Пра тое ж, як будуць выглядаць аб’яднаныя выданьні, ці застануцца яны самастойнымі, які будуць мець аб’ём і пэрыядычнасьць, галоўныя рэдактары пакуль што ня ведаюць. Таму ніякіх канкрэтных прапановаў наконт рэфармаваньня выданьняў у новай сытуацыі сёньня на адмыслова скліканай радзе Саюзу пісьменьнікаў не прагучала.
Нагадаем, што яшчэ два тыдні таму пра зьліцьцё ў адзін у Міністэрстве інфармацыі гаварылі толькі ў дачыненьні часопісаў “Крыніца” і “Маладосьць”. З новага году спынілі дзяржаўную датацыю гэтых выданьняў. Пра астатнія ж чатыры, у ліку заснавальнікаў якіх значыцца і Саюз пісьменьнікаў, галоўныя рэдактары даведаліся ўжо пасьля падпісанага міністрам загаду. Выглядалі яны на радзе разгубленымі й камэнтаваць сытуацыю рашуча адмовіліся.
Гэтак сама і сакратарыят пісьменьніцкага саюзу адмовіўся камэнтаваць поўны фінансавы крах сваёй структуры. Прабыўшы восем месяцаў без заробку, з сакратарыяту звольніліся амаль усе тэхнічныя работнікі. Пры гэтым у сваіх заявах яны просяць кампэнсаваць ім нявыплаты пісьменьніцкай маёмасьцю: крэсламі, канапамі, сталамі, аргтэхнікай.
Ніякага рашэньня рада сёньня не прыняла, прызначыўшы праз тыдзень яшчэ адно паседжаньне з тым самым парадкам дня.
А вось як нашаму радыё пракамэнтаваў сытуацыю народны паэт Беларусі Рыгор Барадулін:
(Барадулін: ) “Гэтаму рэжыму, каторы ў нас цяпер, не патрэбная літаратура. І наогул, яго раздражняе слова “культура”. Таму што гэта калгасны мэнталітэт. І колькі б мы ўладзе пісем ні пісалі... Ужо некалі пісалі “вялікамуСталіну”, ну і што з гэтага... 1937-ы год быў, і 1947-ы год...
Я лічу, што Саюз пісьменьнікаў — гэта не арганізацыя аднадумцаў, не арганізацыя змагароў за нацыянальную ідэю. Яна разводненая, гэта ж савецкае ўтварэньне... Таму з гэтым Саюзам пісьменьнікаў нічога, я лічу, ня будзе. Ён павінен разваліцца, і нешта новае павінна стварыцца. А вось што?
Безумоўна, усё ўпіраецца ў фінансы, таму што культура патрабуе грошай. Хоць слова “культура” ў перакладзе з латыні азначае праца, але ў дадзеным выпадку — праца, якая не аплачана...”