Юлія Шарова, Менск На 72-м годзе жыцьця памёр славуты італьянскі тэнар Лючана Павароцьці. Ён прасьпяваў на опэрнай сцэне каля чатырох дзесяцігодзьдзяў і ў апошнія гады яшчэ выступаў з канцэртамі па ўсім сьвеце. Сьмерць Павароцьці стала стратай для музыкантаў. Беларускія опэрныя сьпевакі лічаць, што ягоны сыход паўплывае на сытуацыю ў опэры: невядома, хто цяпер будзе эталёнам для ўсіх акадэмічных вакалістаў.
Заслужаны артыст Беларусі, барытон Віктар Скарабагатаў у свой час стажаваўся ў мілянскім тэатры La Scala — ён трапіў у сэзон, калі там сьпяваў Дамінга, а не Павароцьці. Таму наўпрост кантактаваць зь вялікім тэнарам яму не давялося:
“Мае сябры, якія зь ім мелі стасункі, заўсёды казалі, што сам удзел у спэктаклі Павароцьці ўжо неяк уздымаў планку, і яны сьпявалі лепей, чым маглі на самай справе”.
Лючана Павароцьці быў узорам і сымбалем сапраўднай італьянскай вакальнай школы і арыенцірам для ўсіх сьпевакоў. Ягоны сыход, як і сыход іншых прадстаўнікоў ягонага пакаленьня, можа цалкам зьмяніць сытуацыю ў вакальнай музыцы ва ўсім сьвеце, лічыць Віктар Скарабагатаў:
“Другая палова XX стагодзьдзя для мужчынаў-сьпевакоў усё ж прайшла пад знакам некалькіх такіх імёнаў, якія вызначалі ўвогуле моду на опэрнае сьпяваньне. Канечне ж, гэта Брузон, канечне ж, гэта Карэлі, канечне ж, гэта Дамінга. І калі пачала сыходзіць вось гэтая плеяда, то цяпер мы бачым, што на раздарожжы такім знаходзіцца пакуль што опэрная справа ў сьвеце”.
Саліст Беларускай опэры і дыплямант сёлетняга конкурсу Франсыска Віньяса ў Барсэлёне, тэнар Юры Гарадзецкі кажа, што, як і ўсе маладыя сьпевакі, гадаваўся на запісах Павароцьці, калі яшчэ быў студэнтам музвучэльні.
Гарадзецкі: “Я слухаў шмат тэнараў, але Павароцьці, я думаю, для мяне застаўся такой незразумелай і нявывучанай плянэтай. Ягоная сьмерць, канечне, гэта ня толькі страта для сьпевакоў, для людзей, якія маюць нейкае дачыненьне да опэры, але для ўсяго музычнага сьвету”.
“Мае сябры, якія зь ім мелі стасункі, заўсёды казалі, што сам удзел у спэктаклі Павароцьці ўжо неяк уздымаў планку, і яны сьпявалі лепей, чым маглі на самай справе”.
Лючана Павароцьці быў узорам і сымбалем сапраўднай італьянскай вакальнай школы і арыенцірам для ўсіх сьпевакоў. Ягоны сыход, як і сыход іншых прадстаўнікоў ягонага пакаленьня, можа цалкам зьмяніць сытуацыю ў вакальнай музыцы ва ўсім сьвеце, лічыць Віктар Скарабагатаў:
“Другая палова XX стагодзьдзя для мужчынаў-сьпевакоў усё ж прайшла пад знакам некалькіх такіх імёнаў, якія вызначалі ўвогуле моду на опэрнае сьпяваньне. Канечне ж, гэта Брузон, канечне ж, гэта Карэлі, канечне ж, гэта Дамінга. І калі пачала сыходзіць вось гэтая плеяда, то цяпер мы бачым, што на раздарожжы такім знаходзіцца пакуль што опэрная справа ў сьвеце”.
Саліст Беларускай опэры і дыплямант сёлетняга конкурсу Франсыска Віньяса ў Барсэлёне, тэнар Юры Гарадзецкі кажа, што, як і ўсе маладыя сьпевакі, гадаваўся на запісах Павароцьці, калі яшчэ быў студэнтам музвучэльні.
Гарадзецкі: “Я слухаў шмат тэнараў, але Павароцьці, я думаю, для мяне застаўся такой незразумелай і нявывучанай плянэтай. Ягоная сьмерць, канечне, гэта ня толькі страта для сьпевакоў, для людзей, якія маюць нейкае дачыненьне да опэры, але для ўсяго музычнага сьвету”.