У вёсцы Масаляны Бераставіцкага раёну Гарадзенскай вобласьці могілкі знаходзяцца недалёка ад вёскі, за царквой. Пераважна ў вёсцы жывуць праваслаўныя, і магілы тут з праваслаўнымі крыжамі.
Старэйшыя людзі фарбуюць помнікі, прыбіраюць, падчышчаюць, выносяць сьмецьце. Падыходжу да дзьвюх сталых кабет, вітаюся. Пытаюся, чые магілкі прыбіраюць.
Спадарыня: «Бабуля наша, дзядуля і тата наш забіты тут у вайну і дзядзька таксама ў вайну забіты... Вось надпісы тут напісалі на помніку».
Пытаюся ў спадарыняў — дзе яны жывуць і ці часта наведваюцца на магілкі продкаў.
Спадарыня: «Мы прыехалі з Горадні і кожны год прыяжджаем сюды на службу ў царкву. І да нядзелі павінны ўсё тут прыбраць, пафарбаваць. Мы робім гэта штогод і кветкі прывозім абавязкова».
Да нас падыходзіць яшчэ адна старэйшая кабета, кажа, што яна мясцовая, з Масалянаў, і распавядае, што на сьвяты сюды прыходзіць вельмі шмат людзей з навакольных вёсак.
Спадарыня: «Тут рымусяўскія людзі, каеняўскія, валодзінскія, і ўсе прыходзяць да сваіх, да родных, асабліва ў сьвяты многа прыходзіць...»
Другая спадарыня дадае, што людзі з навакольных вёсак жывуць цяпер па ўсім сьвеце, але ўсе на сьвяты імкнуцца сюды даехаць.
Другая спадарыня: «Наагул едуць і з Магілёва, і зь Віцебску, зь Менску... адусюль едуць. А ў вёсцы засталіся адны дзядулі ды бабулі».
Пытаюся — хто даглядае магілкі, на якія ніхто ўжо не прыяжджае...
Спадарыня: «Такіх магілак няшмат, але вось каля нас дзьве, і мы ўжо бачым, што да іх ніхто не прыяжджае, то мы сталі іх прыбіраць. І так тут усе людзі робяць».
Карэспандэнт: «А вы ведалі гэтых людзей, яны з вашае вёскі?»
Спадарыня: «Не, мы ня ведалі гэтых людзей, яны нам не знаёмыя. Але калі ў іх няма каму прыбраць, то ў нас ёсьць каму, і мы прыбіраем...»
Праваслаўная царква ў Масалянах.
Старэйшыя людзі фарбуюць помнікі, прыбіраюць, падчышчаюць, выносяць сьмецьце. Падыходжу да дзьвюх сталых кабет, вітаюся. Пытаюся, чые магілкі прыбіраюць.
Спадарыня: «Бабуля наша, дзядуля і тата наш забіты тут у вайну і дзядзька таксама ў вайну забіты... Вось надпісы тут напісалі на помніку».
Спадарыня: «Мы прыехалі з Горадні і кожны год прыяжджаем сюды на службу ў царкву. І да нядзелі павінны ўсё тут прыбраць, пафарбаваць. Мы робім гэта штогод і кветкі прывозім абавязкова».
Да нас падыходзіць яшчэ адна старэйшая кабета, кажа, што яна мясцовая, з Масалянаў, і распавядае, што на сьвяты сюды прыходзіць вельмі шмат людзей з навакольных вёсак.
Спадарыня: «Тут рымусяўскія людзі, каеняўскія, валодзінскія, і ўсе прыходзяць да сваіх, да родных, асабліва ў сьвяты многа прыходзіць...»
Другая спадарыня дадае, што людзі з навакольных вёсак жывуць цяпер па ўсім сьвеце, але ўсе на сьвяты імкнуцца сюды даехаць.
Другая спадарыня: «Наагул едуць і з Магілёва, і зь Віцебску, зь Менску... адусюль едуць. А ў вёсцы засталіся адны дзядулі ды бабулі».
Спадарыня: «Такіх магілак няшмат, але вось каля нас дзьве, і мы ўжо бачым, што да іх ніхто не прыяжджае, то мы сталі іх прыбіраць. І так тут усе людзі робяць».
Карэспандэнт: «А вы ведалі гэтых людзей, яны з вашае вёскі?»
Спадарыня: «Не, мы ня ведалі гэтых людзей, яны нам не знаёмыя. Але калі ў іх няма каму прыбраць, то ў нас ёсьць каму, і мы прыбіраем...»
