У катоўні маёй пазгнівалі ўсе сьцены
І разьбегліся вязьні ў чатыры бакі,
Толькі кат – сумны комік – забыты на сцэне,
У крывавым адзеньні стаіць ля ракі.
Сьмешна ўсё:
Столькі болю, пакуты і енку
Зьнікла ў марыве мокрай, дажджлівай зімы
І сплыло ціхім вечарам ў сумную Лету,
Пакідаючы патлы іржавай травы.