Віталь Цыганкоў, Менск Чаму праблемы паўмільёна беларускіх інвалідаў ня вельмі цікавяць беларускіх чыноўнікаў і ўвогуле ўсё грамадзтва? Ці не парушае правы чалавека намер уладаў скасаваць ільготы інвалідам? Гэты ды іншыя тэмы абмяркоўваюць у перадачы “Экспэртыза “Свабоды” старшыня Цэнтральнай рады “Рэспубліканскай асацыяцыі інвалідаў-вазочнікаў” Сяргей Драздоўскі і старшыня Беларускага Хэльсынскага камітэту Тацяна Процька.
Цыганкоў: “Ці часта вы сустракаецеся з нэгатыўным стаўленьнем? Ці ёсьць людзі, якія да вас ставяцца, як да тых, хто адбірае кавалак пірага – маўляў, вы атрымліваеце зашмат ільготаў?”
Драздоўскі: “Ёсьць і такое. Дакладней, ёсьць такая пазыцыя, што вы, інваліды – дармаеды ў грамадзтве, якіх кормяць іншыя. Гэта прыйшло да нас яшчэ зь сярэдніх вякоў. Але цяперашняе грамадзтва зусім іншае – інваліды часта і зарабляюць больш, і прыносяць грамадзтву карысьці больш. Але для гэтага проста трэба стварыць умовы”.
Цыганкоў: “Тацяна, з праваабарончага пункту гледжаньня чаму беларускае грамадзтва недастаткова зьвяртае ўвагі на праблемы інвалідаў?”
Іншая праблема – простая, матэрыяльная. Да нас у БХК зьвяртаецца шмат інвалідаў, і адзін зварот мяне асабліва ўразіў. Чалавек прасіў яго забіць. “Я сам гэтага не магу, але дайце мне такую магчымасьць, бо я не магу больш так жыць”. Ён ня мог сам выходзіць з сваёй кватэры, хаця ён меў кампутар, то бок адносна іншых людзей быў няблага забясьпечаны. Але нават у такім стане ён прасіў, каб далі яму магчымасьць пайсьці з жыцьця.
Калі да нас зьвяртаюцца маці, у якіх дзеці-інваліды – гэта наагул жахліва. Як правіла, бацька сыходзіць зь сям’і, дзе дзеці хворыя. І жанчына застаецца адна з сваім горам. Яна адна, і яна павінна неяк зарабляць. А дзе, як? Дзіцячых садкоў, дзе даглядаюць дзяцей-інвалідаў так, як належыць, вельмі няшмат”.
Поўны тэкст перадачы