Радыё Свабода Чаму, нягледзячы на шматлікія пратэсты, палата прадстаўнікоў прыняла ў другім чытаньні рэпрэсіўныя папраўкі ў крымінальны кодэкс без ніякіх зьменаў? Гэтыя зьмены ў заканадаўства – прыкмета сілы ці слабасьці ўлады?
(Дракахруст: ) “Спадар Статкевіч, у сувязі зь пятнічным галасаваньнем было прыгадана, што ў 1934 годзе на так званым “зьезьдзе пераможцаў” ВКП б усе горача віталі таварыша Сталіна, да наступнага XVIII зьезду ў 1939 годзе дажыло толькі 10% тых “пераможцаў”.
Варта таксама прыгадаць лёс папярэднікаў Сьцяпана Сухарэнкі, які ўносіў гэтыя папраўкі ў палату – наркамаў НКУС Беларусі Бермана, Наседкіна і Цанавы, якія таксама памёрлі не сваёй сьмерцю і асудзілі іх, дарэчы, не Гааскі трыбунал і ня іх ахвяры.
Як цяперашнія дэпутаты не баяцца – хай не за краіну, проста за сябе?”
(Статкевіч: ) “Я гэта тлумачу мэханізмам выбараў гэтага парлямэнту. Ён сапраўды абіраўся, але абіраўся не выбаршчыкамі, а зьверху. І калі дэпутат сапраўды абіраецца выбаршчыкамі, ён нясе адказнасьць звычайна перад імі і іх баіцца.
Пры выбары зьверху таксама быў выбар, свая канкурэнцыя :"Я лепшы, я больш адданы, больш карысны", свае драмы, свая барацьба. Але ў рэшце рэшт іх абралі зьверху, і кожны гэта выдатна разумее і мусіць гуляць у тую гульню, у якую абавязаўся гуляць, калі яго абіралі.
Я ня думаю, што гэтых дэпутатаў чакаюць нейкія рэпрэсіі з боку людзей, якія іх абралі. У гэтым іх адрозьненьне нават ад дэлегатаў XVII зьезду ВКП(б) 1934 году. Там усё ж такі людзі падымаліся па партыйнай лесьвіцы зьнізу, дзякуючы сваім заслугам, скажам, падчас грамадзянскай вайны. Яны былі занадта самастойныя, за гэта і паплаціліся.
А гэты парлямэнт цалкам несамастойны – адхіленьні ў некалькі адсоткаў заўсёды ёсьць, гэта закон жыцьця. Таму я думаю, што яны не баяцца аніякіх праблемаў зьнізу. Праблемы могуць быць, толькі калі яны адмовяцца выконваць функцыю. якую яны гарантавалі, што будуць выконваць". (Чытаць поўны тэкст перадачы "Праскі акцэнт")
Варта таксама прыгадаць лёс папярэднікаў Сьцяпана Сухарэнкі, які ўносіў гэтыя папраўкі ў палату – наркамаў НКУС Беларусі Бермана, Наседкіна і Цанавы, якія таксама памёрлі не сваёй сьмерцю і асудзілі іх, дарэчы, не Гааскі трыбунал і ня іх ахвяры.
Як цяперашнія дэпутаты не баяцца – хай не за краіну, проста за сябе?”
(Статкевіч: ) “Я гэта тлумачу мэханізмам выбараў гэтага парлямэнту. Ён сапраўды абіраўся, але абіраўся не выбаршчыкамі, а зьверху. І калі дэпутат сапраўды абіраецца выбаршчыкамі, ён нясе адказнасьць звычайна перад імі і іх баіцца.
Пры выбары зьверху таксама быў выбар, свая канкурэнцыя :"Я лепшы, я больш адданы, больш карысны", свае драмы, свая барацьба. Але ў рэшце рэшт іх абралі зьверху, і кожны гэта выдатна разумее і мусіць гуляць у тую гульню, у якую абавязаўся гуляць, калі яго абіралі.
Я ня думаю, што гэтых дэпутатаў чакаюць нейкія рэпрэсіі з боку людзей, якія іх абралі. У гэтым іх адрозьненьне нават ад дэлегатаў XVII зьезду ВКП(б) 1934 году. Там усё ж такі людзі падымаліся па партыйнай лесьвіцы зьнізу, дзякуючы сваім заслугам, скажам, падчас грамадзянскай вайны. Яны былі занадта самастойныя, за гэта і паплаціліся.
А гэты парлямэнт цалкам несамастойны – адхіленьні ў некалькі адсоткаў заўсёды ёсьць, гэта закон жыцьця. Таму я думаю, што яны не баяцца аніякіх праблемаў зьнізу. Праблемы могуць быць, толькі калі яны адмовяцца выконваць функцыю. якую яны гарантавалі, што будуць выконваць". (Чытаць поўны тэкст перадачы "Праскі акцэнт")