Хлопец: “Думаю, што вонкавая палітыка застанецца такая, якая была. Магчыма, нешта зьменіцца ўнутры краіны, але, думаю, неістотна”.
Карэспандэнт: “На вашу думку, ці насьпела патрэба ў зьменах?”
Хлопец: “Думаю, што так. Да прыкладу, узяць сфэру адукацыі: я плачу за здачу тэстаў, то я павінен іх і выкарыстоўваць некалькі разоў”.
Спадарыня: “Я й так думаю, што мы жывём лепш і лепш. Я, дарэчы, задаволеная тым, што менавіта ён у нас прэзыдэнт”.
Карэспандэнт: “На вашу думку, ці насьпела патрэба ў зьменах?”
Спадарыня: “Толькі ў тых зьменах, якія прывядуць да лепшага жыцьця”.
Спадар: “Нейкае запозьненае рашэньне: праводзіць зьмены. Трэба было 15 гадоў таму пачынаць са зьменаў, з таго, каб палепшыць здароўе нацыі, падымаць сельскую гаспадарку. Цяпер ужо, на маю думку, у народу зьнікла ахвота, дый рукі ў людзей апускаюцца. А тым болей падымаць сельскую гаспадарку...”
Спадар: “Трэба абавязкова мяняць усё й карэнным чынам”.
Карэспандэнт: “Што вы канкрэтна маеце на ўвазе?”
Спадар: “Усё: эканоміку, вонкавую палітыку, усё, усё, усё... Вось што ў нас стабільна разьвіваецца? Карупцыя, а больш нічога. Жывуць толькі тыя, хто пры ўладзе, а астатнія...”
Спадарыня: “Зьмены, вядома патрэбныя. Вось, да прыкладу, адукацыя. Навошта нам 12-гадовая адукацыя? Дастаткова 10 клясаў, бо 12 — гэта ўжо занадта, яны ўжо ня вучацца, а проста гуляюць.
З ільготамі для пэнсіянераў таксама жорстка абышліся. У іх не такія ўжо вялікія пэнсіі, а купіць лекі — дорага. Яны ж у большасьці хворыя, ім патрэбна трохі таньней купіць лекі”.
Спадар: “У нас трэба падвысіць заробкі, бо яны не паўсюль аднолькавыя. Атрымліваюць у асноўным чыноўнікі, а рабочыя, як правіла, нічога”.
Хлопец: “Магчыма, нейкія зьмены на адміністратыўным узроўні адбудуцца, дадуць нейкія новыя ўказаньні, але ня больш”.
Карэспандэнт: “На вашу думку, ці насьпела патрэба ў зьменах?”
Хлопец: “Хацелася б бачыць больш зьменаў у нацыянальнай культуры. Лічу, што адукацыя ў краіне павінна весьціся па-беларуску, і пачынаць трэба зь дзіцячага садка. Адукацыя павінна быць беларускамоўнай. Мая такая думка”.
Міхал Карневіч, Горадня
