«Палкоўнік Муамар аль-Кадафі зь Лібіі памёр, так як жыў – гвалтоўна. Мы спачуваем лібійцам, якія так доўга цярпелі зьдзек лютага дыктатара, і радуемся, што ён ужо ня ў змозе болей іх крыўдзіць. Але жахлівае відэа, распаўсюджанае тэлеканалам Аль-Джазіра – на якім, як падаецца, паказана, як узброеныя людзі яго валакуць, зьбіваюць і потым, магчыма, забіваюць стрэлам – выклікае глыбокую трывогу, калі яно сапраўднае. Лібійцы павінны устрымацца ад далейшых актаў помсты і скіраваць сваю жарсьць на пабудову аб’яднанай, свабоднай і плённай краіны. Калі яны гэтага ня зробяць, яны рызыкуюць выклікаць яшчэ больш хаосу і пакутаў» – напісала ў рэдакцыйным матэрыяле сёньняшняе выданьне New York Times.
«Гэта заўсёды было змаганьне лібійскага народу. Але Злучаныя Штаты і Эўропа былі таксама ахвярамі тэрарызму Кадафі і могуць адчуваць палёгку і задавальненьне ад той дапаможнай ролі, якую яны адыгралі ў заканчэньні гэтага кашмару. Цяпер яны мусяць дапамагчы лібійцам накіраваць іх высілкі на пабудову ўстойлівай і мірнай дэмакратычнай сыстэмы».
Камэнтар, зьмешчаны сёньня ў Washington Post, зьвяртае ўвагу на небясьпеку, якая пагражае Лібіі пасьля зьвяржэньня Кадафі:
Wall Street Journal у рэдакцыйным артыкуле падкрэсьлівае даволі аптымістычны сцэнар разьвіцьця падзей у Лібіі пасьля зьвяржэньня палкоўніка Кадафі:
Wall Street Journal лічыць, што ўрокі зь лёсу Кадафі павінны засвоіць цяперашнія кіраўнікі Сырыі і Емэну:
«Лёс Кадафі адаб’ецца рэхам для Башара Асада ў Сырыі і Алі Абдулы Салеха ў Емэне. Зіна бэн Алі з Тунісу зьбег у камфартабэльнае выгнаньне. Хосьні Мубарак з Эгіпту трымаўся даўжэй і цяпер сядзіць у турме. Кадафі абвясьціў вайну свайму народу і скончыў як нябожчык. Спадар Асад пайшоў шляхам Кадафі ў адказ на народнае паўстаньне ў Сырыі, а спадар Салех адмаўляецца сысьці і рухаецца ў такім самым кірунку».
«Вясною Захад стаяў перад выбарам. Ён бачыў нешта, што нагадвала пачатак яшчэ аднаго генацыду, тым ня менш, нягледзячы на мудрыя галасы, якія асьцерагалі яго перад небясьпекай інтэрвэнцыі, ён вырашыў умяшацца, а не стаяць збоку. Зрабіўшы так, спадар Кэмэран ня стаў прыхільнікам новай дактрыны ўмяшаньня. Але ён разам са спадаром Сарказі даказаў, што вайсковая апэрацыя можа закончыцца нечым большым, чым толькі тупіком або ганебнымі ўцёкамі. Яна можа закончыцца вызваленьнем людзей ад сьмерці і тыраніі. Яны праявілі палітычную сьмеласьць. Гэтая палітычная сьмеласьць знайшла сабе роўню ў мужнасьці, стрыманасьці і рашучасьці нашых узброеных сілаў».