Марлон Брандо зь ягоным зламаным носам і паўстанцкай натурай быў кананічнай фігурай для цэлага пакаленьня актораў зь ягоным легендарнымі ролямі ў фільмах “Трамвай Жаданьня”, “Дзікун”, “У порце”.
Марлон Брандо быў ўзнагароджаны “Оскарам” за ролю баксёра ў фільме “У порце” ў 1954 годзе і за ролю кіраўніка мафіі Дона Вітэ Карлеонэ ў стужцы “Хросны бацька” ў 1972 годзе.
У фільме “У порце” Марлон Брандо выконваў ролю баксёра, які выступіў супраць карупцыі ў гэтым асяродку. У адной з самых вядомых сцэнаў у гісторыі кіно Марлон Брандо гаворыць свайму брату, якога іграе Род Стэджэр:
(Брандо: ) "Я мог быць файным! Я мог быць прэтэндэнтам! Я мог быць кімсьці!"
Марлон Брандо натхніў цэлую генэрацыю актораў-мяцежнікаў, у тым ліку Джэймса Дзіна.
Брандо нарадзіўся 3 красавіка 1924 году ў Амахе ў штаце Нэбраска, ён быў сынам прадаўца і правінцыйнай акторкі. Ён вывучаў мастацтва і драматургію ў Нью-Ёрку ў знакамітай Стэлы Адлер і ў Акторскай студыі. У 1969 гады актор быў актыўным удзельнікам руху за грамадзянскія правы амэрыканскіх індзейцаў.
Магчыма, самым вядомы ягоным актам пратэсту была адмова прыняць у 1973 годзе ўзнагароду “Оскар” за ролю Дона Вітэ Карлеонэ ў фільме Фрэнсіса Форда Копалы “Хросны бацька”. Брандо даслаў на цырымонію амэрыканскую актрысу індыянку Сачін Літлефітэр з тым, каб яна распавяла пра цяжкае становішча індзейцаў і абвясьціла пра ягоную адмову ад узнагароды.
У 1990 гады Марлон Брандо ізноў зьявіўся на экранах, але выконваў невялікія ролі ў нязначных фільмах, часта за даволі высокія ганарары.
Марлон Брандо быў тройчы жанаты і меў дзевяць дзяцей. У апошнія гады ён быў больш вядомы не праз сваю акторскую дзейнасьць, а праз эксцэнтрычнае пустэльніцтва, бязладзьдзе ў сямейным жыцьці й фінансавыя спрэчкі. Марлона Брандо будуць памятаць ня толькі як вялікага актора, але і як “сучасную вэрсію свабоднага амэрыканца”, гэтак яго назвала знакаміты кінакрытык Полін Каэл.
Марлон Брандо быў ўзнагароджаны “Оскарам” за ролю баксёра ў фільме “У порце” ў 1954 годзе і за ролю кіраўніка мафіі Дона Вітэ Карлеонэ ў стужцы “Хросны бацька” ў 1972 годзе.
У фільме “У порце” Марлон Брандо выконваў ролю баксёра, які выступіў супраць карупцыі ў гэтым асяродку. У адной з самых вядомых сцэнаў у гісторыі кіно Марлон Брандо гаворыць свайму брату, якога іграе Род Стэджэр:
(Брандо: ) "Я мог быць файным! Я мог быць прэтэндэнтам! Я мог быць кімсьці!"
Марлон Брандо натхніў цэлую генэрацыю актораў-мяцежнікаў, у тым ліку Джэймса Дзіна.
Брандо нарадзіўся 3 красавіка 1924 году ў Амахе ў штаце Нэбраска, ён быў сынам прадаўца і правінцыйнай акторкі. Ён вывучаў мастацтва і драматургію ў Нью-Ёрку ў знакамітай Стэлы Адлер і ў Акторскай студыі. У 1969 гады актор быў актыўным удзельнікам руху за грамадзянскія правы амэрыканскіх індзейцаў.
Магчыма, самым вядомы ягоным актам пратэсту была адмова прыняць у 1973 годзе ўзнагароду “Оскар” за ролю Дона Вітэ Карлеонэ ў фільме Фрэнсіса Форда Копалы “Хросны бацька”. Брандо даслаў на цырымонію амэрыканскую актрысу індыянку Сачін Літлефітэр з тым, каб яна распавяла пра цяжкае становішча індзейцаў і абвясьціла пра ягоную адмову ад узнагароды.
У 1990 гады Марлон Брандо ізноў зьявіўся на экранах, але выконваў невялікія ролі ў нязначных фільмах, часта за даволі высокія ганарары.
Марлон Брандо быў тройчы жанаты і меў дзевяць дзяцей. У апошнія гады ён быў больш вядомы не праз сваю акторскую дзейнасьць, а праз эксцэнтрычнае пустэльніцтва, бязладзьдзе ў сямейным жыцьці й фінансавыя спрэчкі. Марлона Брандо будуць памятаць ня толькі як вялікага актора, але і як “сучасную вэрсію свабоднага амэрыканца”, гэтак яго назвала знакаміты кінакрытык Полін Каэл.