Слухаць:
Юнак: “На маю думку, нам неабходна самім, у сваёй краіне правы чалавека забясьпечыць, а пасьля ўжо выходзіць на міжнародны ўзровень. А таксама я выкажу такую думку, што ў Эўропе ня ўсё ведаюць, што адбываецца ў Беларусі. А таму яны ня могуць даць адназначную ацэнку ўсім працэсам, якія тут адбываюцца”.
Юначка: “Няправільна зрабілі чальцы ААН, бо мы ўваходзім у склад гэтай арганізацыі. І калі мы ўжо зьяўляемся яе сябрамі, то яны павінныя лічыцца з нашымі інтарэсамі”.
Спадар: “Адмоўна стаўлюся. Бо ня ўсё так проста і адназначна адбываецца, як гэта падаецца”.
Спадар: “Тое, што мы павінны там удзельнічаць, то гэта адназначна. Бо мы народ, мы павінны сябе адстойваць і іншых бараніць і дапамагаць”.
Спадарыня: “Што нас не прынялі? Але ж мы годныя людзі і мы абавязкова там павінны быць. Нароўні з усімі, бо мы такая ж краіна, як іншыя, і людзі такія ж. І мы маем права адстойваць свае правы”.
Спадарыня: “А я хачу сказаць, што для таго, каб туды патрапіць, трэба працаваць у сваёй краіне. Гэта ж ня проста так, а працаваць трэба ўсім, ад нізу і да верху”.
Спадар: “Я думаю, што ў іх там правоў ня больш, а можа яшчэ і мацней прыціскаюць. Я, да прыкладу, не заўважаў, што ў нас правы гэтак моцна заціскаюцца”.
Юнак: “Я, па праўдзе сказаць, увогуле пра гэта ня ведаў. Але думаю, што канечне, гэта ня добра. Зь іншага боку – і правільна. А за што нас прымаць? Гэта ж не за проста так даецца гэтае месца. І яго, канечне, трэба зарабіць. Я б не сказаў, што крывёю, але пэўныя дзеяньні патрэбныя. Да прыкладу, адносна палітвязьняў розных”.
Юнак: “Мне падаецца, што замежныя дзяржавы ня ведаюць, што ў Беларусі адбываецца насамрэч. А яшчэ ад мэнталітэту шмат залежыць. Яны ж раней распачалі будаваць дэмакратыю. І ў іх гэта ёсьць, а ў нас пасьля Савецкага саюзу яшчэ ня склаліся тыя правы, якія ў іншых краінаў існуюць доўгі час”.
Юнак: “На маю думку, нам неабходна самім, у сваёй краіне правы чалавека забясьпечыць, а пасьля ўжо выходзіць на міжнародны ўзровень. А таксама я выкажу такую думку, што ў Эўропе ня ўсё ведаюць, што адбываецца ў Беларусі. А таму яны ня могуць даць адназначную ацэнку ўсім працэсам, якія тут адбываюцца”.
Юначка: “Няправільна зрабілі чальцы ААН, бо мы ўваходзім у склад гэтай арганізацыі. І калі мы ўжо зьяўляемся яе сябрамі, то яны павінныя лічыцца з нашымі інтарэсамі”.
Спадар: “Адмоўна стаўлюся. Бо ня ўсё так проста і адназначна адбываецца, як гэта падаецца”.
Спадар: “Тое, што мы павінны там удзельнічаць, то гэта адназначна. Бо мы народ, мы павінны сябе адстойваць і іншых бараніць і дапамагаць”.
Спадарыня: “Што нас не прынялі? Але ж мы годныя людзі і мы абавязкова там павінны быць. Нароўні з усімі, бо мы такая ж краіна, як іншыя, і людзі такія ж. І мы маем права адстойваць свае правы”.
Спадарыня: “А я хачу сказаць, што для таго, каб туды патрапіць, трэба працаваць у сваёй краіне. Гэта ж ня проста так, а працаваць трэба ўсім, ад нізу і да верху”.
Спадар: “Я думаю, што ў іх там правоў ня больш, а можа яшчэ і мацней прыціскаюць. Я, да прыкладу, не заўважаў, што ў нас правы гэтак моцна заціскаюцца”.
Юнак: “Я, па праўдзе сказаць, увогуле пра гэта ня ведаў. Але думаю, што канечне, гэта ня добра. Зь іншага боку – і правільна. А за што нас прымаць? Гэта ж не за проста так даецца гэтае месца. І яго, канечне, трэба зарабіць. Я б не сказаў, што крывёю, але пэўныя дзеяньні патрэбныя. Да прыкладу, адносна палітвязьняў розных”.
Юнак: “Мне падаецца, што замежныя дзяржавы ня ведаюць, што ў Беларусі адбываецца насамрэч. А яшчэ ад мэнталітэту шмат залежыць. Яны ж раней распачалі будаваць дэмакратыю. І ў іх гэта ёсьць, а ў нас пасьля Савецкага саюзу яшчэ ня склаліся тыя правы, якія ў іншых краінаў існуюць доўгі час”.