«Мне 52. Усё жыцьцё „пахала“ на радзіму. Спачатку на савецкую, потым незалежную беларускую. Ніколі не сядзела. Ніколі не ўчыняла злачынстваў, тым больш на сэксуальнай глебе. Чаму я не магу сабе дазволіць кожны дзень піць хаця б па кубку кавы? Я ня ведаю, што такое салат з садавіны з узьбітай сьмятанкай і нават салат са сьвежай гародніны, акрамя капусты. Мой рацыён больш падобны на рацыён зэка. Трохі смачней, таму што я ў сябе не краду.
Свабода, якой я плачу за гэта, вельмі адносная. Чаму намі, колькі сябе памятаю, кіруюць выключна паханы і вертухаі, а нашы даведзеныя да ручкі людзі мараць пра швэдзкую турму».
Свабода, якой я плачу за гэта, вельмі адносная. Чаму намі, колькі сябе памятаю, кіруюць выключна паханы і вертухаі, а нашы даведзеныя да ручкі людзі мараць пра швэдзкую турму».