Два гады пара жыла ў вёсцы Брускоўшчына Маладачанскага раёну. 41-гадовая Наста, юрыст па адукацыі, працавала ў мясцовай гаспадарцы, але ўвосень 2020 году звольнілася. Аформілася рамесьніцай. Аляксандар — інжынэр па адукацыі і музыкант. Пара арганізавала сямейны дуэт Fluiton і стала выступаць на вуліцах. Сваю гісторыю Наста расказала Свабодзе.
За няспраўнасьць печы нашую сям’ю паставілі на ўлік як «сацыяльна-небясьпечную»
«Пасьля жніўня 2020-га мы сталі сьпяваць і граць толькі беларускія песьні. Калі я звольнілася з калгаса, жыць стала страшна. Ідэоляг, зь якой я сядзела ў адным кабінэце, пастаянна „палівала“ тых, хто за перамены, казала, што нас усіх трэба саслаць у ГУЛАГ. Пасьля звальненьня нас пачалі наведваць чыноўнікі. За няспраўнасьць печы паставілі на ўлік — нібыта дзіця знаходзіцца ў сацыяльна-небясьпечным становішчы. Пры гэтым сацслужба залазіла ў мой ложак, глядзела, ці ёсць прасьціна — даходзіла да абсурду. Пастаянны ціск ад камісій. І цяпер штодня стрэс, калі адпраўляю Данілу ў школу, — а раптам ён ня вернецца, раптам забяруць у прытулак проста адтуль», — кажа Наста.
30 жніўня пара вярталася дадому зь Менску пасьля вулічнага канцэрту. Паехалі ў Менск, каб шукаць дзённік для Данілы — ён вучыцца ў беларускамоўнай школе. Але ў Маладэчне прадаюцца толькі «Дневники», а «Дзённікі» — не.
«У Сашы быў белы флікер з чырвонай рыскай»
«Увечары на выезьдзе з Маладэчна мы вырашылі лавіць „спын“ да вёскі. Аўтобусаў не было, ішоў дождж — таксі ў гэты час дарагія. Саша дастаў флікер, які ў яго заўсёды ў кішэні, — белы з чырвонай рыскай. І вось Саша выцягвае руку з флікерам, каб галасаваць, а ў гэты час праязджае міліцэйская машына.
Спыняецца, выскоквае дзяўчына ня ў форме, і налятае: а што гэта вы паказваеце, дэманструеце аўтамабілям, якія праязджаюць, што ў вас за флікер? Ніхто не прадставіўся, на якой падставе затрымліваюць — не сказалі. Сашу сталі браць пад рукі і весьці ў машыну, прыгразілі ўжыць сілу. Маўляў — на праверку, а раптам вы злачынца. У яго засталіся прадукты ў заплечніку, але забраць яго мне не дазволілі. Абяцалі праз тры гадзіны адпусьціць. Але ў той вечар і на раніцу Саша так і не прыехаў», — кажа Наста.
«Ніякіх правапарушэньняў, штрафаў у Сашы раней не было»
На званкі ў міліцыю інфармацыі не падавалі, казалі тэлефанаваць у суд, але там адказвалі, што ў іх Аляксандра няма. Наста тэлефанавала ў расейскае консульства — там сказалі, што нічога ня могуць зрабіць, пакуль не паступіць запыт.
«На чарговы званок у міліцыю адказалі, што Саша ў ІЧУ, а затым ператэлефанавалі з Дэпартамэнту грамадзянства і міграцыі і сказалі, што ідзе пытаньне аб дэпартацыі — каб прынесла рэчы. Адпусьціць яго адмовіліся. Праседзеў ён больш за 72 гадзіны. У выніку — прымусовая дэпартацыя нават без суду. На якой падставе, мне не патлумачылі. Ніякіх правапарушэньняў, штрафаў у Сашы раней не было. Пра тое, што не было суду, ён сам сказаў, калі мы разьвітваліся — пад кантролем канваіраў. Выглядаў Саша схуднелым, вочы былі напалоханыя», — перадае Наста.
«Хачу жыць на сваёй зямлі і працаваць. Але мяне пакінулі адну зь дзіцем, мне страшна»
Жанчыне сказалі, што Аляксандра вывезуць на расейскі КПП, адтуль ён плянуе дабірацца да свайго дома. Наста таксама плянуе пераехаць, каб узьяднацца з Аляксандрам:
«Мяне многія пыталіся: чаму не зьязджаю? Так, я магла б даўно зьехаць за мяжу, я вольна размаўляю па-польску, ведаю ангельскую. Але чаму я павінна зьязджаць — у нас свой дом, участак, я хачу жыць на сваёй зямлі і працаваць. Але на сябе працаваць не даюць, толькі на дзяржаву. А цяпер я яшчэ больш баюся за сябе, за дзіця. Ня толькі з прычыны прэсінгу. Мяне пакінулі адну зь дзіцем, а ў вёсцы хапае былых крымінальнікаў, алькаголікаў. Мне адной тут страшна», — кажа беларуска.
Ці перасек Аляксандар мяжу, яшчэ невядома — на сувязь з Настай ён пакуль ня выйшаў.
Камэнтаваць тут можна праз Facebook. Калі вы ў Беларусі, любы камэнтар можа быць падставай для перасьледу з боку ўладаў