5 траўня, у Міжнародны дзень барацьбы за правы інвалідаў, у менскім парку Дружбы народаў прайшоў дазволены ўладамі мітынг, арганізаваны Рэспубліканскай асацыяцыяй інвалідаў-вазочнікаў.
Удзельнікі акцыі, а іх было некалькі дзесяткаў, прынялі зварот да кіраўніка краіны Аляксандра Лукашэнкі з патрабаваньнем вырашыць надзённыя праблемы інвалідаў у Беларусі і далучыцца да адмысловай канвэнцыі ААН.
Старшыня Рэспубліканскай асацыяцыі інвалідаў-вазочнікаў Яўген Шаўко на пачатку мітынгу адзначыў, што падобнае мерапрыемства праходзіла пяць гадоў таму, таксама ў парку на плошчы Бангалор.
«Я бачу ў вас у руках лёзунгі, яны такія ж, як і былі пяць год таму. То бок за гэтыя пяць гадоў нашы праблемы засталіся тыя ж. Магчыма іх больш, але гэта тыя ж самыя праблемы, якія былі пяць, сем гадоў таму і больш».
Пяць гадоў таму інваліды-вазочнікі наладзілі шэсьце з плошчы Бангалор да адміністрацыі прэзыдэнта і перадалі туды свае патрабаваньні. На гэты раз яны абмежаваліся прыняцьцем звароту да Лукашэнкі на мітынгу. Паводле адной з арганізатарак мітынгу Валянціны Гапон, улады дазволілі мерапрыемства, але былі вельмі занепакоеныя.
«Учора цэлы дзень з Менгарвыканкаму тэлефанавалі і пыталіся, як мы
будзем праводзіць — у рамках ці не ў рамках, ці будзе там Сяргей Драздоўскі і што ён будзе гаварыць. Мы пакуль хочам пайсьці ляяльна, каб паспрабаваць, як яны нас зразумеюць. У наш час агрэсія ў нашай краіне не дарэчы».
Сяргей Драздоўскі ў сваім выступе на мітынгу заклікаў беларускія ўлады спыніць дыскрымінацыю інвалідаў і далучыцца да міжнароднай канвэнцыі ААН аб правах інвалідаў.
«У нас як былі праблемы з працаўладкаваньнем, так яны і засталіся. Яны наогул ніяк не ссунуліся зь месца. У нас як былі праблемы з нашай адукацыяй, такі засталіся. У нас як былі праблемы ў ахове здароўя, то гэта, даруйце, яшчэ і пагоршылася. Існуе падзел на інвалідаў і на не інвалідаў, на сваіх і чужых. І так зьяўляецца дыскрымінацыя. Менавіта гэта жахлівая зьява дыскрымінацыі сёньня зьяўляецца прычынай таго,што сотні інвалідаў-вазочнікаў гадамі ня могуць выйсьці са свайго дому. Яны гадамі знаходзяцца ў клетцы, у тым самым зьняволеньні, у якое пасаджаны ў пакараньне за тое, што яны атрымалі гэтую інваліднасьць».
Удзельнікі мітынгу адзначалі, што зьбірацца трэба не на плошчы Бангалор, дзе іх ніхто ня бачыць і ня чуе, а ў цэнтры. Валянціны Гапон прапанавала, каб здаровыя людзі на сабе адчулі, як гэта быць інвалідам-вазочнікам у Беларусі:
«Я наогул прапанавала б, узяць Менгарывканкам, пасадзіць у інвалідныя каляскі і зрабіць рэйд па гораду. Вось тады дакладна было б».
Адзін з удзельнікаў мітынгу Вячаслаў прывёз з сабой котку ў клетцы, як сымбаль становішча інваліда-вазочніка ў Беларусі. Да клеткі быў прымацаваны плякат:
«Што азначае? Вось тут усё напісана: "У мяне ўсе добра. Я жыву ў клетцы". Гэта азначае, што мы ня можам выйсьці з пад’езда, ня можам падняцца на лесьвіцу, ня можам пераехаць высокія бардзюры. Дзяржава робіць, толькі не для нас. Нібыта на паперы ўсё добра, а як узяцца, дык нічога няма».
У адрозьненьне ад апазыцыйных мерапрыемстваў, падчас мітынгу інвалідаў-вазочнікаў пляцоўка не абгароджвалася турнікетамі, удзельнікаў не абшуквалі і не прапускалі праз мэталяшукальнікі, было даволі мала міліцыі, арганізатарам дазволілі пранесьці гукаўзмацняльную тэхніку.
