Сотні замеценых сьнегам вёсак суткамі застаюцца без электрычнасьці. Шмат дзе перапынены аўтобусны рух, ня можа даехаць «хуткая дапамога». Як выжываюць у такіх умовах вясковыя жыхары?
Трое сутак заставалася бяз электрычнасьці вёска Красноўка Нараўлянскага раёну. Мясцовы пэнсіянэр спадар Адам кажа, што давялося ўспомніць пра старыя газьнічкі:
«Сьнегу поўна было — і на агарод вывозіў, выцягаў, і праз плот перакідаў. Адкапаўся. Сьвятла не было тры ці нават чатыры дні. Газьніцаю абыходзіўся. Як не было электрасьвятла, то й тэлефон не працаваў, і мабільнікі не працавалі. Калі б давялося хуткую дапамогу выкліка́ць, то ніяк нельга было вы́клікаць. Учорашняй ноччу сьвятло таксама адключылася — усюды моцная наледзь на правадах».
У самы сьнегапад не дабраўся да Красноўкі і аўтобус. Спадар Адам лічыць за выгоду наяўнасьць ў вёсцы фэльчарска-акушэрскага пункту. Калі каго моцна прыцісьне, то першую дапамогу вяскоўцы тут атрымаюць.
З вадой у пэнсіянэра таксама не было асаблівых праблемаў: у гаспадарцы ёсьць і калодзеж, і калёнка для вады, прабітая ў свой час у лазьні.
У Красноўцы цяпер жыве менш за сотню чалавек. Пасьля Чарнобыльскай катастрофы многія зьехалі адсюль. Па зьвестках суразмоўцы, цяпер дзесьці толькі два дзясяткі чалавек рухавейшыя. Астатнія — дажываюць свой век на печы. Гаспадарак, па сутнасьці, ня маюць. Нават курэй не трымаюць, апасаючыся набегаў «чупакабры»:
«І кабанчыкаў мала, і нават курэй мала. А курэй мала, бо куніца. У мяне было больш за дзясятак курэй. Дык куніца залезла й выдушыла ўсе. Падворкаў пяцьдзесят у нас, а калі дзесяць гаспадароў трымаюць курэй, то гэта добра. Я, праўда, паставіў капкан — і злавіў куніцу. Спачатку думаў, што тхор, але злавіў куніцу. Цяпер яны перайшлі ў вёску. А мы сядзім тут, выглядаем — у нас тут побач могілкі — калі туды завязуць».
У сьнегапад без электрасьвятла некалькі сутак заставалася й вёска Бякі Ельскага раёну. Мясцовы пэнсіянэр Уладзімер з гумарам ставіцца да перажытай сытуацыі:
«Газа ёсьць, сьвечкі ёсьць. Нам ня страшна, мы — не Мазыр. У нас калодзежы — круком набраць ваду ня страшна. Гэта ў Мазыры, калі не было электрычнасьці, то запампаваць немагчыма было — так перадавалі. У нас дровы ёсьць, хлеб ёсьць, бульба й сала ёсьць. Што нам больш трэба!?»
На думку вяскоўца, адно, што зараз трэба, дык гэта, каб варушыліся электрыкі й лясная служба — своечасова вычышчалі лес, дзе праходзяць лініі электраперадач. Каб ад сьнегу не правісала гольле й не замыкала правады:
«Прарэзваць трэба. Трэба, каб лясная служба наўкол лініі абразала дрэвы на належнай адлегласьці, каб такога не паўтарылася. Але штосьці марудна яны дзейнічаюць».
«Сьнегу поўна было — і на агарод вывозіў, выцягаў, і праз плот перакідаў. Адкапаўся. Сьвятла не было тры ці нават чатыры дні. Газьніцаю абыходзіўся. Як не было электрасьвятла, то й тэлефон не працаваў, і мабільнікі не працавалі. Калі б давялося хуткую дапамогу выкліка́ць, то ніяк нельга было вы́клікаць. Учорашняй ноччу сьвятло таксама адключылася — усюды моцная наледзь на правадах».
У самы сьнегапад не дабраўся да Красноўкі і аўтобус. Спадар Адам лічыць за выгоду наяўнасьць ў вёсцы фэльчарска-акушэрскага пункту. Калі каго моцна прыцісьне, то першую дапамогу вяскоўцы тут атрымаюць.
З вадой у пэнсіянэра таксама не было асаблівых праблемаў: у гаспадарцы ёсьць і калодзеж, і калёнка для вады, прабітая ў свой час у лазьні.
У Красноўцы цяпер жыве менш за сотню чалавек. Пасьля Чарнобыльскай катастрофы многія зьехалі адсюль. Па зьвестках суразмоўцы, цяпер дзесьці толькі два дзясяткі чалавек рухавейшыя. Астатнія — дажываюць свой век на печы. Гаспадарак, па сутнасьці, ня маюць. Нават курэй не трымаюць, апасаючыся набегаў «чупакабры»:
«І кабанчыкаў мала, і нават курэй мала. А курэй мала, бо куніца. У мяне было больш за дзясятак курэй. Дык куніца залезла й выдушыла ўсе. Падворкаў пяцьдзесят у нас, а калі дзесяць гаспадароў трымаюць курэй, то гэта добра. Я, праўда, паставіў капкан — і злавіў куніцу. Спачатку думаў, што тхор, але злавіў куніцу. Цяпер яны перайшлі ў вёску. А мы сядзім тут, выглядаем — у нас тут побач могілкі — калі туды завязуць».
Газа ёсьць, сьвечкі ёсьць. Нам ня страшна, мы — не Мазыр
У сьнегапад без электрасьвятла некалькі сутак заставалася й вёска Бякі Ельскага раёну. Мясцовы пэнсіянэр Уладзімер з гумарам ставіцца да перажытай сытуацыі:
«Газа ёсьць, сьвечкі ёсьць. Нам ня страшна, мы — не Мазыр. У нас калодзежы — круком набраць ваду ня страшна. Гэта ў Мазыры, калі не было электрычнасьці, то запампаваць немагчыма было — так перадавалі. У нас дровы ёсьць, хлеб ёсьць, бульба й сала ёсьць. Што нам больш трэба!?»
На думку вяскоўца, адно, што зараз трэба, дык гэта, каб варушыліся электрыкі й лясная служба — своечасова вычышчалі лес, дзе праходзяць лініі электраперадач. Каб ад сьнегу не правісала гольле й не замыкала правады:
«Прарэзваць трэба. Трэба, каб лясная служба наўкол лініі абразала дрэвы на належнай адлегласьці, каб такога не паўтарылася. Але штосьці марудна яны дзейнічаюць».