Людзі, якія добра ведалі Юрыя Захаранку, згадваюць, што гэтага чалавека немагчыма было запалохаць. Былы сьледчы пракуратуры Алег Воўчак, які тады сышоў зь дзяржаўнай службы, кажа пра ілюзіі, якія ён меў у першыя дні пасьля зьнікненьня Захаранкі:
(Воўчак :) “Як сьледчы я меркаваў, што яго пратрымаюць ня больш месяца, а потым абвесьцяць, што ён знаходзіцца пад сьледзтвам, падазраецца ў пэўным злачынстве, і што не маглі скантактавацца са сваякамі, каб паведаміць. Як заўсёды гэта робіцца. Але празь месяц мне стала зразумела, што сапраўды яго ў структурах міліцыі і КГБ няма, такім чынам, зь ім адбылося нешта сур’ёзнае і небясьпечнае”.
Гэты месяц сябры Юрыя Захаранкі з Саюзу афіцэраў, які ён ствараў, не сядзелі склаўшы рукі. Сваё расьсьледаваньне яны пачалі з пошукаў сьведак. І сапраўды — знайшліся людзі, якія нешта пэўнае ведалі. Алег Воўчак згадвае:
(Воўчак: ) “Толькі мы разьвесілі аб’явы, як літаральна адразу прыйшло пяць званкоў. І жанчыны і мужчыны тэлефанавалі, мы запісалі гэтыя званкі. Яны крыху разыходзіліся ў дробязях, але пра галоўнае казалі аднолькава — што было каля 10 гадзінаў, на двух аўтамабілях пад’ехалі невядомыя людзі, захапілі чалавека, падобнага на Захаранку, адзін ўвогуле сказаў, што гэта быў менавіта Захаранка, і павезьлі ў невядомым кірунку”.
Паводле Алега Воўчака, сьведкі дастаткова падрабязна апісалі злачынцаў. Касэту з гэтымі паказаньнямі потым перадалі афіцыйным асобам з пракуратуры, у прыватнасьці, Алег Воўчак называе крыміналіста Юрыя Бурвана, які перапісваў галасы сьведкаў. Іх паказаньні нібыта сапраўды зьмясьцілі і ў крымінальную справу Захаранкі, аднак гэта не дапамагло сьледзтву выйсьці на сьлед злачынцаў. Справа дагэтуль не завершаная. Нават няма афіцыйнага адказу на пытаньне, што здарылася зь Юрыем Захаранкам пасьля 7 траўня 1999 году.
Дачка Юрыя Захаранкі Алена, у той час супрацоўніца міліцэйскай акадэміі, згадвае пра свае пачуцьці:
(Алена Захаранка: ) “Вы ведаеце, гэта такі стрэс! Гэта як на адкрытую рану сыплюць пуд солі. Мы крычалі, мы валяліся на падлозе, мя ня верылі ў тое, што гэта можа адбыцца, што мы ніколі не пабачым тату. Гэта жахліва, дагэтуль гэта такая трагедыя!”
Праз два гады жонка, дзьве дачкі й трохгадовы ўнук Юрыя Захаранкі зьехалі ў Нямеччыну і атрымалі там палітычны прытулак. Алена Захаранка кажа, што яе сын Кірыл добра ведае пра дзядулю і пра ягоны лёс. Адзінае, што ў іх засталося ад дзядулі — кардонная скрыня, у якой ляжаць ягоныя фотаздымкі. Алена часта паказвае іх сыну, бо ганарыцца сваім бацькам.
(Алена Захаранка: ) “Спачатку я думала: як жа ён мог нас пакінуць? Яму давалі вялікія магчымасьці, Лукашэнка яму асабіста прапаноўваў паехаць амбасадарам у Швайцарыю, іншыя былі варыянты. Але ён пайшоў разам з народам. А я раней думала: а чаго ж ён нас пакінуў бездапаможных? Давялося нам нават зьехаць са сваёй радзімы. А цяпер, вы ведаеце, я ганаруся. Майго таты няма, а я ім ганаруся. Я магу сказаць: “Так, гэта быў мой бацька. Я маю такі гонар мець такога шляхетнага чалавека”, — кажа
Алена Захаранка, дачка зьніклага пяць гадоў таму Юрыя Захаранкі.
Грамадзкасьць Беларусі ўскладае адказнасьць за зьнікненьне Юрыя Захаранкі на найвышэйшае кіраўніцтва краіны. Да гэтых падазрэньняў нядаўна афіцыйна далучылася і Парлямэнцкая Асамблея Рады Эўропы.