У Беларусі 5,4% ад усяго насельніцтва складаюць інваліды, то бок больш за 500 тысяч чалавек. Зь іх каля 20 тысяч перасоўваюцца на інвалідных калясках.
Старшыня Рэспубліканскай асацыяцыі інвалідаў-вазочнікаў Яўген Шаўко на пачатку мітынгу адзначыў, што падобнае мерапрыемства праходзіла пяць гадоў таму, таксама ў парку на плошчы Бангалор.
«Я бачу ў вас у руках лёзунгі, яны такія ж, як і былі пяць год таму. То бок за гэтыя пяць гадоў нашы праблемы засталіся тыя ж. Магчыма іх больш, але гэта тыя ж самыя праблемы, якія былі пяць, сем гадоў таму і больш».
Акцыя інвалідаў-вазочнікаў у Менску
Пяць гадоў таму інваліды-вазочнікі наладзілі шэсьце з плошчы Бангалор да адміністрацыі прэзыдэнта і перадалі туды свае патрабаваньні. На гэты раз яны абмежаваліся прыняцьцем звароту да Лукашэнкі на мітынгу. Паводле адной з арганізатарак мітынгу Валянціны Гапон, улады дазволілі мерапрыемства, але былі вельмі занепакоеныя.
«Учора цэлы дзень з Менгарвыканкаму тэлефанавалі і пыталіся, як мы
будзем праводзіць — у рамках ці не ў рамках, ці будзе там Сяргей Драздоўскі і што ён будзе гаварыць. Мы пакуль хочам пайсьці ляяльна, каб паспрабаваць, як яны нас зразумеюць. У наш час агрэсія ў нашай краіне не дарэчы».
Сяргей Драздоўскі ў сваім выступе на мітынгу заклікаў беларускія ўлады спыніць дыскрымінацыю інвалідаў і далучыцца да міжнароднай канвэнцыі ААН аб правах інвалідаў.
«У нас як былі праблемы з працаўладкаваньнем, так яны і засталіся. Яны наогул ніяк не ссунуліся зь месца. У нас як былі праблемы з нашай адукацыяй, такі засталіся. У нас як былі праблемы ў ахове здароўя, то гэта, даруйце, яшчэ і пагоршылася. Існуе падзел на інвалідаў і на не інвалідаў, на сваіх і чужых. І так зьяўляецца дыскрымінацыя. Менавіта гэта жахлівая зьява дыскрымінацыі сёньня зьяўляецца прычынай таго,што сотні інвалідаў-вазочнікаў гадамі ня могуць выйсьці са свайго дому. Яны гадамі знаходзяцца ў клетцы, у тым самым зьняволеньні, у якое пасаджаны ў пакараньне за тое, што яны атрымалі гэтую інваліднасьць».
Удзельнікі мітынгу адзначалі, што зьбірацца трэба не на плошчы Бангалор, дзе іх ніхто ня бачыць і ня чуе, а ў цэнтры. Валянціны Гапон прапанавала, каб здаровыя людзі на сабе адчулі, як гэта быць інвалідам-вазочнікам у Беларусі:
«Я наогул прапанавала б, узяць Менгарывканкам, пасадзіць у інвалідныя каляскі і зрабіць рэйд па гораду. Вось тады дакладна было б».
Адзін з удзельнікаў мітынгу Вячаслаў прывёз з сабой котку ў клетцы, як сымбаль становішча інваліда-вазочніка ў Беларусі. Да клеткі быў прымацаваны плякат:
«Што азначае? Вось тут усё напісана: "У мяне ўсе добра. Я жыву ў клетцы". Гэта азначае, што мы ня можам выйсьці з пад’езда, ня можам падняцца на лесьвіцу, ня можам пераехаць высокія бардзюры. Дзяржава робіць, толькі не для нас. Нібыта на паперы ўсё добра, а як узяцца, дык нічога няма».
У адрозьненьне ад апазыцыйных мерапрыемстваў, падчас мітынгу інвалідаў-вазочнікаў пляцоўка не абгароджвалася турнікетамі, удзельнікаў не абшуквалі і не прапускалі праз мэталяшукальнікі, было даволі мала міліцыі, арганізатарам дазволілі пранесьці гукаўзмацняльную тэхніку.
У Беларусі 5,4% ад усяго насельніцтва складаюць інваліды, то бок больш за 500 тысяч чалавек. Зь іх каля 20 тысяч перасоўваюцца на інвалідных калясках.