Андрэй Кузьнечык адбывае пакараньне ў Наваполацкай калёніі № 1 узмоцненага рэжыму. У чэрвені 2022 году Магілёўскі абласны суд прызнаў журналіста стваральнікам «экстрэмісцкага фармаваньня» і прысудзіў яму 6 гадоў пазбаўленьня волі.
За кратамі людзі таксама прагнуць сьвята, у дні народзінаў гатуюць смачныя стравы і нават умудраюцца рабіць торцікі.
«Спакушалі тартамі, але я яшчэ не настолькі тут абжыўся, каб навучыцца знаходзіць сьвяточны настрой для застольляў. Адсьвяткую ўсе прапушчаныя новыя гады і дні народзінаў, калі буду на волі», — напісаў Андрэй сваёй сям’і ў апошнім лісьце пад нумарам 86.
«У чарзе дзівіліся кніжцы на беларускай мове»
Андрэй заўсёды шмат чытае. У калёніі ёсьць бібліятэка, але можна замаўляць кнігі зь кнігарні. Ён купляе беларускамоўныя кнігі, чым зьдзіўляе сваіх суседзяў.
«На тым тыдні прывезьлі 1 з 5 замоўленых кніг. Больш за 800 старонак аднаго з маіх улюбёных аўтараў — Максіма Гарэцкага. У чарзе дзівіліся кніжцы на беларускай мове, а яшчэ больш — ейнай цане: 18 з хвосьцікам рублёў».
А вось замоўленыя Андрэем кнігі Тацяны Заміроўскай, Міленкі Ергавіча, Артура Клінава, Альгерда Бахарэвіча не прывезьлі, наракае Андрэй.
Палітвязень таксама піша, што беларускамоўных кніжак хопіць яму надоўга. Вольнага часу вельмі мала, у калёніі Андрэй спачатку працаваў «на кабэлях» (зьняволеныя рэжуць стары кабэль, абдзіраюць ізаляцыю з правадоў, здабываючы медзь і алюміній), а цяпер на лесапілцы.
«Чытаючы ў вольную хвіліну, адной кнігі хапае на два-тры тыдні. У афармленьні тут ёсьць і адзін верш па-беларуску. Купалава „Спадчына“».
«Нават па турэмных мерках чытаць „ЛіМ“ ніякавата»
Андрэй выпісвае шмат пэрыёдыкі, якая выдаецца па-беларуску. Наракае, што ніводнай падпіскі цалкам не атрымаў з прычыны частых пераездаў. Пасьля «Валадаркі» была магілёўская турма, цяпер наваполацкая калёнія. Сам ён шмат гадоў працаваў рэдактарам у вядучых СМІ: «Комсомольской правде в Беларуси», «Нашай ніве», больш за 10 гадоў — на Радыё Свабода. Таму ўсё ацэньвае з прафэсійнага пункту гледжаньня.
«Уразіла, як моцна прасеў „ЛіМ“, ператварыўся ў газэту для членаў саюзу з унутранымі нецікавымі справаздачамі, слабымі вершамі, камплімэнтарнымі і стомленымі палосамі аднаго аўтара-напаўняльніка. Нават па турэмных мерках чытаць „ЛіМ“ ніякавата. Бээсэсэраўскія кніжкі зь бібліятэкі і тое цікавейшыя. Адна бяда — процьма твораў толькі ў расейскім перакладзе», — піша Андрэй.
«Гучала нешта мэлядычнае гурту PULP з альбома „This is Hardcore“»
Андрэй вельмі любіць зіму. Менавіта зімой, у сьнежні, нарадзіўся ён сам, а таксама ягоны сын Мацьвейка, якому нядаўна споўнілася 3 гады. Да дня народзінаў сына тата прыслаў верш.
Тры гадочкі ўжо Мацею.
Гэта важная падзея!
Як у кнізе тры радочкі,
Як тры промнікі ў дзянёчка —
Сонца прачынаецца,
Казка пачынаецца!
Дык няхай жа ў казцы гэтай
Будзе россып цудаў сьветлых,
Лёс як сябра спагадае,
І дабро перамагае.
У кожным лісьце палітвязень піша і пра свае неймаверныя сны. Гэтым разам Андрэй расказвае пра свой музычны сон.
