць, што сытуацыя з Уладзімерам Вусікавым высьвечвае недасканаласьць беларускага сацыяльнага заканадаўства:
“Атрымліваецца, што інвалід ня можа атрымаць сацыяльнае жытло таму, што ў яго пэнсія перавышае ўстаноўлены дзяржавай пражытачны мінімум на сто тысяч рублёў. А пуцёўку ў санаторый яму ня могуць даць, бо такіх санаторыяў для такіх людзей, як сьцьвярджаюць у сацыяльных службах, у Беларусі няма. Акрамя таго, такім людзям патрабуецца суправаджэньне, а гэта дадатковыя выдаткі, на якія дзяржава ісьці ня хоча. Дзяржава глухая да такіх праблемаў. Іх яна спрабуе вырашыць адпіскамі, але не дыялёгам з самімі інвалідамі”.
У спадара Вусікава пэнсія 370 тысяч рублёў. Яна перавышае пражытачны мінімум, устаноўлены дзяржавай, на 136 тысяч.
Уладзімер Вусікаў жыве ў двухпакаёвай кватэры з двума дарослымі сынамі, унукам і жонкай, зь якой ён чатырнаццаць гадоў у разводзе. Пад’езд дома дзе жыве спадар Вусікаў не прыстасаваны для інваліда-вазочніка. Каб дабрацца да ліфта інвалід сам змайстраваў адкідны драўляны пантус.
Да акцыі пратэсту Уладзімер Вусікаў гатовы даўно. Ён уласнаруч падрыхтаваў два плякаты з надпісамі: “Хто скраў мае льготы” й “Ганьба лукавым ільготам”.
У Магілёве каля трохсот пяцідзесяці інвалідаў-вазочнікаў. Бальшыня такіх людзей знаходзіцца ў дэпрэсіўным стане праз умовы свайго пражываньня.
Каб дабрацца да ліфта інвалід сам змайстраваў адкідны драўляны пантус
Да акцыі пратэсту Уладзімер Вусікаў гатовы даўно. Адзін зь плякатаў
“У дзяржавы тэрміну даўнасьці няма. Калі я вінаваты, яна ўсё адно сваё возьме. А чаму я мушу не патрабаваць у дзяржавы таго што яна не дадала мне. Я павінен быў і пуцёўку атрымаць і сацыяльнае жыльлё. Няхай народ убачыць, што й мы можам пастаяць за сябе”.
Уладзімер Вусікаў інвалід першай групы. Ад 2002 году ён прыкуты да вазка. У 2000 годзе праз хваробу сэрца яму спачатку ампутавалі адну нагу, а праз два гады другую.
Уладзімер Вусікаў сумна жартуе, што ён вінаваты перад дзяржавай толькі за тое, што зарабіў завялікую пэнсію і застаўся бяз ног. Да сваёй інваліднасьці ён адпрацаваў электрамантажнікам дваццаць два гады.
Магілёўскі праваабаронца Барыс Бухель, цьвердзіць, што сытуацыя з Уладзімерам Вусікавым высьвечвае недасканаласьць беларускага сацыяльнага заканадаўства:
“Атрымліваецца, што інвалід ня можа атрымаць сацыяльнае жытло таму, што ў яго пэнсія перавышае ўстаноўлены дзяржавай пражытачны мінімум на сто тысяч рублёў. А пуцёўку ў санаторый яму ня могуць даць, бо такіх санаторыяў для такіх людзей, як сьцьвярджаюць у сацыяльных службах, у Беларусі няма. Акрамя таго, такім людзям патрабуецца суправаджэньне, а гэта дадатковыя выдаткі, на якія дзяржава ісьці ня хоча. Дзяржава глухая да такіх праблемаў. Іх яна спрабуе вырашыць адпіскамі, але не дыялёгам з самімі інвалідамі”.
У спадара Вусікава пэнсія 370 тысяч рублёў. Яна перавышае пражытачны мінімум, устаноўлены дзяржавай, на 136 тысяч.
Уладзімер Вусікаў жыве ў двухпакаёвай кватэры з двума дарослымі сынамі, унукам і жонкай, зь якой ён чатырнаццаць гадоў у разводзе. Пад’езд дома дзе жыве спадар Вусікаў не прыстасаваны для інваліда-вазочніка. Каб дабрацца да ліфта інвалід сам змайстраваў адкідны драўляны пантус.
Да акцыі пратэсту Уладзімер Вусікаў гатовы даўно. Ён уласнаруч падрыхтаваў два плякаты з надпісамі: “Хто скраў мае льготы” й “Ганьба лукавым ільготам”.
У Магілёве каля трохсот пяцідзесяці інвалідаў-вазочнікаў. Бальшыня такіх людзей знаходзіцца ў дэпрэсіўным стане праз умовы свайго пражываньня.
