Фотамастаку прапанавалі прасачыць лёс карцін аўстрыйскага мастака Аляксандра Вальтнэра і з дапамогай дакумэнтальнай фатаграфіі паказаць, як, з аднаго боку, карціны ўзьдзейнічаюць на калекцыянэраў, на ўладальнікаў твораў мастацтва, а з другога – распавесьці пра іх уладальнікаў і пра іх стаўленьне да карцінаў.
Андрэй Лянкевіч паспрабаваў адказаць на пытаньне: што атачае карціны, калі людзі займаюцца рознымі справамі? Такім чынам карціны аўстрыйскага мастака Аляксандра Уолтнэра пачалі новае жыцьцё ў новым асяродзьдзі...
“Здымаць проста карціны не зусім цікава. Калі вы бачыце каталёгі карцін нейкіх мастакоў – не, карціны і карціны... З аднаго боку, вы ня можаце прыгажосьць карціны ўбачыць, таму што ня тыя памеры, ня тыя колеры. Таму я вырашыў паказаць тое, дзе знаходзяцца карціны, паказаць людзей, якія як бы ўплываюць на карціны. Але на самой справе карціны ўплываюць на людзей, на тыя абставіны, у якіх яны жывуць. Самае галоўнае, што мяне не абмяжоўвалі ні ў чым, дазвалялі рабіць ўсё, што я хачу. Вось і атрымалася тое, што хацеў”.
Фотамастак зьмяшчае карціны ў сьвет людзей, некаторыя творы мастацтва ён здымае на фоне ўладальнікаў, некаторыя разьмяшчае у жывой прыродзе, і ў выніку атрымліваюцца зусім іншыя творы. Андрэй Лянкевіч кажа, што вельмі дапамог досьвед фотарэпартэра, дакумэнталіста. Але шмат сытуацыяў ён і мадэляваў. Андрэй Лянкевіч працягвае:
«У большасьці выпадкаў я прыдумляў сытуацыю, якая магла б існаваць. Некаторыя проста падгледзеў у рэчаіснасьці, бо кожны дзень здымаю саве журналісцкія працы, рэпартажныя. Былі некаторыя канфліктныя сытуацыі з калекцыянэрамі, некаторыя зь іх – людзі заможныя, і калі я прасіў перанесбці карціну, вынесьці, паставіць куды-небудзь, яны тэлефанавалі ў агенцыю і казалі, маўляў, «мы спэцыяльна гэту сьцяну пафарбавалі для карціны ў чырвоны колер, а ён вынес яе ў двор». Розныя былі моманты..».
Карэспандэнтка: «А пачуцьцё задаволенасьці ёсьць?»
«Ну канечне! Столькі людзей прыйшло. Я здымаю ў Беларусі не самае пазытыўнае, а тут атрымалася сапраўды пазытыўнае, цікавае».
Цікавай была рэакцыя і беларускіх гледачоў, якія ведаюць Андрэя ў асноўным як рэпартэра, дакумэнталіста. І пасьля нядаўніх падзеяў, калі Лянкевіча затрымалі ў Дзень Волі і моцна зьбілі, прыхільнікі ягонай творчасьці чакалі іншай выставы:
Сямён: «Якраз пасьля ўсіх гэтых падзеяў для Андрэя лягічна было б, каб гэта была выстава нейкіх палітычных акцыяў. Але ён не пайшоў па такім шляху, і першая выстава менавіта апалітычная і крыху незвычайная для нас. Тут ёсьць некалькі такіх незвычайных фотаздымкаў, што і праз год, калі будуць выставы, буду прыходзіць дзеля іх».
Паліна: «Усё вельмі спадабалася, усё вельмі міла. Тут надзвычай утульна. Клясна, што такія выставы ладзяцца і на іх можна так проста патрапіць».
Мікалай: «Даволі цікавая падача, усё так незвычайна – карціны на фоне свайго жыцьця, сваіх ўладальнікаў, такія нечаканыя сюжэты».
