Скандаваньне: “Ганьба, ганьба, ганьба!”
Карэспандэнтка: “Скажыце, калі ласка, вы выпадкова ці адмыслова сюды прыйшлі?”
Спадарыня: “Адмыслова. Я прыйшла падтрымаць свой народ”.
Карэспандэнтка: “Што вы думаеце пра тое, што адбываецца?”
Спадарыня: “Вычварэнства. Людзі ж сюды на сьвята прыйшлі”.
Спадар: “Настрой у нас сьвяточны, але бачым вось, як міліцыянты з воляй народу змагаюцца. Але волю народу не перамагчы”.
Карэспандэнтка: “Скажыце, калі ласка, як вы апынуліся тут? Хто вы?”
Спадар: “Я прадпрымальнік, прыйшоў сюды ня сьвята, але міліцыянты адабралі ў мяне бел-чырвона-белы сьцяг”.
Спадар: “А мне куртку парвалі, бо на рукаве пасачак быў”.
Карэспандэнтка: “А які той пасачак быў?”
Спадар: “Бел-чырвона-белы. Дык адарвалі рукаў. Ён там цяпер каля КДБ ляжыць”.
Карэспандэнтка: “Што вы пра гэта думаеце?”
Юнак: “Нічога дзіўнага для нашай краіны”.
Юначка: “Амапаўцы мацюкаюцца і штурхаюцца, і пры гэтым крычаць, каб не выходзілі на праезную частку”.
Скандаваньне: “Разам, разам, разам!”
Карэспандэнтка: “Маладыя людзі, чаму вы сёньня тут?”
Юнак: “Мы прыйшлі адзначыць нашае сьвята волі”.
Юначка: “Бо мы змагаемся за праўду”.
Карэспандэнтка: “Як удалося сюды патрапіць?”
Юначка: “Былі праблемы, цясьнілі, але прабраліся”.
Карэспандэнтка: “Ня страшна было ісьці?”
Юначка: “Спачатку было, але пасьля, калі мы пабачылі, што нас шмат…”
Юнак: “Як кажуць гішпанцы, аб’яднаная група непераможная”.
Дзяўчаты: “Ура, жыве Беларусь!”
Скандаваньне: “Жыве Беларусь! Жыве Беларусь! Жыве Беларусь!”
Карэспандэнтка: “Скажыце, калі ласка, вы выпадкова ці адмыслова сюды прыйшлі?”
Спадарыня: “Адмыслова. Я прыйшла падтрымаць свой народ”.
Карэспандэнтка: “Што вы думаеце пра тое, што адбываецца?”
Спадарыня: “Вычварэнства. Людзі ж сюды на сьвята прыйшлі”.
Спадар: “Настрой у нас сьвяточны, але бачым вось, як міліцыянты з воляй народу змагаюцца. Але волю народу не перамагчы”.
Карэспандэнтка: “Скажыце, калі ласка, як вы апынуліся тут? Хто вы?”
Спадар: “Я прадпрымальнік, прыйшоў сюды ня сьвята, але міліцыянты адабралі ў мяне бел-чырвона-белы сьцяг”.
Спадар: “А мне куртку парвалі, бо на рукаве пасачак быў”.
Карэспандэнтка: “А які той пасачак быў?”
Спадар: “Бел-чырвона-белы. Дык адарвалі рукаў. Ён там цяпер каля КДБ ляжыць”.
Карэспандэнтка: “Што вы пра гэта думаеце?”
Юнак: “Нічога дзіўнага для нашай краіны”.
Юначка: “Амапаўцы мацюкаюцца і штурхаюцца, і пры гэтым крычаць, каб не выходзілі на праезную частку”.
Скандаваньне: “Разам, разам, разам!”
Карэспандэнтка: “Маладыя людзі, чаму вы сёньня тут?”
Юнак: “Мы прыйшлі адзначыць нашае сьвята волі”.
Юначка: “Бо мы змагаемся за праўду”.
Карэспандэнтка: “Як удалося сюды патрапіць?”
Юначка: “Былі праблемы, цясьнілі, але прабраліся”.
Карэспандэнтка: “Ня страшна было ісьці?”
Юначка: “Спачатку было, але пасьля, калі мы пабачылі, што нас шмат…”
Юнак: “Як кажуць гішпанцы, аб’яднаная група непераможная”.
Дзяўчаты: “Ура, жыве Беларусь!”
Скандаваньне: “Жыве Беларусь! Жыве Беларусь! Жыве Беларусь!”
