Лінкі ўнівэрсальнага доступу

Габрэй з Койданава ў латыскім СС


У Кракаве адбылася прэзэнтацыя кнігі “Ня трэба мяне забіваць” журналістаў польскай “Gazeta Wyborcza” Пётры Глухоўскага і Марціна Кавальскага.


Гэта кніга пра беларускага хлопчыка з Койданава Ільлю Гальперына, габрэя, які зараз жыве ў Аўстраліі. Гісторыя драматычная, але ў Беларусі пра яе амаль ніхто ня ведае...

Сям’я Саламона Гальперына з Койданава на пачатку вайны трапіла ў гета. Сямігадоваму хлопчыку Ільлі Гальперыну цудам удалося зьбегчы з гета, і ён нейкі час хаваўся ў лесе. А потым яго ўратаваў латыскі жаўнер з карнага батальёну. І сямігадовы хлопчык стаў, так бы мовіць, “сынам латыскага палка”. Беларускі гісторык Алег Дзярновіч пабываў на прэзэнтацыі кнігі, якую зь цікавасьцю прачытаў:

“І вось маленьні Ільля гуляў у мундзіры, спэцыяльна пашытым для яго, і што вельмі дзіўна – ён нават стаў сымбалем нацысцкай прапаганды. Польскія журналісты сьцьвярджалі: праўдападобна, што Гітлер глядзеў гэты фільм. Там паказваецца, як гэты хлопчык хадзіў па шпіталях, раздаваў нямецкім жаўнерам шакалядкі. Габрэйскі хлопчык стаў сымбалем нацысцкай прапаганды – вось што мяне больш за ўсё ўразіла. Яго здымалі нямецкія кінадакумэнталісты, а стужку гэту – таксама фантастычная гісторыя -- знайшлі ў Рыскім архіве кінадакумэнтаў. Яе знайшлі ўжо ў наш час”.

У канцы 1945 года гэты хлопчык уцёк з латыскага палка, спачатку на Захад, потым трапіў у Аўстралію, дзе жыве і дагэтуль. Але перажыць Ільлі Гальперыну давялося нямала. Працягвае гісторык Алег Дзярновіч:

“Цяпер яго завуць Алекс Курзэм. Калі ён пачаў распавядаць, у тым ліку і пра карныя апэрацыі, аўстралійскія латышы яму пагражалі:
да яго паступова вярталася памяць
маўляў, ты адзін з нас, ты ня можаш здрадзіць... Трэба проста ўявіць, якія жахі адбываліся ў яго галаве, бо калі ён быў сьведкам зьнішчэньня сваёй сям’і, заганяў усё углыб сябе... У яго была апэрацыя анкалягічная ўжо ў наш час, і да яго паступова вярталася памяць, ён пачаў прыгадваць, і ўзгадаў фантастычныя рэчы...”

Аказваецца, ягоны бацька, Саламон Гальперын, выжыў. Пасьля вайны ў яго была другая сям’я, і зводны брат Ільлі, сын бацькі ад другога шлюбу Эрык Гальперын жыве зараз у Менску. Польскія журналісты запрашалі Алекса з Аўстраліі ў Варшаву. Езьдзілі яны і ў Койданава, дзе да вайны жыла сям’я Гальперыных, адшукалі дом па вуліцы Кастрычніцкай, 12.

Акрамя кнігі “Ня трэба мяне забіваць”, у Польшчы выйшаў яшчэ і дакумэнтальны фільм “Усё, каб жыць”. Але беларусы пра гэтую кранальную гісторыю ня ведаюць. Меркаваньне гісторыка Алега Дзярновіча:

“На прэзэнтацыі прагучалі такія пытаньні: “Ён бачыў забойствы, зьдзекі, як ён мог на гэта рэагаваць?” Але ня будзем забываць, што хлопчыку тады было 7 – 8 гадоў максымум...

Ільля Гальперын (ён жа Алекс Курзэм) сустракаўся ня так даўно зь сям’ёй свайго брата. Сын Алекса Марк Курзэм – антраполяг, зараз выкладае ў Оксфардзкім унівэрсытэце.

Вельмі цікава, што ў цэнтры гэтай гісторыі апынулася, уласна кажучы, Беларусь, тут закранаецца Латвія, Польшча, Аўстралія, Брытанія. Але Беларусь практычна ня гучыць”.
Ігар Лосік Кацярына Андрэева Ірына Слаўнікава Марына Золатава Андрэй Кузьнечык
XS
SM
MD
LG