Уліцёнак: “Скажыце, калі ласка, Тацяна, чым закончылася гісторыя вашага звальненьня са школы?”
Севярынец: “Яна доўжыцца. Пасьля безвыніковых зваротаў у першыя інстанцыі цяпер зьвяртаемся ў мясцовую пракуратуру, а далей – у Менск”.
Уліцёнак: “А што калегі: спачуваюць, дапамагаюць?”
Севярынец: “Настаўніца, якая замяніла мяне ў ролі кляснага кіраўніка, на бацькоўскім сходзе казала: ёй вельмі балюча і горка за гэта, аднак, маўляў, што зробіш – не сама папрасілася, прымусілі…”
Уліцёнак: “Тое “раскаяньне” для вас бальзам?”
Севярынец: “Мне падаецца, што глядзець на людзей са зламаным сумленьнем яшчэ страшней, чым на пабітых”.
Уліцёнак: “Чаму павінен вучыць настаўнік?”
Севярынец: “Перш за ўсё – мысьленьню. Аднак як ён можа навучыць дзяцей гэтаму, калі ўласныя ўчынкі пэдагога не стасуюцца з тым, што прадэкляравана вучням?”
Уліцёнак: “Ці згодныя вы, што ўлада бясконца ўдзячная настаўнікам за сваё палітычнае доўгажыхарства?”
Севярынец: “На жаль, яны – самыя паслухмяныя ўладзе людзі”.
Уліцёнак: “А маладзейшыя чымсьці адрозьніваюцца ад пэдагогаў са стажам?”
Севярынец: “Самастойнасьць мысьленьня ў пляне грамадзянскасьці я сустракала вельмі рэдка. Калі маладыя калегі чапляюцца за працу, іх пачынае вабіць кар’ера. І каб дайсьці да вызначанай мэты, застаецца вучыцца прыстасаванству”.
Уліцёнак: “А ці здольныя памяняцца вашыя знаёмцы, калі гісторыя зробіць віток і вернецца, умоўна кажучы, да варункаў пачатку 1990-х?”
Севярынец: “Чалавек наагул – істота гібкая. Мяркую, яны ўздыхнуць з палёгкай і стануць рабіць так, як кажуць новыя начальнікі”.
Уліцёнак: “…і “бітва пад Воршай” будзе імі выйграна?”
Севярынец: “Думаю – так…”
Севярынец: “Яна доўжыцца. Пасьля безвыніковых зваротаў у першыя інстанцыі цяпер зьвяртаемся ў мясцовую пракуратуру, а далей – у Менск”.
Уліцёнак: “А што калегі: спачуваюць, дапамагаюць?”
Севярынец: “Настаўніца, якая замяніла мяне ў ролі кляснага кіраўніка, на бацькоўскім сходзе казала: ёй вельмі балюча і горка за гэта, аднак, маўляў, што зробіш – не сама папрасілася, прымусілі…”
Уліцёнак: “Тое “раскаяньне” для вас бальзам?”
Севярынец: “Мне падаецца, што глядзець на людзей са зламаным сумленьнем яшчэ страшней, чым на пабітых”.
Уліцёнак: “Чаму павінен вучыць настаўнік?”
Севярынец: “Перш за ўсё – мысьленьню. Аднак як ён можа навучыць дзяцей гэтаму, калі ўласныя ўчынкі пэдагога не стасуюцца з тым, што прадэкляравана вучням?”
Уліцёнак: “Ці згодныя вы, што ўлада бясконца ўдзячная настаўнікам за сваё палітычнае доўгажыхарства?”
Севярынец: “На жаль, яны – самыя паслухмяныя ўладзе людзі”.
Уліцёнак: “А маладзейшыя чымсьці адрозьніваюцца ад пэдагогаў са стажам?”
Севярынец: “Самастойнасьць мысьленьня ў пляне грамадзянскасьці я сустракала вельмі рэдка. Калі маладыя калегі чапляюцца за працу, іх пачынае вабіць кар’ера. І каб дайсьці да вызначанай мэты, застаецца вучыцца прыстасаванству”.
Уліцёнак: “А ці здольныя памяняцца вашыя знаёмцы, калі гісторыя зробіць віток і вернецца, умоўна кажучы, да варункаў пачатку 1990-х?”
Севярынец: “Чалавек наагул – істота гібкая. Мяркую, яны ўздыхнуць з палёгкай і стануць рабіць так, як кажуць новыя начальнікі”.
Уліцёнак: “…і “бітва пад Воршай” будзе імі выйграна?”
Севярынец: “Думаю – так…”