«Гучала нешта мэлядычнае гурту PULP з альбома „This is Hardcore“. Выспаўся, наслухаўся і з усьмешкай пабег насыпаць сьнежныя горы».
«Навошта прыдумалі кайданкі, калі яны бессэнсоўныя?»
У апошнім лісьце палітвязень піша, што і за кратамі ёсьць розныя сьвяточныя атрыбуты кшталту жывой ялінкі з гірляндамі, але ён вельмі сумуе па дзецях. Жонка Алеся ў кожным лісьце шле Андрэю шмат фатаздымкаў, каб ён бачыў, як дзеці растуць.
«Для зімовай прыгажосьці, пухнатага сьнегу, бліскучых галалёдаў у нас ёсьць і дрэвы, і ўсякія карункавыя і геамэтрычныя паверхні і патэрны. Нават сапраўдная жывая яліна з гірляндай ёсьць. Так што з вонкавымі атрыбутамі сьвяточнасьці тут усё як мае быць.
Але гэта не ідзе ні ў якое параўнаньне з фоткамі дзетак падчас зімовых забаў. Дужа цешуся, што сапраўдная зіма прыносіць ім радасьць. І Дзед Мароз хай прыносіць радасьць. Хай у яго і цёмнае мінулае і небеззаганны імідж, але казка застанецца казкай у сынхранічным, як казалі на філфаку, аспэкце», — напісаў Андрэй у апошнім лісьце.
Ён таксама ўспамінае, як яшчэ ў юнацтве ў канцы 1990-х у Славеніі засьпеў дыскусію наконт «трансфэру» паўнамоцтваў гаспадара Новага году ад Дзеда Мароза да сьвятога Мікалая.
«Там якраз выкрывалі заганы Мароза і хвалілі Міколу. Забаўна было бачыць у навінах выкрывальніцкі сюжэт, што гэта цяпер дазваляюць у суседняй краіне. Гісторыя паўтараецца і, выглядае, не апошні раз», — іранічна заўважае Андрэй.
Днямі да дзетак Кузьнечыкаў 9-гадовай Яніны і 3-гадовага Мацейкі завітаў Дзед Мароз з падарункамі. І прынёс сапраўдны мальбэрт. Яніна адразу ж пачала маляваць.
«Дачка, якая таксама ня кажа лішняга, відаць, пераняла ў таты практыку тэрапэўтычнага мастацтва. Малюе карціны, на якіх яе ўлюбёныя крылатыя каты сядзяць на ланцугах і за кратамі. І цікавіцца, навошта прыдумалі кайданкі, калі яны бессэнсоўныя?», — напісала ў фэйсбуку жонка Андрэя Алеся.
Перасьлед Андрэя Кузьнечыка
- Андрэй Кузьнечык — журналіст, які супрацоўнічае з Радыё Свабода, фрылансэр.
- Андрэя Кузьнечыка затрымалі 25 лістапада, на наступны дзень яго асудзілі на 10 сутак, аднак 5 сьнежня ён на волю не выйшаў, зноў атрымаўшы 10 сутак. Але і 15 сьнежня яго ня вызвалілі і зноў прысудзілі 10 дзён арышту.
- Віны паводле адміністрацыйных артыкулаў фрылансэр Радыё Свабода не прызнаў, перадач для яго не прынялі.
- 22 сьнежня Беларуская асацыяцыя журналістаў запатрабавала ад уладаў органаў неадкладна даць інфармацыю пра тое, дзе і ў сувязі зь якой справай утрымліваюць журналіста.
- Прэзыдэнт Радыё Свабода Джэймі Флай заявіў, што ўлады Беларусі працягваюць утрымліваць журналіста, па сутнасьці, як выкрадзенага закладніка. Ён запатрабаваў вызваліць Андрэя і спыніць перасьлед беларускіх журналістаў.
- 23 сьнежня сваякам Андрэя паведамілі, што на яго завялі крымінальную справу, але не назвалі артыкулу КК. Кузьнечыка перавялі ў СІЗА-1 на вуліцы Валадарскага ў Менску.
- У чэрвені 2022 году Магілёўскі абласны суд прызнаў яго стваральнікам «экстрэмісцкага фармаваньня» (арт. 361-1 КК) і прысудзіў 6 гадоў турмы. Суд доўжыўся 3 гадзіны.
