Cпадарыня: “Гледзячы хто будзе абараняць. Калі які-небудзь чыноўнік — то вельмі шмат прыкладаў, калі за памылку на адну літару ў прозьвішчы ці за ня тое фота яны руйнавалі газэту, штрафавалі на шалёныя сумы. А калі гэта просты чалавек — у яго мала шанцаў. Ну, а калі ты засьвяціўся як апазыцыянэр, то ў цябе гонару і годнасьці наагул быць ня можа”.
Дзяўчына: “Ня думаю. Як і паўсюль, у судзе грошы вырашаюць усё”.
Спадар: “Не заўсёды. Таму што часьцяком сьведкі непраўдзівыя паказаньні даюць, і суду гэта цяжка вызначыць”.
Спадарыня: “На шчасьце, не сутыкалася”.
Спадарыня: “Калі маеш гонар і годнасьць, то ў беларускі суд ня пойдзеш. Увогуле, краіна збудаваная так, што чалавек з гонарам і годнасьцю ня мае ніякіх шанцаў на жыцьцё. Суд — асобна, чалавек — асобна. У краіны няма гонару”.
Спадар: “Не сутыкаўся ніколі з гэтым, не магу сказаць”.
Спадар: “Разумееце, тут яшчэ трэба аддзяліць гонар ад пачуцьця гонару. Гэта зусім розныя паняткі”.
Спадарыня: “Нельга. Таму што занадта разьвітая бюракратыя, гэта занадта марудна, і часьцяком людзі, якія хочуць адстаяць свае правы, яны не займаюцца гэтым, таму што ня лічаць магчымым вярнуць патрачаныя сродкі”.
Спадар: “Калі вы супрацоўнік адміністрацыі прэзыдэнта, КДБ альбо МУС — няма пытаньняў, а калі вы просты сумленны чалавек — то гэта немагчыма”.
Спадар: “Я інвалід Чарнобылю, прыватызаваў кватэру, дамову заключыў. Спрабаваў даказаць законнасьць. Але атрымалася, што заднім чыслом унесьлі сацыяльныя льготы, і мне адмовілі. Закон ёсьць, а даказаць нічога немагчыма”.
Спадар: “На маю думку, немагчыма, таму што наш суд не самастойны. Гонар і годнасьць абараніць зможа толькі той, у каго больш уплыву, у каго ёсьць грошы. А простаму чалавеку немагчыма гэта абараніць увогуле”.
Карэспандэнтка: “Ці можна ў беларускім судзе адстаяць гонар і годнасьць?”
Юнак: “Думаю, што можна”.
Карэспандэнтка: “Верыце ў аб’ектыўнасьць, справядлівасьць?”
Юнак: “Так, веру”.
Спадар: “Ня верыцца мне”.
Спадарыня: “Ня ведаю, калі шчыра. Ня ведаю”.
Дзяўчына: “Дзякуй Богу, не даводзілася сутыкацца”.
Карэспандэнтка: “А ў справядлівасьць, аб’ектыўнасьць верыце?”
Дзяўчына: “Так, канечне! Гэта ж суд”.
Дзяўчына: “Ня думаю. Як і паўсюль, у судзе грошы вырашаюць усё”.
Спадар: “Не заўсёды. Таму што часьцяком сьведкі непраўдзівыя паказаньні даюць, і суду гэта цяжка вызначыць”.
Спадарыня: “На шчасьце, не сутыкалася”.
Спадарыня: “Калі маеш гонар і годнасьць, то ў беларускі суд ня пойдзеш. Увогуле, краіна збудаваная так, што чалавек з гонарам і годнасьцю ня мае ніякіх шанцаў на жыцьцё. Суд — асобна, чалавек — асобна. У краіны няма гонару”.
Спадар: “Не сутыкаўся ніколі з гэтым, не магу сказаць”.
Спадар: “Разумееце, тут яшчэ трэба аддзяліць гонар ад пачуцьця гонару. Гэта зусім розныя паняткі”.
Спадарыня: “Нельга. Таму што занадта разьвітая бюракратыя, гэта занадта марудна, і часьцяком людзі, якія хочуць адстаяць свае правы, яны не займаюцца гэтым, таму што ня лічаць магчымым вярнуць патрачаныя сродкі”.
Спадар: “Калі вы супрацоўнік адміністрацыі прэзыдэнта, КДБ альбо МУС — няма пытаньняў, а калі вы просты сумленны чалавек — то гэта немагчыма”.
Спадар: “Я інвалід Чарнобылю, прыватызаваў кватэру, дамову заключыў. Спрабаваў даказаць законнасьць. Але атрымалася, што заднім чыслом унесьлі сацыяльныя льготы, і мне адмовілі. Закон ёсьць, а даказаць нічога немагчыма”.
Спадар: “На маю думку, немагчыма, таму што наш суд не самастойны. Гонар і годнасьць абараніць зможа толькі той, у каго больш уплыву, у каго ёсьць грошы. А простаму чалавеку немагчыма гэта абараніць увогуле”.
Карэспандэнтка: “Ці можна ў беларускім судзе адстаяць гонар і годнасьць?”
Юнак: “Думаю, што можна”.
Карэспандэнтка: “Верыце ў аб’ектыўнасьць, справядлівасьць?”
Юнак: “Так, веру”.
Спадар: “Ня верыцца мне”.
Спадарыня: “Ня ведаю, калі шчыра. Ня ведаю”.
Дзяўчына: “Дзякуй Богу, не даводзілася сутыкацца”.
Карэспандэнтка: “А ў справядлівасьць, аб’ектыўнасьць верыце?”
Дзяўчына: “Так, канечне! Гэта ж суд”.
