Прапіска - знак і штамп савецкага прыгоннага права, калі толькі
дзяржава вырашае, дзе чалавек мае права жыць.
Дзяржаве было выгадна, каб сяляне працавалі ў калгасах за "палачкі"
- і сяляне ня мелі пашпартоў, а значыць, не маглі разлічваць на гарадскую
прапіску. Маглі разлічваць толькі тыя, хто прызджаў у горад па дзяржаўнай
патрэбе - зноў жа на цяжкую ці спэцыфічную працу. Напрыклад, у міліцыю
ці ахову турмы вяскоўцаў бралі і бяруць.
Патрэбная прапіска надавала чалавеку, лічы, шляхотнае званне
-- з-за прапіскі жаніліся і выходзілі замуж, што надзвычай пашырыла
практыку шлюбаў па разліку. Такія шлюбы, праўда, часта сканчаліся разводам
і перадзелам мэтраў . "Прайдзісвет!" ці - "Аферыстка!" - неслася
услед тым, хто пакідаў няшчасныя гарадскія сем"і ля разбітага
карыта .
Зрэшты,прапіска, як і ўсё ў дзяржаве, прадавалася і куплялася. Аднаслоўныя
аб"явы гучалі так: прапішу.
Нідзе не прапісаны чалавек стаў ізгоем грамадства. Для такіх вынайшлі
спецыяльную мянушку - бомж . У бамжы была простая дарога тым, хто
меў хоць пару гадоў прапіскі "на нарах".
Як бамжы, так і прапіска перайшлі сённяшняй Беларусі ў спадчыну:
збавіцца і таго, і другога нялёгка. Толькі моцная эканоміка і цывілізаванае
заканадаўства даюць чалавеку магчымасць выбіраць, якое месца лічыць
сваім домам.
Алена Ціхановіч
Самае папулярнае
1