Лінкі ўнівэрсальнага доступу

Беспрацоўныя ня хочуць ехаць на вёску


Змагаючыся зь беспрацоўем, гарадзкія службы занятасьці прапануюць гарадзкім жыхарам пераехаць на вёску, дзе ёсьць шмат вакансій. За 2008 год на новае месца жыхарства перасяліліся 346 сем’яў, і лідэрам у гэтым працэсе, паводле афіцыйнай статыстыкі, стала Віцебская вобласьць. Аднак у справаздачах чыноўнікаў нічога не гаворыцца пра тое, што з кожным годам усё менш гараджан адгукаецца на прапановы зрабіцца перасяленцамі на вёску.


Перасяленьне гараджанаў у сельскую мясцовасьць – зусім ня новае вынаходніцтва цэнтраў занятасьці. Паводле дырэктаркі Віцебскага гарадзкога цэнтру занятасьці насельніцтва Ніны Уладзімераўны (спадарыня прасіла не згадваць яе прозьвішча) у гэтым накірунку ўстанова працуе яшчэ з 1998 году, але штогод бывае ўсё менш ахвотных стаць перасяленцамі:

“Калі згадаць статыстыку, то мы перасялялі і 29, і 30 сем’яў. Глядзіце: у 1998 годзе – 31 сям’я, у 1999 – 34, а далей 33, 29, 24, 22, 20, 17, 16. І ў асноўным туды едуць вы разумееце, якія людзі. Так, было, што адмыслоўцы пераяжджалі – заатэхнік з жонкай, эканаміст. Але такое бывае дужа рэдка. У асноўным уладкоўваюцца жывёлаводамі, даярамі. І 75 адсоткаў сьпіваецца. Гэта таксама праўда”.

У асноўным уладкоўваюцца жывёлаводамі, даярамі. І 75 адсоткаў сьпіваецца. Гэта таксама праўда
Дырэктарка Віцебскага цэнтру занятасьці кажа, што на пераезд пагаджаюцца пераважна тыя, хто ня мае ня толькі працы, але й жытла ў горадзе. Гэта альбо моладзь, альбо разьведзеныя мужчыны, якія пакінулі былым жонкам свае кватэры.

Кожнаму перасяленцу выдаткоўваюцца “пад’ёмныя”. Калі наймальнік прымае на працу беспрацоўнага, дэлегаванага цэнтрам занятасьці, то апошні атрымлівае пяць бюджэтаў пражытковага мінімуму, і кожны член ягонай сям’і – па аднаму бюджэту пражытковага мінімуму. Калі ж перасяленец трапіў туды, дзе ўстойлівы кадравы дэфіцыт, то ён атрымлівае надбаўку – яшчэ два пражытковых мінімуму. Гэтая велічыня напрыканцы 2008 году складала 223 тысячы 660 рублёў, так што агульная сума атрымліваецца немалая. І некаторыя людзі спакушаюцца менавіта на гэтыя грошы, а як толькі сканчваецца гадавы тэрмін кантракту, заключанага з удзелам цэнтру занятасьці, перасяленцы зьяжджаюць адтуль, куды атрымалі накіраваньне і зноў трапляюць у беспрацоўныя.

Паводле дадзеных начальніка аддзела аграрнай адукацыі, кадравай і прававой работы Віцебскага аблсельгаспроду Надзеі Лахно, на Віцебшчыне вакантнымі застаюцца 250 пасад адмыслоўцаў і 1000 рабочых месцаў. Найбольш востра праблема дэфіцыту рабочых рук паўстала ў Лёзьненскам, Вушацкам і Гарадоцкім раёнах.

Беспрацоўнаму сябру Партыі БНФ Леаніду Аўтухову з Гарадка, якога звольнілі з працы за актыўную грамадзкую пазыцыю, мясцовы цэнтар занятасьці таксама прапанаваў пераехаць на вёску.

“Прапановы я атрымліваў у аграгарадок Мяжа. Але адмовіўся адразу. І ніводная працавітая, нармальная сям’я не пераехала з гораду ў вёску ў Гарадоцкім раёне. Наадварот, вяскоўцы імкнуцца пераехаць у Гарадок. Бо заробкі на вёсцы вельмі нізкія – вёска фактычна зьнішчана гэтай уладай”, -- кажа беспрацоўны Леанід Аўтухоў.

Напрыканцы мінулага году сярэдні заробак у галіне сельскай гаспадаркі на Віцебшчыне складаў 563 тысячы рублёў. Падвысіць заробкі няма як, бо кожная гаспадарка мае ў сярэднім па сем з паловай мільярдаў рублёў запазычанасьці дзяржаве. Так што грашовых пэрспэктыў у такім выпадку няма ні ў карэнных вяскоўцаў, ні ў перасяленцаў-гараджанаў.

Перадусім на вёсцы імкнуцца затрымаць моладзь, асабліва выпускнікоў сельскагаспадарчых навучальных устаноў са спэцыяльнай адукацыяй.

Ігар Лосік Кацярына Андрэева Ірына Слаўнікава Марына Золатава Андрэй Кузьнечык
XS
SM
MD
LG