Таленавітыя кнігі зусім не заўсёды пішуць добрыя й сьветлыя людзі. Таму я ніколі не набіваўся ў сябры да пісьменьнікаў, творчасьць якіх люблю. Але калі ўсё ж наважваўся на бліжэйшае знаёмства, Бог пакуль бярог мяне ад памылак. Так здарылася і ў выпадку зь Міхасём Стральцовым.
Але спачатку, яшчэ ў студэнцкія гады, былі радасныя адкрыцьці ягоных твораў.
Аповесьць-эсэ “Загадка Багдановіча” з балючым разуменьнем, што ў паэта не біяграфія, а – лёс, і з тужлівым прадчуваньнем уласнага лёсу.
Апавяданьне “Сьвет Іванавіч, былы донжуан”, што пачынаецца маёй улюбёнай фразай – “У тэлефоннай будцы былі двое, і я ненавідзеў іх”, фразай, зь якой, магчыма, нарадзіўся наш літаратурны мадэрнізм.
Шэдэўральнае “Смаленьне вепрука” з пранізьлівым подыхам вусьцішнасьці жыцьця...
Ён і ў прозе, і ў паэзіі (але ў прозе ўсё ж найбольш) быў вытанчаны, але гранічна шчыры. Іранічны і самаіранічны, але з такім прыхаваным болем, што часам заходзілася душа.
У тыя задушлівыя гады ягоныя кнігі азонава дыхалі неўтаймоўнай інтэлектуальнай свабодай. За гэта трэба было разьлічвацца.
У 1981-м Стральцоў быў зьняволены ў “лячэбна-працоўны прафілякторый”.
“Жыву, як выгнаны патрыцый...” – пісаў ён, гледзячы на сьвет праз закратаваныя вокны.
...Згадваю яго ў глыбокім экзыстэнцыяльным здумленьні каля фрэскі зь верагодным партрэтам Эўфрасіньні Полацкай.
Згадваю вясёлым і артыстычным на цэнтральным пляцы ў Наваполацку: “Валодзя, дзе Ленін? Куды помнік падзеўся? Здаецца ж, учора не пілі”.
На маёй першай кніжцы пазначана: “Адрэдагаваў на грамадзкіх пачатках Міхась Стральцоў”.
Мне хочацца дадаць:
“Вечны патрыцый нашай літаратуры”.
Але спачатку, яшчэ ў студэнцкія гады, былі радасныя адкрыцьці ягоных твораў.
Аповесьць-эсэ “Загадка Багдановіча” з балючым разуменьнем, што ў паэта не біяграфія, а – лёс, і з тужлівым прадчуваньнем уласнага лёсу.
Апавяданьне “Сьвет Іванавіч, былы донжуан”, што пачынаецца маёй улюбёнай фразай – “У тэлефоннай будцы былі двое, і я ненавідзеў іх”, фразай, зь якой, магчыма, нарадзіўся наш літаратурны мадэрнізм.
Шэдэўральнае “Смаленьне вепрука” з пранізьлівым подыхам вусьцішнасьці жыцьця...
Ён і ў прозе, і ў паэзіі (але ў прозе ўсё ж найбольш) быў вытанчаны, але гранічна шчыры. Іранічны і самаіранічны, але з такім прыхаваным болем, што часам заходзілася душа.
У тыя задушлівыя гады ягоныя кнігі азонава дыхалі неўтаймоўнай інтэлектуальнай свабодай. За гэта трэба было разьлічвацца.
У 1981-м Стральцоў быў зьняволены ў “лячэбна-працоўны прафілякторый”.
“Жыву, як выгнаны патрыцый...” – пісаў ён, гледзячы на сьвет праз закратаваныя вокны.
...Згадваю яго ў глыбокім экзыстэнцыяльным здумленьні каля фрэскі зь верагодным партрэтам Эўфрасіньні Полацкай.
Згадваю вясёлым і артыстычным на цэнтральным пляцы ў Наваполацку: “Валодзя, дзе Ленін? Куды помнік падзеўся? Здаецца ж, учора не пілі”.
На маёй першай кніжцы пазначана: “Адрэдагаваў на грамадзкіх пачатках Міхась Стральцоў”.
Мне хочацца дадаць:
“Вечны патрыцый нашай літаратуры”.